ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ပဋိသေႏၶေနစဥ္ ေရွ့ေျပးနိမိတ္ၾကီး(၃၂)ပါးအေၾကာင္း

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ပဋိသေႏၶေနစဥ္ ေရွ့ေျပးနိမိတ္ၾကီး(၃၂)ပါးအေၾကာင္း

အတုမရွိ၊အတူမရွိ အနႏၱဥာဏ္ေတာ္ရွင္ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူမည့္ ဘုရားေလာင္းေတာ္ၾကီးမ်ားသည္ ပညာဓိက ဘုရားဆုပန္လ်ွင္ေလးသေခ်ၤကမာၻတစ္သိန္းတိတိ(စြန္႔ျခင္းငါးပါးႏွင့္တကြ ပါရမီေတာ္(၁၀)ပါး အျပား(၃၀)တုိ႔ကုိ အတုမရွိျဖည္က်င့္ဆည္းပူးရေလသည္)။သဒၶါဓိကဘုရားဆုပန္လ်ွင္ ရွစ္သေခ်ၤနဲ႔ ကမာၻတစ္သိန္း၊ဝီရိယဓိက ဘုရားဆုပန္လ်ွင္ ဆယ့္ေျခာက္သေခ်ၤနဲ႔ ကမာၻတစ္သိန္းျဖည့္က်င့္ဆည္းပူးရပါတယ္။ထုိ႔ကဲ့သုိ႔ျဖည့္က်င့္ဆည္းပူးေတာ္မူေသာေၾကာင့္ အသဒိသ၊အတုလ၊ဆ,အသာဓာရဏေရႊဥာဏ္ေတာ္ရွင္ျဖစ္ေတာ္မူမည့္ဘဝမွာ ယူဇနာေပါင္း(၂)သိန္း၊(၄)ေသာင္းရွိေသာ ေျမအထု၊ ယူဇနာေပါင္း(၄)သိန္း၊(၈)ေသာင္းရွိေသာ ေရအထု၊
ယူဇနာေပါင္း(၉)သိန္း၊(၆)ေသာင္းရွိေသာ ေလအထု၊
ယူဇနာေပါင္း(၁)သန္း၊(၉)သိန္း (၂)ေသာင္းရွိေသာ မီးအထု
မဟာဘူတဓာတ္ၾကီးေလးပါး၏ အေဆာက္အဦးျဖစ္ေသာ ဘုံ(၃၁)၊စၾကဝဠာ၊ထုိစၾကဝဠာတုိက္ေပါင္း(၁၀၀၀၀)ကုိ

(၁)။ဘုရားေလာင္းေတာ္ ပဋိသေႏၶေနသည္ႏွင့္ မႏွဳိင္းယွဥ္နုိင္ေသာ အလင္းေရာင္ၾကီးသည္ ပ်ံ့ႏွံ႔၏။

(၂)။ဘုရားေလာင္းေတာ္၏ ဘုန္းအသေရေတာ္ကုိ ဖူးေမ်ွာ္လုိၾကသည့္ပမာ မ်က္ေစ့ႏွစ္ကြင္းအလင္းမရသူတုိ႔သည္ ထုိခဏ၌ မ်က္စိႏွစ္ကြင္းအလင္းရ၍ ျမင္ၾကကုန္၏။

(၃)။နားပင္းၾကကုန္ေသာ သူတုိ႔သည္လည္း နားအပင္းေပ်ာက္ကာ အသံကုိၾကားၾကရကုန္၏။

(၄)။အ,သျဖင့္၊စကားမေျပာနုိင္သူတုိ႔သည္လည္း၊ အ,အေပ်ာက္ကာ စကားေျပာနုိင္ၾကကုန္၏။

(၅)။ကုန္း၊ကြ၊ေကာက္၊ခြင္ေသာကုိယ္ရွိေသာ သူတုိ႔သည္လည္း ထုိခဏ၌ ေျဖာင့္မတ္ေသာ ကိုယ္ရွိၾကကုန္၏။

(၆)။ေျခဆြံ႔ေသာသူ(မသြားလာနုိင္သူ)တုိ႔သည္လည္း ထုိခဏ၌ အဆြံ႔ေပ်ာက္ကာ ေျချဖင့္ေကာင္းစြာသြားလာနုိင္ၾကကုန္၏။

(၇)။ေႏွာင္အိမ္ အေႏွာင္အဖြဲ႔(ထူး၊ထိတ္၊သံေျခက်ဥ္း စသည္)၌ ေႏွာင္ဖြဲ႔ျခင္းကုိ ခံလ်ွက္ေနၾကရေသာသူတုိ႔သည္လည္း ထုိခဏ၌ ထုိေႏွာင္အိမ္ အေႏွာင္အဖြဲ႔ အမ်ဳိးမ်ဳိးတုိ႔မွ က်ြတ္လြတ္ၾကကုန္၏။

(၈)။အလုံးစုံေသာ ငရဲဘုံတုိ႔၌ ငရဲမီး ျငိမ္းေအး၏။

(၉)။ျပိတၱာဘုံ(ျပိတၱာေလာက)၌ ဆာေလာင္ျခင္း၊ေရသိပ္(ေရငတ္)ျခင္း ကင္းစဲျငိမ္းေအး၏။

(၁၀)။တိရိစာၦန္တုိ႔အား ေဘးရန္ တစ္စုံတစ္ရာမ်ွမရွိ။(ေဘးရန္ခပ္သိမ္းတုိ႔မွ လြတ္ျငိမ္းၾကရကုန္၏။)

(၁၁)။ေရာဂါရွိေသာ သတၱဝါခပ္သိမ္းတုိ႔ ထုိေရာဂါဟူသမ်ွတုိ႔မွ လြတ္ျငိမ္းေပ်ာက္ကင္းၾကကုန္၏။

(၁၂)။သတၱဝါခပ္သိမ္းတုိ႔သည္ တစ္ဦးကုိတစ္ဦး ၾကည္နဴးခ်စ္ခင္ဖြယ္ရာ စကားကုိသာေျပာဆုိၾကကုန္၏။

(၁၃)။ျမင္းတုိ႔သည္ ခ်ဳိျမိန္သာယာစြာေသာ အျခင္းအရာျဖင့္ ရႊင္လန္းျမဴးတူးစြာ ဟီၾကကုန္၏။

(၁၄)။ဆင္တုိ႔သည္ ခ်ဳိျမိန္သာယာေသာ အျခင္းအရာအားျဖင့္ ျမည္ၾကကုန္၏။

(၁၅)။စည္း၊ေစာင္း၊ညွင္းစေသာ တူရိယာမ်ဳိး ခပ္သိမ္းတုိ႔သည္ မတီးမမွဳတ္အပ္ပါဘဲလ်က္ မိမိတုိ႔အလုိလုိ မိမိတုိ႔ ျမည္ျမဲေသာအသံကုိ ရင့္သီက်ဴးျမည္ၾကကုန္၏။

(၁၆)။လူတုိ႔၏ လက္ေကာက္၊ေျခက်ဥ္းအစရွိေသာ အဆင္တန္ဆာတုိ႔သည္ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု မထိမခုိက္မိၾကပဲလ်က္ အလုိအေလ်ာက္အသံျမည္ၾကကုန္၏။

(၁၇)။အလုံးစုံေသာ အရပ္မ်က္ႏွာ လဟာခပင္း၊ရွဳျမင္ကြင္းတုိ႔သည္ သန္႔ရွင္းၾကည္လင္ၾကကုန္၏။

(၁၈)။သတၱဝါတုိ႔အား ေအးျမခ်မ္းသာျခင္းကုိ ျဖစ္ေစလ်က္ နဴးညံ့သိမ္ေမြ႔ေသာ ေလေျပေလညွင္းတုိ႔သည္ ျဖည္းညွင္းသာယာစြာ တုိက္ခတ္လာကုန္၏။

(၁၉)။အခါမဲ့မုိးၾကီးရြာသြန္းလာ၏။(မုိးရြာခ်ိန္မဟုတ္ဘဲ)အုတ္အုတ္သဲသဲ လြန္ကဲသည္းထန္စြာ မုိးၾကီးရြာသြန္းလာ၏။

(၂၀)။မဟာပထဝီ ဤေျမၾကီးမ်ားမွလည္း ေရသည္အလုိလုိစိမ့္ထြက္ကာ ထုိထုိဤဤ စီးသြားေလ၏။

(၂၁)။ငွက္အမ်ား ေကာင္ကင္၌ ပ်ံသန္းျခင္းကုိမျပဳၾက။(ထုိခဏ၌ ငွက္မ်ားေကာင္းကင္၌ ပ်ံသြားျခင္းမရွိ။)

(၂၂)။တသုန္သုန္ တသြင္သြင္ အစဥ္မျပတ္ စီးသြားစုန္ဆင္းျမဲျဖစ္ေသာ ျမစ္ေရအယဥ္တုိ႔သည္ အရွင္က ေငါက္၍ ေၾကာက္ရြ႔ံရပ္နားသည့္ က်ြန္အလား စီးသြားစုန္ဆင္းျခင္းမရွိဘဲ ပကတိရပ္တန္႔ျငိမ္သက္၍ ရပ္ေနကုန္၏။

(၂၃)။မဟာသမုဒၵရာ၌ ပကတိက ငန္သည့္ အရရွိေသာ ေရသည္ ထုိခဏ၌ ခ်ဳိျမိန္၍လာေလ၏။

(၂၄)။အလုံးစုံေသာ အရပ္မ်က္ႏွာတုိ႔၌ အဆင္းသုံးျဖာ ၾကာမ်ဳိးငါးပါးတုိ႔ ျဖန္႔လႊားဖုံးကြယ္လ်က္ရွိကုန္၏။(ေရကန္ ေရအုိင္တုိင္း ၾကာမ်ဳိးငါးပါးႏွင့္ ဖုံးလႊမ္းအပ္ေသာ ေရမ်က္ႏွာျပင္ရွိ၏။)

(၂၅)။အလုံးစုံေသာ ၾကည္းပန္း(ကုန္းပန္း) ေရပန္းတုိ႔သည္ ထုိခဏ၌ တစ္ျပိဳင္နက္ပြင့္ၾကကုန္၏။

(၂၆)။သစ္ပင္တုိ႔၏ ပင္လုံးပင္စည္တုိ႔၌ ခႏၶ ပဒုမေခၚ ပင္စည္ပန္းတုိ႔ အဆန္းတၾကယ္ ပြင့္ၾကကုန္၏။

(၂၇)။သစ္ပင္တုိ႔၏ အခက္တုိ႔၌ သာခါပဒုမ မည္ေသာ အခက္ပန္းတုိ႔ အဆန္းတၾကယ္ပြင့္ၾကကုန္၏။

(၂၈)။သစ္ပင္တုိ႔၏ အႏြယ္တုိ႔၌ လတာပဒုမ မည္ေသာ အႏြယ္ပန္းတုိ႔ အဆန္းတၾကယ္ ပြင့္ၾကကုန္၏။

(၂၉)။ဒ႑ ပဒုမမည္ေသာ အရုိးတန္ပန္းတုိ႔သည္လည္း ကုန္ေျမတစ္ခြင္ ေက်ာက္ျဖာအျပင္ တုိ႔ကုိ ေဖာက္ထြင္းကာ ခုနစ္ဆင့္ ခုနစ္ဆင့္ျဖစ္၍ ပြင့္ထြန္းေပၚေပါက္လာကုန္၏။

(၃၀)။ေကာင္းကင္၌ ပဒုမာၾကာပန္းတုိ႔သည္ ေအာင္သို႔ တူရူ မ်က္ႏွာ မူလ်က္ တြဲရရြဲ ဆြဲၾကကုန္၏။

(၃၁)။အရပ္ထပ္ဝန္းက်င္မွ ပန္းမုိးတုိ႔ တျဖဳိးျဖိဳး ရြာသြန္းကုန္၏။

(၃၂)။ေကာင္းကင္၌ နတ္ျဖစ္ တူရိယာတုိ႔လည္း မတီးမမွဳတ္ရဘဲ အလုိအေလ်ွာက္ အသံျမည္ကုန္၏။

ဇာတိေခတ္(ပဋိသေႏၶ)ေနစဥ္ စၾကာဝဠာ တုိက္ေပါင္း ေလာက ဓာတ္ တစ္ေသာင္းသည္ ဤဆုိအပ္ျပီးသည့္ ပုဗၺ နိမိတ္ၾကီး အံ့ဖြယ္ၾကီး(၃၂)တုိ႔ျဖင့္ တန္ဆာဆင္ရကား၊အလုံးျပဳ၍ လႊင့္ပစ္အပ္ေသာ ပန္းလုံးၾကီးကဲ့သုိ႔လည္းေကာင္း၊အျပည့္အၾကပ္ ၾကားမလပ္ေအာင္ဖြဲ႔အပ္ေသာ ပန္းစည္းၾကီးကဲ့သုိ႔လည္းေကာင္း၊တန္ဆာျပင္ဆင္ ခင္းက်င္းအပ္ေသာ ပန္းေနရာၾကီးကဲ့သုိ႔လည္းေကာင္း၊ပန္းႏွင့္ပန္းခ်င္းထပ္မ်ွရွိလ်က္ သားျမီးယပ္ျဖင့္ တလႊဲလႊဲ ခတ္အပ္သည့္ပမာ ပန္းအထုံအခုိးန႔ံသာတုိ႔ျဖင့္ ထက္ဝန္းက်င္ ၾကိဳင္လွဳိင္လ်က္ လြန္ျမတ္ေသာ ၾကက္သေရအစုသုိ႔ ေရာက္ေလေတာ့သည္။

ဒါက ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ဖြားေတာ္မမူမီ ပဋိသေႏၶေနစဥ္အခါ စၾကာဝဠာတုိက္ေပါင္းမွာၾကဳိတင္ျပီး ျဖစ္ေပၚေလ့ရွိတဲ့ ပုဗၺနိမိတ္ၾကီး(၃၂)ပါးျဖစ္ပါတယ္။

ကုိးကား။ ။နဝဓုတဂၤါစာရ မဟာေထရ္၏ ကမာၻ႔ဂႏၳဝင္ သာသနာ့သင္ခန္းစာက်မ္းမွ အေရးအသားမ်ားသာျဖစ္ပါသည္။ အားလုံးကုိယ္စိတ္ႏွစ္ပါးက်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။

အရွင္ဝိမလဝံသ(နာလႏၵာတကၠသုိလ္၊အိႏၵိယနုိင္ငံ)

ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာ မရွိပါ (အေသာကမင္းႀကီးရဲ႕ ဘ၀နိဂံုး)

ဓမၼအျမင္နဲ႔ ၾကည့္လုိက္မယ္ဆုိရင္ တိရိစၦာန္ လူ နတ္ ျဗဟၼာ သတၱဝါေတြမွာ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာရယ္လုိ႔မရွိပါဘူး။ ေလာကအလုိအားျဖင့္ေတာ့ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာပစၥည္းဆုိတာ အနည္းႏွင့္အမ်ားသာကြာျခားပါတယ္။ ရွိတန္သေလာက္ေတာ့ ရွိေနၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ပစၥည္းဥစၥာဆုိတာက (ေရ မီး မင္း ခုိးသူ သားဆုိးသမီး)ဆုိတဲ့ ရန္သူမ်ုိးငါးပါးနဲ႔ ဆက္ဆံေနတဲ့အတြက္ အခ်ိန္မေရြး ပ်က္စီး ဆုံးရွုံးမႈျဖစ္နုိင္ပါတယ္။ အဲဒီရန္သူမ်ိဳးငါးပါးနဲ႔ မၾကဳံေသးခင္မွာေတာ့ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာလုိ႔ ထင္ေနတတ္ၾကပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ တရားေတာ္နဲ႔အညီေျပာမယ္ဆုိရင္ ျပည့္စုံျခင္းဆုိတဲ့အရာဟာ ပ်က္ဆီးျခင္းလ်ွင္အဆုံးရွိတယ္တဲ့။ ေလာကမွာ ျပည့္စုံေန၊ ၾကီးပြားခ်မ္းသာေနျခင္းဟာ ေနာက္ဆုံးတစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ပ်က္ဆီးသြားၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ေမြးဖြားျခင္းသည္ ေသျခင္းမွာအဆုံးရွိတယ္ဆုိသလုိေပါ့။ ျပည့္စုံခ်မ္းသာျခင္းသည္လည္း ပ်က္ဆစီးျခင္းလွ်င္အဆုံးရွိတယ္လုိ႔ေျပာရမွာပါ။ တကယ္ေတာ့ ဒီစကားလုံးေလးက ဦးဇင္းတုိ႔ဥာဏ္ကေန ထြက္ေပၚလာတာမဟုတ္ပဲ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ စကားလုံးေတာ္ေလးပါ။ မွန္ပါတယ္။ ေစာေစာက ပစၥည္းဥစၥာမ်ား ဘယ္လုိပဲျပည့္စုံေနပါေစ၊ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ (ေသဆုံးခ်ိန္)မွာေတာ့ဘာတစ္ခုမွယူသြားလုိ႔မရပါဘူး။ထုိ႔အတူ အျခံအရံမ်ားျခင္းဟာလည္း အျခံရံမဲ့ျခင္းမွာအဆုံးသတ္ပါတယ္။ ေလာကဘက္က ေကာင္းတာမွန္သမ်ွ ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ အကုန္လုံး ကင္းမဲ့ သြားေတာ့တာပဲေလ။ အဲဒီအေၾကာင္းေလးကုိသက္ေသျပတဲ့အေနနဲ႔ အာေသာကမင္းၾကီး၏အတၳဳပၸတၱိကုိဖတ္ျခင္းျဖင့္သိနုိင္ပါတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားပရိနိဗၺာန္စံျပီးေနာက္ (၂၁၈)ႏွစ္ေလာက္မွာ အိႏၵိယနုိင္ငံမွာ အေသာကမင္းၾကီးဆုိတာေပၚထြန္းခဲ့ပါတယ္။ ဇဗၺဴဒီပါတစ္ကၽြန္းလုံးကုိ အစုိးရတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ အ႒ကထာဆရာေတြရဲ႕အဆုိရ ေျပာမယ္ဆုိရင္ အထက္ေကာင္းကင္ တစ္ယူဇနာအထိအစုိးရတယ္၊ ဘုန္းတန္ခုိးၾကီးတယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးနတ္ရြာစံခါနီး အခ်ိန္မွာေတာ့ ဆီးျဖဴသီးတစ္ျခမ္းမ်ွသာပုိင္ဆုိင္အစုိးရေတာ့တယ္လုိ႔ ဝိသုဒၶိမဂ္မွာျပဆုိထားပါတယ္။ အေသာကမင္းၾကီးက ေစာေစာပိုင္းကေတာ့ အလြန္တန္ခုိးၾကီးတယ္။ ဇဗၺဴဒိပ္တစ္ကၽြန္းလုံးကုိ အစုိးရတယ္လုိ႔လည္းခ်ီးက်ဴးရတယ္။ ပစၥည္းဥစၥာေတြလည္း အလြန္ေပါမ်ားျပည့္စုံပါတယ္။ တစ္ေန႔တည္းနဲ႔ကုိ (၉၆)ကုေဋေတာင္လွဴခဲ့တယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။ အဲဒီလုိ ဘုန္းတန္ခုိး ၾသဇာ အာဏာ အျခံအရံ စည္းစိမ္ဥစၥာျပည့္စုံခဲ့တဲ့မင္းၾကီး ေနာက္ဆုံး နတ္ရြာစံခါနီးက်ေတာ့ က်န္းမာေရးက ေဖာက္ျပန္လာတယ္။ အာေသာကမင္းၾကီးထံမွာ ခစားေနတဲ့ မွဴးၾကီး အမတ္ၾကီး စတဲ့သူေတြကလည္း ရုိေသမွဳေတြေပါ့သြားဟန္တူပါတယ္။

အာေသာကမင္းၾကီးက်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ စားဖြယ္မ်ားကုိ မူလက ဆက္သေနက်အတုိင္း ေရႊခြက္နဲ႔ဆက္သပါတယ္။ စားသုံးျပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ အာေသာကမင္းၾကီးက အဲဒီေရႊခြက္ကုိ ကုကၠဳဋာရာမေက်ာင္းကုိ ပုိ႔လွဴေစတယ္။ အဲဒီေနာက္ ေငြခြက္နဲ႔ ဆက္သတယ္။ ရုိေသမွဳေတြ တစ္စတစ္စ ေလ်ာ့နည္းသြားပုံပါ။ အဲဒီေငြခြက္ကုိလည္း ကုကၠဳဋာရာမေက်ာင္းကုိလွဴေစျပန္တယ္။ အဲဒီလုိ ေရႊခြက္ ေငြခြက္ေတြကုိလွဴတယ္ဆုိတာကလည္း ကုေဋ တစ္ရာျပည့္ရန္ ေလးကုေဋလုိေနတဲ့အတြက္ ျပည့္ေအာင္လွွဴတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ မွဴးမတ္မ်ားက စားစရာ ေသာက္စရာမ်ားကုိ ေျမခြက္နဲ႔ဆက္သၾကတယ္တဲ့။ ရုိေသမွဳေတြ ေလးစားမွဳေတြ ေၾကာက္ရြံ႕မွဳေတြ အေတာ္နည္းသြားတဲ့သေဘာပါ။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ မင္းၾကီးရဲ႕လက္ထဲကုိ ဇီးျဖဴသီးတစ္ျခမ္းမ်ွသာေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အာေသာကမင္းၾကီးလည္း အင္မတန္ ထိတ္လန္႔ တုန္လွဳပ္ေျခာက္ျခားသြားေတာ့ မွဴးမတ္ေတြ နန္းတြင္သူ နန္းတြင္သားေတြ ကုိစည္းေဝးေစပါတယ္။ စည္းေဝးျပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ အာေသာကမင္းၾကီးက ဒီနုိင္ငံေျမကုိ ဘယ္သူအစုိးရသလဲလုိ႔ေမးေတာ့ မွဴးမတ္ေတြက အရွင္မင္းၾကီးအစုိးရပါတယ္၊ ပုိင္ပါတယ္လုိ႔ေလ်ွာက္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ မင္းၾကီးက မင္းတုိ႔ေျပာတဲ့အတုိင္း ငါပုိင္တာ ငါအစုိးရတာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အခုအခါမွာ ငါပုိင္တာ ငါအစုိးရတာဆုိလို႔ ဆီးျဖဴသီးတစ္ျခမ္းပဲရွိေတာ့တယ္လုိ႔ေျပာျပလုိက္တယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ “ျပည့္စုံျခင္းဟူသမ်ွ ပ်က္ဆီးျခင္း အဆုံးရွိတယ္"လုိ႔ေဟာေတာ္မူတဲ့ ျမတ္စြာဘုရားစကားေတာ္ တရားေတာ္ မွန္ကန္ေၾကာင္းကုိလည္း ျမြတ္ဆုိသြားပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ သတၱဝါေတြမွာ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာမရွိဘူး။ ေသတဲ့အခါ အားလုံးကုိ စြန္႔လႊတ္သြားၾကရမယ္ ဆုိတာ တကယ္မွန္တဲ့ တရားေတာ္ပါ။ ငါ့ဟာ ငါဥစၥာနဲ႔ အစြဲအလမ္းၾကီးေနၾကေပမယ့္ ေသတဲ့အခါက်ေတာ့ (ေသတဲ့အခါကုိထားဦး။ အခုအာေသာမင္းၾကီးဆုိ ေသေတာင္မေသေသးခင္ နာရုံပဲရွိပါေသးတယ္) ပုိင္ဆုိင္သမွ်ကုိစြန္႔လႊတ္သြားခဲ့ရတာပါ။ ေသခ်ိန္ေရာက္ရင္ေတာ့ ေျပာဖြယ္ရမရွိပါ။ အားလုံး အကုန္လုံးကုိစြန္႔လႊတ္သြားၾကရပါတယ္။ ကုိယ္မွာဝတ္ထားတဲ့ အဖုိးတန္တဲ့အရာဆုိ ဘယ္အရာမွေတာင္ ပါေအာင္မယူနုိင္ၾကပါဘူး။ ဘယ္သူ႔မွာ ငါ့မိဘ ငါ့ဆရာသမားဆုိျပီး အဘုိးတန္းေရႊ ေငြေတြထည့္ေပးလုိက္တာမရွိပါဘူး။ မိမိတုိ႔ပုိင္ဆုိင္တယ္လုိ႔ ထင္ထားတဲ့ ရုပ္ခႏၶာကုိယ္ပင္ စြန္႔ခြာၾကရတာဆုိေတာ့ က်န္တာေျပာဖြယ္ရာမရွိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီလုိ ဘဝတုိင္း ကုိယ္ပုိင္တယ္လုိ႔ထင္ထားတဲ့ ပစၥည္းဥစၥာမ်ားကုိ စြန္႔လႊတ္သြားၾကရတာေတြကုိ ျမင္ေတာ္မူလုိ႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ေမြးဖြားျခင္းသည္ ေသဆုံးျခင္းလွွ်င္အဆုံးရွိတယ္၊ ျပည့္စုံျခင္းသည္ ပ်က္ဆီးျခင္းလွ်င္အဆုံးရွိတယ္၊ လွပပ်ဳိျမစ္ျခင္းသည္ အုိျခင္းလွ်င္အဆုံးရွိတယ္ စသည္ျဖင့္ေဟာေတာ္မူခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အားလုံးေသာ ဒကာ ဒကာမမ်ားလည္း အာေသာကမင္းၾကီး၏အျဖစ္ကုိသံေဝဂယူျပီး မအုိခင္ မနာခင္ မေသခင္မွာ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာရွိေအာင္ ဒါန သီလ သမထ ဝိပႆနာမ်ားကုိႀကိဳးးစားပြားမ်ားအားထုတ္ျပီး ကုိယ္ပုိင္မယ့္ ဥစၥာမ်ားကုိထုတ္ယူနုိင္ပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳ လုိက္ပါတယ္။

အရွင္ဝိမလဝံသ (နာလႏၵာတကၠသုိလ္)

ေျမမ်ိဳလို႔ လူမ်ိဳးမျပဳတ္ လူမ်ိဳမွ လူမ်ိဳးျပဳတ္မည္....

အမ်ိဳးဟူသည္ ျမန္္မာႏိုင္ငံအတြင္းမွာ ေနထိုင္ၾကေသာ တ...ိုင္းရင္းသားအားလုံးပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းမွာေနထိုင္ၾကေသာ ျမန္မာတိုင္းရင္းသားဟု အက်ံဳးဝင္သည့္ လူမ်ိဳး(၁၃၅)မ်ိဳးရွိပါသည္။
ဘာသာဟူသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားအမ်ားစု အစဥ္အဆက္ ကိုးကြယ္ခဲ့ၾကေသာ ေထရဝါဒဗုဒၶဘာသာျဖစ္ပါသည္။
သာသနာဟူသည္ ဗုဒၶဘုရားရွင္ ဆိုဆုံးမခဲ့သည့္
တရားေတာ္မ်ားျဖစ္ပါသည္။
ရုိးသားျဖဴစင္၍ သူတစ္ပါးကို အားနာတတ္ေသာ(အယုံလြယ္ေသာ)
ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီးကို သေဘာက်သည့္ ဘာသာျခား လူမ်ိဳးျခားတို႔သည္
ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ားကို စည္းရံုးသိမ္းသြင္းလက္ထပ္ျပီး ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ
ေျခကုတ္ယူလိုက္ၾကပါေတာ့သည္။
ဗုဒၶဘာသာဝင္အမ်ိဳးသမီးေလးေတြကိုယူျပီး သူတို႔၏ ဘာသာတရားအားေကာင္းေအာင္ ျပဳလုပ္လိုက္ပါသည္။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးျပီး အသိဉာဏ္နည္းပါးေသာ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ျမန္မာမိန္းကေလးအခ်ိဳ႕လည္း ဘာသာျခားျဖစ္သြားပါသည္။ တစ္စျပီးတစ္စ
ခ်ည္ေႏွာင္ခံလိုက္ရျခင္းေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ
ဘာသာျခားအေရအတြက္ ကိန္းဂဏန္းႏွစ္စဥ္
တိုးပြားလာသည္မွာ ျမင္တတ္သူမ်ား အသိပင္ျဖစ္သည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးလြတ္လပ္ေရး ရခ့ဲေသာ္လည္း
ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အေျခခံဥပေဒေတြမွာ (အျခားေသာမေလးရွား အီရတ္စသည္တို႔ကဲ့သို႔
ဘာသာေရးဥပေဒ မ်ိဳးေစာင့္ဥပေဒ)မရွိခဲ့ပဲ ဘာသာျခားမ်ားႏွင့္ စည္းမရွိကမ္းမရွိ လြတ္လပ္စြာ
လက္ထပ္ခြင့္ျပဳထားေသာေၾကာင့္ ဘာသာျခားအႏၲရာယ္ႀကီးမားလွပါသည္။
အေၾကာင္းအက်ိဳးကိုစဥ္းစားၾကည့္ေသာအခါ..
၁။ ျမတ္ဗုဒၶ၏ တရားေတာ္မ်ားကို လိုက္နာက်င့္သံုးမႈ အားနည္းျခင္း။
၂။ စီးပြားေရးနိမ့္က်ျခင္း။
၃။ လူမ်ိဳးျခား ဘာသာျခားတို႔ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္ျခင္းအားျဖင့္ ကိုယ့္အမိ်ဳး
ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ့္သာသနာ ဘယ္၍ဘယ္မ်ွ
နစ္နာဆုံးရႈံးသြားေၾကာင္းကို မသိျခင္း။
၄။ ျမိဳ႕နယ္ ရပ္ကြက္ ေက်းရြာရွိ လူၾကီးမိဘ ဆရာသမား အသင္းအဖဲြ႕တို႔သည္ ဤအေရးကိစၥ
ႏွင့္ပတ္သက္၍ ဆုံးမၾသဝါဒေပးရန္ အသိနည္းျခင္း
ကိုယ့္အမ်ိဳး ကိုယ့္ဘာသာ ေပ်ာက္ဆုံးမည္ကို သတိမမူျခင္း။
၅။ လူမ်ိဳးျခားဘာသာျခားမ်ားႏွင့္ေရာေႏွာနီးကပ္စြာ
လက္ပြန္းတစ္တီး ဆက္ဆံေနထိုင္ျခင္း။
၆။ ဘာသာေရး လူမ်ိဳးေရးအရ လူမ်ိဳးျခား ဘာသာျခားတို႔ႏွင့္လက္မထပ္ႏိုင္ရန္ တားျမစ္ထားသည့္ ဥပေဒမ်ားမရွိျခင္း။
၇။ ဇာတ္သီးျခားမရွိျခင္း(မ်ိဳးခ်စ္စိတ္မရွိျခင္း)။
၈။ ယခုေခတ္ စားဝတ္ေနေရးအရ လူမ်ိဳးျခားဘာသာျခားတို႔၏ အေရာင္းဆိုင္ေတြမွာ
ျမန္မာသမီးပ်ိဳေလးမ်ား အလုပ္ဝင္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ေနရျခင္း(မိဘမ်ားကသေဘာတူျခင္း)။
ဤအခ်က္ေတြအျပင္ နယ္စပ္ေဒသကတိုင္းရင္းသားေက်းရြာေလးမ်ားသို႔
ဗုဒၶဘာသာပ်ံ႕ႏွံ႔အားနည္းမႈကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ ဘာသာျခားတို႔၏ သာသနာျပဳျခင္းတည္းဟူေသာ အေၾကာင္းတရားေတြလည္း ပါဝင္ခဲ့ပါသည္။
အေၾကာင္းတရားအားလုံးကို ျခံဳငုံသုံးသပ္ျပီး
သူတစ္ပါး(ဘာသာျခား)မ်ားကို အျပစ္မတင္ပဲ
`ကုသျခင္းထက္ ကာကြယ္ျခင္းက ပိုေကာင္း၏။´
ဆိုသကဲ့သို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔အေနႏွင့္မိမိတို႔ ျခံစည္းရိုးကို လုံေအာင္ခတ္ပါက သူတစ္ပါး အလြယ္တကူ ဝင္ေရာက္၍ မရႏိုင္ပါ။
လူမ်ိဳးႏွင့္ ဘာသာ၏တန္ဖိုးကိုသိၾကပါ..
(နယ္လွည့္ဓမၼကထိက အရွင္ပညာသီရိ၏
ေဆာင္းပါးမွ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္)