.
အီေရးဇား ( Eraser )
“ အမွားတစ္ေႀကာင္း ၊ပ်က္ေစေႀကာင္းဆို
ငါ့ကိုသံုးပါ၊ အားမနာနဲ ့ (နွင့္)
အမွားတစ္လံုး၊ ပ်က္ေႀကြျပဳန္းဖို ့
အသံုးျပဳေလ၊ မေတြေ၀ဘူး
ငါေလရွိသား၊ မင္းအပါးမွာ။
လံုးပါးပါးခု၊ ငါမမွဳဘူးေ
ပလူးညစ္ႏြမ္း၊ ငါမပန္းဘူး
စြမ္းအားျပည့္ထား၊ မင္းအပါးမွာ
မင္းသာလမ္းမွန္ေရာက္ပါေစ။ ”
ငါ့ကိုသံုးပါ၊ အားမနာနဲ ့ (နွင့္)
အမွားတစ္လံုး၊ ပ်က္ေႀကြျပဳန္းဖို ့
အသံုးျပဳေလ၊ မေတြေ၀ဘူး
ငါေလရွိသား၊ မင္းအပါးမွာ။
လံုးပါးပါးခု၊ ငါမမွဳဘူးေ
ပလူးညစ္ႏြမ္း၊ ငါမပန္းဘူး
စြမ္းအားျပည့္ထား၊ မင္းအပါးမွာ
မင္းသာလမ္းမွန္ေရာက္ပါေစ။ ”
ျမင္ကြင္းမွတစ္ဆင့္ နွလံုးသားဆီသို ့ထိမွန္လာေသာ ပခုကၠဴေမာင္သုတ၏
“ခဲဖ်က္တစ္ခု၏ နိယာမ” ကဗ်ာေလးအား အႀကိမ္ႀကိမ္ ေရရြတ္ေနမိသည္။ ခဲဖ်က္တစ္ခု၏
နိယာမဆိုသည့္အတိုင္း ခဲဖ်က္နွင့္ပတ္သက္သည့္ အမွန္တရားတစ္ခု ကို
ေဖာ္က်ဴးထားသည္။ အမွားတစ္ခုကို ျပင္ေပးခ်င္ေသာ ေစတနာ၊ အမွားကိုသိျပီး
အမွန္ျပင္ရင္းမွ မိမိဘ၀နစ္မြမ္းခ်င္နစ္မြမ္း ပါေစ ကူညီေဖးမခ်င္ေသာ အနစ္နာ
စသည့္ နိယာမမ်ားသည္ကား ခဲဖ်က္၏ အမွန္တရားတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။
ခဲဖ်က္နွင့္ပတ္သက္ျပီး ကြ်န္မတြင္ ထူးျခားေသာ စိတ္ခံစားမွဳမ်ား၊
ျဖစ္ရပ္မ်ားစြာရွိေလသည္။ ငယ္စဥ္ ပထမတန္းေက်ာင္းသူ ဘ၀ကတည္းက
အီး-အာ-ေအ-အက္စ္-အီး-အာ (အီေရးဆား) ခဲဖ်က္ဟု အဂၤလိပ္စာ မီးနင္းကို
ငပိသံတစ္တစ္ခြခြနွင့္ က်က္ခဲ့ ရသည္ကို မက္မက္ေမာေမာရွိခဲ့ဖူးသည္။ ပထမတန္း
အရြယ္အေနျဖင့္ ၄င္းအီေရဆားဆိုေသာ စာလံုးေပါင္းသည္ ခက္ေကာင္း
ခက္မည္မွန္ေသာ္လည္း ကြ်န္မအဖို ့ေတာ့ ထိုမီးနင္းေလးကို က်က္မွတ္တိုင္း
စိတ္ထဲမွ အမ်ိဳးအမည္မသိေသာ ခံစား ခ်က္ေလး ခံစားရစျမဲပင္။
တစ္ျခားစာလံုးေပါင္းမ်ားကို မႀကာခဏ ေမ့တတ္ေသာ္လည္း ၄င္းအီေရးဆားဆိုေသာ
ခဲဖ်က္ ကေလး၏ စာလံုးေပါင္းကိုေတာ့ ဘယ္ေသာအခါမွ ကြ်န္မ မေမ့တတ္ေခ်။
ကြက္လပ္ျဖည့္သည့္အခါတိုင္းလည္း အျမဲလိုလို မွန္ေအာင္ျဖည့္တတ္သည္။
တစ္ဆက္တည္း ၄င္းအီေရးဆားနွင့္တြဲဖက္ အာတီကယ္စာလံုးမွာ ေအ-အန္ (အန္)
ဆိုသည္ကို လည္း တြဲမွတ္ထားတတ္ေသးသည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ အတန္းတစ္ဆင့္ျပီးတစ္ဆင့္
တက္လာေသာအခါတြင္လည္း ၄င္း အီေရး ဆားသည္ ဗာ၀ယ္လ္(သရ)နွင့္ စသည္ကိုပါ
သိမွတ္လာရသည္။ ၄င္းအျပင္ ထိုအီေရးဆားေလးသည္ ကြ်န္မ ေက်ာင္းသူ ဘ၀
သက္တမ္းတစ္ေလ်ာက္လံုးတြင္ အေကာင္းဆံုးသူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ ကြ်န္မေဘးမွ
ရပ္တည္လာခဲ့ေလသည္။ မူလ တန္းေက်ာင္းသူမွ အလယ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀သို
့ေရာက္သည့္အခါတြင္လည္း ထိုခဲဖ်က္ကေလးသည္ ကြ်န္မနွင့္ တစ္ဖ၀ါး မွ
မခြာကပ္ပါလာစျမဲပင္ျဖစ္သည္။ အမွန္တရားတစ္ခုသို ့ဦးတည္ရင္း အမွားေတြ
့သည့္အခါတိုင္း ထိုအီေရးဆားေလး သည္ ကြ်န္မအတြက္ အေကာင္းဆံုး
လမ္းျပေပးသူတစ္ဦးလည္းျဖစ္ေလသည္။ မိမိလိုအပ္ေနခ်ိန္တြင္ မိမိအား ေဖးမညွာတာ
လမ္းညႊန္သူတိုင္းကို လိုလားေသာ လူ ့စိတ္၏ သဘာ၀အရလည္းေကာင္း၊
ထိုအရာနွင့္ပတ္သက္လွ်င္ ထူးျခားေသာစိတ္ခံစား ခ်က္ရွိသည္ကလည္းေကာင္း
ခဲဖ်က္ကေလးသည္ ကြ်န္မ တန္ဖိုးအထားဆံုးေသာ ေက်ာင္းသံုးပစည္း တစ္ခု ျဖစ္လာေလ
သည္။
ထိုသို႔ နွစ္ျခိဳက္စြဲလမ္းရာမွ ေက်ာင္းသံုးပစည္းေရာင္းသည့္ဆိုင္ေရာက္တိုင္း
ကြ်န္မ အျမဲလိုလို၀ယ္ျဖစ္သည့္ အရာမွာလည္း ခဲဖ်က္ပင္ျဖစ္သည္။
ပံုစံမ်ိဳးစံု ကာလာစံု ခဲဖ်က္ကေလးမ်ားသည္ ကြ်န္မဆီတြင္ အသစ္အတိုင္း
အမ်ားႀကီးရွိေလသည္။ ကြ်န္မ အေႀကာင္းကိုသိေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကပင္
ခဲဖ်က္ေတြျပန္ေရာင္းစားမလို ့လားဟု ေျပာယူရသည္အထိ ကြ်န္မ၏မုန္႔ဖိုး
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ခဲဖ်က္ကေလးအတြက္ ရင္းနွီးထားခဲ့မိေလသည္။
တစ္ခါကတည္း ကြ်န္မခ်စ္ေသာခဲဖ်က္နွင့္ပတ္သက္သည့္ အမွတ္တရအျဖစ္အပ်က္တစ္ခုက
ျဖစ္ပ်က္လို ့လာခဲ့ေလသည္။ စကၤာပူမွျပန္လာေသာ ကြ်န္မဦးေလး
(ကြ်န္မအေမ၏အစ္ကို)က ေမေမ့ဆီမွသိလို ့ပဲလားေတာ့မသိ သူျပန္လာေသာအခါ
တစ္ျခားသူေတြအတြက္ အ၀တ္အစား၊နာရီအစရွိသျဖင့္ လက္ေဆာင္မ်ားပါေသာ္လည္း
ကြ်န္မအတြက္ ထူးထူးျခားျခား ခဲဖ်က္ကေလး၀ယ္လာေလသည္။ ခဲဖ်က္ေလးသည္
အနီ၊အ၀ါ၊အျပာစသည့္ ကာလာသံုးမ်ိဳးျဖင့္စပ္ ထားေသာ ေလယာဥ္ ပ်ံပုံစံ ျဖစ္သည္။
ကြ်န္မ ထိုခဲဖ်က္ေလးကို အင္မတန္ႀကိဳက္သည္။ ထို႔ေႀကာင့္ မဖ်က္ရက္ မသံုးရက္ဘဲ
အမွတ္တရ ဒီတိုင္းေလးပဲ ထားခဲ့မိသည္။ သို ့ေသာ္ အိမ္မွာေတာ့
မသိမ္းဆည္းခဲ့မိ။ ကေလးသဘာ၀ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ႀကြားခ်င္သည္ မို ့ေက်ာင္းသို
့ထည့္လာခဲ့မိသည္။ ထိုစဥ္ကေတာ့ နိုင္ငံျခားက ပစည္းဆိုရင္ အေကာင္းစားဟု
ဂုဏ္ယူ၀ံ့ႀကြား ခ်င္ေသာစိတ္ က အျပည့္မို ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႀကားတြင္ “ ဒါ
ငါ့ဦးေလး စကၤာပူက ၀ယ္လာတာ”ဟု ခပ္ေမာ့ေမာ့ကေလး ႀကြားခ်င္စိတ္သာ
ႀကီးစိုးေနေလသည္။ ထိုႀကြား၀ါခ်င္ေသာစိတ္ေႀကာင့္ပင္ ကြ်န္မဘ၀တြင္ ဘယ္ေတာ့မွ
မေမ့နိုင္သည့္ ျဖစ္ရပ္တစ္ခု ျဖစ္ ခဲ့ေလသည္။ထိုေန ့က ကြ်န္မတို ့ကို
ပထ၀ီဆရာမက ျမန္မာျပည္ေျမပံုဆြဲခိုင္းေလသည္။
အတန္းတြင္းစစ္ေဆးျခင္းတစ္မ်ိဳးမို ့ အခ်ိန္ ကန္ ့သတ္ထားသည္။
ေသေသသပ္သပ္နွင့္ လွလွပပဆြဲနိုင္သူကို ဆုေပးမည္မို ့ ကြ်န္မတို ့
စာနွင့္ပတ္သက္သည့္ စြာေတး လန္အုပ္စု သူ ့ထက္ငါအျပိဳင္ဆြဲေနႀကေလသည္။
ကြ်န္မလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ေလ့က်င့္ထားျပီးသားမို ့ အလြယ္တကူ ဆြဲေနမိ သည္။
ထိုသို ့ဆြဲေနတုန္း ကြ်န္မေဘးမွ သူငယ္ခ်င္းလက္နွင့္
တြန္းတိုက္မိသြားေသာေႀကာင့္ ကြ်န္မခဲျခစ္ရာသည္ ယိုင္ သြားေလသည္။
တစ္နည္းဆိုရေသာ္ ကြ်န္မ ပံုမွာ မွားသြားေလသည္။ ထို ့ေႀကာင့္
ခဲဖ်က္နွင့္ဖ်က္ရန္ ကြ်န္မေဘးမွ သူငယ္ ခ်င္း၏ ခဲဖ်က္ကို ေကာက္ယူလိုက္မိသည္။
သို ့ရာတြင္ ထိုခဲဖ်က္သည္ ကြ်န္မလက္ထဲသို ့ပါမလာခဲ့ေခ်။ အေႀကာင္းမွာ
ကြ်န္မလွမ္းယူလိုက္ေသာ ခဲဖ်က္သည္
ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းလက္ထဲတြင္ေရာက္ရွိေနေသာေႀကာင့္ျဖစ္သည္။
ကြ်န္မလည္း ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းကို နားမလည္နိုင္သည့္မ်က္၀န္းမ်ားျဖင့္
လွမ္းႀကည့္လိုက္မိသည္။ ထိုအခါ ကြ်န္မ သူငယ္ခ်င္း က “နင့္မွာလည္း
နင့္ဦးေလးေပးလိုက္တဲ့ခဲဖ်က္ရွိေနတာပဲ ငါ့ခဲဖ်က္ဘာလို ့လာဖ်က္တာလဲ
မေပးနိုင္ပါဘူး”ဟုဆိုလာသည္။ အတန္းထဲတြင္ စာျပိဳင္ဖက္ခ်င္းမို ့ထိုသို
့ေျပာလာသည္မွာ ဆန္းေတာ့မဆန္းပါေခ်။ ခက္တာက ကြ်န္မလည္း ထိုေန႔မွ
တစ္ျခားသံုးေနက်ခဲဖ်က္က ပါမလာခဲ့ေခ်။ အိမ္မွာက်န္ခဲ့တာလား
ေပ်ာက္တာပဲလားေတာ့မသိ။ ယခုအေရးႀကီးတဲ့အခ်ိန္က်မွ ကြ်န္မေတာ္ေတာ္ေလးအခက္ေတြ
့ေနသည္။ ဒီလိုဆိုရင္ ကြ်န္မဦးေလးေပးထားတဲ့ ခဲဖ်က္ေလးကို ထုတ္သံုးလိုက္ရ
မလား။ ဟင့္အင္း ကြ်န္မခဲဖ်က္ေလး ကုန္သြားမွာစိုးတယ္။
ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းေတြႀကားမွာ နိုင္ငံျခားကခဲဖ်က္ကိုင္သံုးနိုင္တယ္ ဆိုျပီး
ဂုဏ္မယူရဘဲေနမွာေပါ့။ အေတြးမ်ားနဲ ့ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းကို ျပန္ေျပာမည္အလုပ္
သူမဆက္ေျပာလာသည္က
“ ဘာလဲ နင္နွေမ်ာေနတာလား။ လုပ္မေနနဲ ့ အဲဒါလည္း ခဲဖ်က္ပဲ ၊
နိုင္ငံျခားကလာလာ ဘယ္ကလာလာ ခဲဖ်က္က ခဲဖ်က္ပဲ ၊ သူ ့သဘာ၀ကိုက အမွားလုပ္ရင္
ဖ်က္ရမွာပဲ၊ ခဲဖ်က္ျဖစ္ျပီး အမွားမဖ်က္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္
ခဲဖ်က္တန္ဖိုးရွိေတာ့မွာလဲ” ။
ကြ်န္မလည္း ဘယ္လိုမွ လုပ္မရေတာ့တာမို ့ (သူမဆီက ခဲဖ်က္ငွားလို ့ ဘယ္လိုမွ
မျဖစ္နိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ သိတာမို ့ ကြ်န္မ ခဲဖ်က္ေလးကို နွေမ်ာေမ်ာနွင့္
ထုတ္သံုးလိုက္ရေလသည္။ အရာအယြင္းပ်က္မွာစိုးသည္မို ့ ခပ္ဖြဖြေလး
ဖ်က္ခဲ့မိသည္။ ထိုေန ့ က ဆရာမေပးေသာဆုကို ကြ်န္မရခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္
စိတ္၀ယ္သိပ္ေတာ့ မေပ်ာ္မိေခ်။အေႀကာင္းမွာ ကြ်န္မ ခဲဖ်က္ေလးကို မသံုးခ်င္ဘဲ
ထုတ္သံုးလိုက္ရေသာေႀကာင္ပင္။
ဒီလိုနွင့္ အတန္းေတြ တစ္တန္းျပီးတစ္တန္းတက္လာရင္း ခဲဖ်က္ကေလးကို
မသံုးေတာ့သည့္အခ်ိန္ထိ ကြ်န္မ ေဘာပင္အိတ္ ထဲတြင္ ေနရာယူခိုင္းရင္း
ကြ်န္မသည္လည္းပဲ လူပီသေသာစိတ္ထားေလး အနည္းငယ္ပိုင္ဆိုင္လို ့လာခဲ့ေလသည္။
ကြ်န္မ ငယ္စဥ္က ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းေျပာေသာ စကားမ်ားသည္ ယခုအခ်ိန္တြင္
အင္မတန္မွ တန္ဖိုးရွိေနေလျပီ။ ထိုစကား အတိုင္း က်င့္ႀကံေနထိုင္နိုင္ရင္
ကြ်န္မ အားထုတ္ေနမိျပီျဖစ္သည္။
အကယ္၍ ကြ်န္မတို႔ လူသားမ်ားကို ခဲဖ်က္တစ္ခုနွင့္
နွိဳင္ယွဥ္မည္ဆိုပါစို႔။ခဲဖ်က္သည္ မိမိအက်ိဳးအတြက္ ခဲဖ်က္ဟူေသာ ေ၀ါ
ဟာရကိုပိုင္ဆိုင္ထားျခင္းမဟုတ္။ သူတစ္ပါး၏ အမွားမ်ားကို အမွန္ျပင္ေပးရင္း
မိမိဘ၀ နစ္မြမ္းေနပါေစ ဂုဏ္ယူစြာေန ထိုင္ရင္း အခ်ိန္မ်ားကို
ကုန္လြန္ေနသည္မွာ ခဲဖ်က္ပင္ျဖစ္သည္။ ဒီလိုဆိုလွ်င္ ခဲဖ်က္တစ္ခုပမာျပဳထားေသာ
ကြ်န္မတို႔ လူသားမ်ားသည္လည္း မိမိတို ့ပတ္၀န္းက်င္ကို တတ္နိုင္သမွ်
အလွဆင္ရင္း…၊ေလွ်ာက္လွမ္းေနေသာ လမ္းခုလတ္ တြင္ ေတြ႔လာရေသာ အမွားဟူသမွ်ကို
တတ္နိုင္သမွ် တတ္စြမ္းသမွ် အမွန္ျပင္ေပးရင္း မိမိ၏ အခ်ိန္၊ မိမိ၏ဘ၀ကို
ရင္းနီးေပး ဆပ္ထားသင့္သည္မဟုတ္ပါေလာ။ အမွားတစ္ခုကို ျပင္ေပးဖို
့အသံုးျပဳပါမွ ခဲဖ်က္တစ္ခုက နိယာမ ပီျပင္မည္ျဖစ္သကဲ့သို႔ မိမိေနထိုင္ရာ
၀န္းက်င္ကို တတ္စြမ္းသမွ် အလင္းေပးပါမွ လူသားဟူေသာ ေ၀ါဟာရ
ပီျပင္မည္ျဖစ္ေပမည္။
အတိတ္ဆီသို႔ ကြန္းခိုေနေသာ အေတြးမ်ားက လက္ရွိအခ်ိန္္သို ့ကပ္မိသည္နွင့္ မ်က္စိေရွ ့မွ ကဗ်ာေလးကို ေနာက္ တစ္ေခါက္ ထပ္ဖတ္မိသည္။
“ ခဲဖ်က္တစ္ခု၏ နိယာမ ”
အမွားတစ္ေႀကာင္း ၊ပ်က္ေစေႀကာင္းဆို
ငါ့ကိုသံုးပါ၊ အားမနာနဲ ့ (နွင့္)
အမွားတစ္လံုး၊ ပ်က္ေႀကြျပဳန္းဖို ့
အသံုးျပဳေလ၊ မေတြေ၀ဘူး
ငါေလရွိသား၊ မင္းအပါးမွာ။
လံုးပါးပါးခု၊ ငါမမွဳဘူးေ
ပလူးညစ္ႏြမ္း၊ ငါမပန္းဘူး
စြမ္းအားျပည့္ထား၊ မင္းအပါးမွာ
မင္းသာလမ္းမွန္ေရာက္ပါေစ။
ငါ့ကိုသံုးပါ၊ အားမနာနဲ ့ (နွင့္)
အမွားတစ္လံုး၊ ပ်က္ေႀကြျပဳန္းဖို ့
အသံုးျပဳေလ၊ မေတြေ၀ဘူး
ငါေလရွိသား၊ မင္းအပါးမွာ။
လံုးပါးပါးခု၊ ငါမမွဳဘူးေ
ပလူးညစ္ႏြမ္း၊ ငါမပန္းဘူး
စြမ္းအားျပည့္ထား၊ မင္းအပါးမွာ
မင္းသာလမ္းမွန္ေရာက္ပါေစ။
(ပခုကၠဴေမာင္သုတ)
ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ဆုေဂ်
ဆုေဂ်
လာလည္သူ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္း က်န္မာခ်မ္းသာျကပါေစ/>
Posts
