“ အေဒၚတို႔က ရန္ကုန္ေရာက္ေနတာ
ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီၤ၊ သူက အေဒၚ့ထက္ ၁၅ႏွစ္ေတာင္မွ ႀကီးတယ္၊ အရင္ကေတာ့
သံလမ္းေစ်းထဲမွာ အေဒၚက ငါးေျခာက္အေသးအမႊားေလးေတြ ေရာင္းတယ္၊ အခုေတာ့
မေရာင္းေတာ့ပါဘူး၊ သမီးသံုးေယာက္မွာ အႀကီးမက အိမ္ေထာင္က် သြားေတာ့
သူ႔ေယာက်ာ္းေနာက္ ပါသြားၿပီ၊ က်န္တဲ့ သမီးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ပညာသင္ေပးေပ မယ့္
ပညာကံပါမလာေတာ့ အလုပ္၀င္လုပ္ေနၾကၿပီ၊ ေျမနီကုန္းက စူပါမားကက္မွာ
အေရာင္းစာေရးမေတြေပါ့၊ သူတို႔ အလုပ္၀င္ထဲက ေစ်းမေရာင္းေတာ့တာ၊ ခဏေလး..
စမ္းသပ္မယ့္ဆရာ၀န္ ေရာက္ၿပီလား သြားေမးလိုက္ဦးမယ္၊ င့ါတူမက အလုပ္က
လာရတာဆိုေတာ့ အားနာလွတယ္”
ကၽြန္မ ေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္မိ၏။ အေဒၚႀကီးက
ေဆးစာအုပ္ေလး လက္ထဲကိုင္လွ်က္က လွမ္းျမင္ေနရသည့္ စားပြဲဆီသို႔ သြားေန၏။
စားပြဲမွာေတာ့ တာ၀န္က် ဆရာ၀န္ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ လူနာအခ်ဳိ႕ကို ေတြ႔ရသည္္။
ခံုတန္းရွည္တြင္ ကၽြန္မႏွင့္အတူ မိုးမိုး၊ ေနာက္ ကိုစည္သူပါ ထိုင္ေန၏။
အေဒၚႀကီး၊ ကိုစည္သူႏွင့္ ကၽြန္မ သိကၽြမ္းသည္မွာ မိနစ္ပိုင္းမွ်သာ
ရွိေသးသည္။
သည္မနက္ ရံုးေရာက္ခ်ိန္ အြန္လိုင္းေပၚတက္ထားရင္း သတင္းတစ္ခု အြန္လိုင္းကေန ၀င္လာသည္ကို ကၽြန္မ ေတြ႔လိုက္ရ၏။
“ေအေသြး အေရးေပၚလိုအပ္သည္။ မႏွင္းနွင္းေအး၊ ဖုန္းနံပါတ္ ၀၉၅၀၉……. ကို အျမန္ ဆက္သြယ္ေပးပါ”
ထိုသတင္းကို ေတြ႔လိုက္ရသည့္
စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ ကၽြန္မ၏လက္ေခ်ာင္းမ်ားက
တယ္လီဖုန္းခလုတ္ေလးမ်ားကို အျမန္ႏွိပ္မိလွ်က္သားျဖစ္ေနသည္။ တစ္ဘက္က
မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ဖုန္းလာကိုင္၏။ “ေအေသြးအလွဴရွင္ အေရးေပၚလိုတယ္ဆိုလို႔
ဆက္တာပါ” ဟု ေျပာလိုက္ရာ သူမက ေနာက္ထပ္ ဖုန္းနံပတ္တစ္ခုကို ထပ္ေပး၏။
“အဲ့ဒီဖုန္းမွာ ကိုစည္သူဆိုတာ ရွိေနတယ္၊ သူ႔ကို ဆက္ေပးပါအစ္မ၊ သူက
ေဆးရံုမွာ ရွိေနပါတယ္္” လို႔ ေျပာသည္။ ကိုစည္သူကို လွမ္းဆက္လိုက္ရာ “
ကၽြန္ေတာ္ ေဆးရံုမွာ ရွိေနတယ္၊ အစ္မ အဆင္ေျပရင္
အခုခ်က္ခ်င္းလာခဲ့ပါ”ဆိုသျဖင့္ ခ်က္ျခင္းပင္ သြားရန္ ျပင္ဆင္မိသည္။
ဤသို႔ု အခြင့္အေရးမ်ဳိး ခဏခဏ
လြဲခဲ့ဘူးသျဖင့္ သည္တစ္ႀကိမ္တြင္ေတာ့ ကၽြန္မ အလြဲမခံ ႏိုင္ေတာ့ေခ်။
သို႔ႏွင့္ ကၽြန္မအမ်ဳိးသားထံ ေသြးသြားလွဴမည္ကို ဖုန္းအရင္ လွမ္းဆက္၍
အသိေပးလိုက္သည္္။ သူက “ အျပင္မွာ ေနျပင္းတယ္၊ အေဖာ္တစ္ေယာက္ ေခၚသြား၊
အရမ္းလည္း ေၾကာက္မေနနဲ႔ဦး၊ ဒီတစ္ခါ အဆင္ေျပပါေစ” လို႔ အားေပးရွာ၏။
အလုပ္တြင္ စီစဥ္စရာရွိသည္မ်ားကို စီစဥ္ၿပီး မိုးမိုး၏လက္ကိုဆြဲလွ်က္
အငွားကားျဖင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဆင္ေျခဖံုးမွ အစိုးရေဆးရံုႀကီးတစ္ရံုသို႔ု
ကၽြန္မ ေရာက္ခဲ့၏။
အျပင္တြင္ ေနက်ဲက်ဲပူေနသည္။ မနက္စာကို
ရံုးေရာက္မွ မုန္႔ဟင္းခါးတစ္ပြဲႏွင့္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ေသာက္ထားသည္မို႔႔
ဘာမွ် ထပ္စားခ်င္စိတ္ မရွိ။ အေရးႀကီးသည္က ကားမူးတတ္သည့္ ကၽြန္မ ေဆးရံု
မေရာက္ခင္ လမ္းတြင္ ကားမူးမည္ကိုပဲ စိုးရိမ္မိသည္။ ေခါင္းမူးလို႔
ေသြးမလွဴႏိုင္လွ်င္ ဒုကၡဟု ေတြးေနမိသည္။ ကားသမားဦးေလးႀကီးကို
ျဖည္းျဖည္းေမာင္းေပးဖို႔ ေတာင္းပန္ရင္း အေတြ႔ႀကံဳသစ္တစ္ခုအတြက္
တဒိန္းဒိန္းႏွင့္ ခုန္လႈပ္ေနသည့္ စိတ္မ်ား တည္ၿငိမ္ေအာင္
ေျဖေလ်ာ့ေနလိုက္မိသည္။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႔အတြင္း ေဆးရံုသို႔ ေရာက္၏။
ကၽြန္မႏွင့္တစ္ခါမွ်မသိသည့္ သူႏွင့္ေတြ႔ၿပီး၊ ကၽြန္မခႏၶာကိုယ္မွ ေသြးကို
ေဖာက္ထုတ္လွဴဖို႔အတြက္ ကၽြန္မတစ္ခါမ်ွ မေရာက္ဘူးသည့္ ေဆးရံုကို
ေရာက္ခဲ့ရၿပီ။ အခါခါလြဲေခ်ာ္ခဲ့ဖူးသည္မို႔ သည္တစ္ခါေရာ အဆင္မွ ေျပပါ့မလား
မသိေပ။
ေဆးရံုဂိတ္၀ေရာက္ခ်ိန္
လက္ကိုင္ဖုန္းႏွင့္ ကိုစည္သူကို လွမ္းဆက္လိုက္ရာ “ ေဆးရံုထဲ ၀င္လာခဲ့
အစ္မ၊ အစ္မက အက်ီ ၤအနီေရာင္၀တ္ထားတယ္ မဟုတ္လား၊ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ေနရၿပီ”
လို႔ ေျပာရင္းက ေဆးရံု၀န္းထဲရွိ ကန္တင္းမွထၿပီး ႏႈတ္ဆက္ရင္း
ကၽြန္မတို႔ရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္လာသည့္ ကိုစည္သူကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။ “ အစ္မ..
အေမာေျပ ခဏနားပါဦး၊ ဘာစားထားေသးလဲ” ဟု ေမးေနသည့္ ကိုစည္သူႏွင့္
ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေဆးရံုကန္တင္းတြင္ ခဏထိုင္လိုက္ၾက၏။ အျပန္အလွန္
မိတ္ဆက္ရင္းမွ ကိုစည္သူက ပရဟိတ ေသြးလွဴအသင္းတစ္ခုမွ အဖြဲ႔၀င္တစ္ဦး
ျဖစ္ေနသည္ကို သိလိုက္ရ၏။ အရင္က ေသြးလွဴဘူးလားလို႔ ေမးလာသည္။ ကၽြန္မ
ၿပံဳးလွ်က္က ေခါင္းကို ခါယမ္းျပလိုက္သည္။
ကၽြန္မ ယခုလို လူလတ္ပိုင္းအရြယ္
ေရာက္သည့္အထိ ေသြးတစ္ႀကိမ္မ်ွ မလွဴဘူးခဲ့ဘူးေပ။ ငယ္စဥ္က ထိုသို႔ု
လွဴရမည္ဆိုတာကို သိေသာ္ျငား ေဆးရံု၊ ေဆးခန္း၊ ေဆးထိုးအပ္ဆိုလွ်င္
ေၾကာက္တတ္သည့္ စိတ္ေၾကာင့္ လွဴဖို႔ စိတ္ေတာင္မကူးမိခဲ့ေခ်။ ကၽြန္မ၏ဖခင္
ေသြးဆယ္ႀကိမ္ လွဴထားသည္ကို မွတ္တမ္းမ်ား၊ အသည္းႏွလံုးႏွစ္ထပ္ႏွင့္ အမွတ္တရ
သံရင္ထိုးေလးမ်ား သိမ္းထားသည္ကို ေတြ႔သျဖင့္ ေမးမိရင္း သိခဲ့ရဘူး သည္။
ကံအားေလ်ာ္စြာ လမ္းခရီးတြင္
ကားမမူးခဲ့သျဖင့္ ေခါင္းၾကည္လင္ေနေသာ္ျငား ကၽြန္မစိတ္ေတြ
လႈပ္ရွားေနမိသည္ကိုေတာ့ မျငင္းလိုေပ။ ခဏေနလွ်င္ ကိုစည္သူ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္
မိုးမိုးလက္ကို ဆြဲလွ်က္ ေဆးရံုထဲရွိ အေဆာက္အဦတစ္ခုထဲသို႔
ကၽြန္မ၀င္ခဲ့သည္။ ယဥ္ပါးမေနသည့္ ေဆးရံုရနံ႔က ကၽြန္မႏွာ၀သို႔ အလံုးအရင္း
တိုးေ၀ွ႔၀င္လာ၏။ ကိုစည္သူ႔ကိုျမင္ေတာ့့ မ်က္ႏွာႏြမ္းႏြမ္းႏွင့္
အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ ခံုတန္းရွည္တြင္ ထိုင္ေနရာမွ ကၽြန္မတို႔ဆီ
သြက္သြက္ေလွ်ာက္လာ၏။
“ ဦးေလးအတြက္ ေသြးလွဴမယ့္အစ္မပါ”
ကိုစည္သူက မိတ္ဆက္ေပးေတာ့
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ တူမႀကီးရယ္” လို႔ ေျပာရင္းက “ ခဏေလး ဆရာ၀န္ကို
ေသြးလွဴဖို႔လူ ေရာက္လာတာကို သတင္းသြားေျပာလိုက္ဦးမယ္” ဟု ေျပာရင္းက
မလွမ္းမကမ္းရွိ ဆရာ၀န္မ်ားရွိရာ စားပြဲသို႔ ထြက္သြား၏။ ကၽြန္မ၊
မိုးမိုးႏွင့္ ကိုစည္သူတို႔ သံုးေယာက္သား အနားရွိ ခံုတန္းရွည္တြင္
ထိုင္ေနလိုက္သည္။
“ ပထမဆံုးအႀကိမ္ဆိုေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားေနသလားအစ္မ”
ကိုစည္သူ ေမးလာေတာ့ ကၽြန္မ မကြယ္၀ွက္မိပဲ
ေခါင္းညိတ္ျပမိသည္။ ကၽြန္မက ေနမေကာင္း လွ်င္ေတာင္ ေဆးထိုးတာအသာထား၊
ေဆးေသာက္ရမွာကိုေတာင္ ၀န္ေလးၿပီး ေၾကာက္ရြံတတ္သူ ျဖစ္သည္။ မျဖစ္မေန
ေနာက္ဆံုးက်မွ ေဆးခန္းသြားဖို႔ကို ေရြးခ်ယ္သူ ျဖစ္သည္။
အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္လာခ်ိန္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ပတ္၀န္းက်င္မွ လူမ်ားကို
ကၽြန္မစိတ္၀င္စားတတ္လာသည္။ သူတို႔၏ဘ၀၊ သူတို႔၏ စိတ္ခံစား ခ်က္၊
သူတို႔၏တုန္႔ျပန္မႈမ်ားကို ကၽြန္မ စိတ္၀င္တစား အကဲခတ္မိတတ္လာသည္။ ထိုအခါ
ကၽြန္မရင္မွာ စာနာစိတ္မ်ား၊ ဂရုဏာစိတ္မ်ား အလိုလို ေပါက္ဖြားလာရသည္။
ထိုသို႔ သူတို႔ႏွင့္ ခ်ိန္ထိုးစဥ္းစားမိတိုင္း ကၽြန္မရင္ထဲမွ အတၱမ်ား၊
မာနမ်ား၊ ရယူလိုမႈမ်ားစသည့္ အစိုင္အခဲမ်ားသည္ တေရြ႕ေရြ႕ျဖင့္ အရည္ေပ်ာ္
က်လာေလသည္။
ဘ၀တြင္ မျဖစ္မေန အလုပ္ခ်င္ဆံုးႏွစ္ခုထဲမွ
သီလရွင္၀တ္ျခင္းအမႈကို ကၽြန္မ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူးၿပီ။ ယခုလို မြန္ျမတ္ေသာ
ေသြးလွဴျခင္းအမႈသည္လည္း က်န္ရွိေနေသးသည့္ ကၽြန္မ အလုပ္ခ်င္ဆံုး
ကိစၥတစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။ ေသြးအားနည္းေနျခင္း၊ ေသြးတိုးေနျခင္း၊
ဓမၼတာလာခ်ိန္ျဖင့္ တိုက္ဆိုင္ေနျခင္း၊ ညအိပ္ေရးပ်က္ ထားျခင္း၊
ခ်က္ျခင္းသြားေရာက္လွဴဖို႔ အေျခအေနမေပးျခင္း စသည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားျဖင့္
ေသြးလွဴဒါန္းဖို႔ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ လြဲေခ်ာ္ခဲ့ရဘူးသည္။ သည္တစ္ခါေတာ့
ဘယ္လိုနည္းနွင့္မွ ကၽြန္မ အလြဲမခံႏိုင္ေတာ့ေပ။
အေဒၚႀကီးက ေဆးစာအုပ္ေလးကိုင္လွ်က္ ျပန္ေရာက္လာ၏။
“ ခဏေန ေသြးေပါင္ခ်ိန္တိုင္းမယ္တဲ့၊ ေသြးလွဴဖို႔ ေသြးစစ္ခက ငါးေထာင္အရင္သြင္းရမယ္တဲ့၊ သြားသြင္းလိုက္ဦးမယ္”
အေဒၚႀကီးက ခါးၾကားထမီလိတ္ထဲက
ေငြစကၠဴလိတ္ေလးကို ထုတ္၍ ျဖည္လိုက္၏။ ေငြငါးေထာင္ ဖယ္လိုက္ေတာ့
သူ႔လက္ထဲတြင္ က်န္သည္က တစ္ေထာင္တန္တစ္္ရြက္ႏွင့္ ငါးရာတန္က
ႏွစ္ရြက္သံုးရြက္ ထက္မပိုေတာ့ေပ။ လွမ္းျမင္ေနရသည့္ ေကာင္တာတြင္ေသြးစစ္ခ
သြင္းၿပီးေနာက္ အေဒၚႀကီး ကၽြန္မတို႔ရွိရာသို႔ ျပန္ေရာက္လာ၏။
“ စူပါမားကက္မွာလုပ္တဲ့ သမီးႏွစ္ေယာက္က
တစ္ေယာက္က ရွစ္ေသာင္း၊ တစ္ေယာက္က ခြန္ႏွစ္ေသာင္း ရတယ္၊ေတာ္ေသးတာေပါ့
ျဖစ္တာက လဆန္းပိုင္းဆိုေတာ့ သူတို႔ လစာေတြ လက္ထဲရွိေနလို႔၊ ေဆးဖိုးနဲ႔တင္
ရထားတဲ့ လစာေလးလဲ အေတာ္ကုန္ေနပါၿပီ၊ ေဘးအိမ္က ကေလးမေလးက ေသြးလွဴအသင္းက
ဒီသူငယ္ကို ဆက္သြယ္ေပးတာေလ၊ တူမႀကီးပါဆို ဒီသူငယ္္စီစဥ္ေပးတာ
သံုးေယာက္ေျမာက္ပဲ”
“ ဆက္သြယ္ထားတဲ့ တျခား လွဴမယ့္သူေတြလည္း ေရာက္လာဦးမွာပါ ေဒၚေဒၚ”
ကိုသီဟႏွင့္ အေဒၚႀကီး ေျပာေနတာ
နားေထာင္ရင္း ကၽြန္မလက္က အိတ္ထဲက ေငြငါးေထာင္ကို အလိုလို ထုတ္မိရင္း
ကိုသီဟကို တီးတိုးေျပာၿပီး ေပးလိုက္မိသည္။
“ ေဒၚေဒၚ.. ဒီအစ္မက ေသြးစစ္ခ သူလွဴပါရေစတဲ့”
“ ေနပါေစ.. တူမႀကီးရယ္၊ ေသြးလွဴတာနဲ႔တင္ ေက်းဇူးတင္ေနရပါၿပီ၊ မယူပါရေစနဲ႔”
“ အေဒၚ.. လက္ခံေပးပါ၊ ကၽြန္မအလွဴေလး ထေျမာက္သြားေအာင္ လိုတာေလးပါ လွဴပါရေစ”
အေဒၚႀကီး၏ မ်က္ႏွာမွာ အားနာအရိပ္ေတြ ျဖတ္ေျပးသြားသည္ကို ကၽြန္မျမင္လိုက္ရသည္။ အားနာစိတ္ျဖင့္ ကၽြန္မ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္မိ၏။
“ လူနာက ဟိုဘက္ထိပ္အခန္းတင္၊ လိုက္ၾကည့္ပါလား တူမႀကီး”
အေဒၚႀကီးနဲ႔တူ ကၽြန္မတို႔သံုးေယာက္ လူနာ
ခုတင္ေဘးေရာက္ခဲ့သည္။ လူနာက အသက္၆၄ႏွစ္၊ အစာအိမ္ေသြးေၾကာေပါက္ၿပီး
မေန႔ညေနေလးနာရီခြဲမွာ အေရးေပၚခြဲစိတ္ရသည္။ ေသြးသြင္းထား လွ်က္ မွိန္းေန၏။
အနားက ခံုတစ္လံုးတြင္ မိန္းမတစ္ဦးက ယပ္ခတ္ေပးရင္း ေစာင့္ေန၏။
“ေဘးအိမ္က လာကူေစာင့္ေပးတာေလ၊ သမီးေတြက
အလုပ္ခြင့္ယူလို႔မရဘူး၊ ခြင့္ယူရင္ တစ္ရက္ သံုးေထာင္ျဖတ္မယ္ဆိုလို႔
သမီးႏွစ္ေယာက္ေပါင္း ေျခာက္ေထာင္ ျဖတ္ခံရလဲ မနည္းဘူးမဟုတ္လား၊ ဒါေၾကာင့္
အေမတို႔ရွိေနတယ္ နင္တို႔ အေဖစိတ္မပူနဲ႔လို႔ မွာရတယ္၊ သူတို႔ကို
ညဘက္အလုပ္ၿပီးခ်ိန္ ကိုးနာရီေလာက္မွ လာခိုင္းထားတယ္၊ ဒီမွာ… ကိုခင္ေမာင္..
ရွင့္အတြက္ ေသြးလွဴတဲ့ တူမႀကီး၊ ရွင့္ကို လာၾကည့္ေနတယ္၊ ေသြးစစ္ခပါ
လွဴသြားတယ္၊ ကၽြန္မတားတာလဲ မရဘူး”
အေဒၚႀကီးက ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ လူနာကို
လွမ္းေျပာ၏။ အသားညိဳညိဳ၊ ဆံပင္ျဖဴျဖဴ၊ ပိန္ပိန္ပါးပါးႏွင့္ လူမမာက
မွိန္းေနရာမွ မ်က္စိအသာအယာ ဖြင့္ၾကည့္၏။ ကၽြန္မလည္း လူနာကို “ ဦးေလး..
ေနျပန္ေကာင္းသြားမွာ.. ခုေနေတာ့ အားတင္းထားပါ..” လို႔ ေျပာမိသည္။ လူနာက
ႏႈတ္မွစကားတစ္ခြန္းမွ ကၽြန္မကို ျပန္မေျပာေသာ္လည္း
သူ၏ေ၀သီမ်က္၀န္းအစံုကေတာ့ ကၽြန္မကို အသံတိတ္စကားေတြ အမ်ားႀကီး
လွမ္းေျပာေနသလို ရွိ၏။ တေအာင့္ေနေတာ့ ကၽြန္မလည္း “ကၽြန္မတို႔ ေသြးထုတ္ဖို႔
ရွိေသးလို႔ ခြင့္ျပဳပါဦးေနာ္ ဦးေလး” လို႔ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေနရာမွ ထြက္ခဲ့သည္။
ထိုစဥ္ ကၽြန္မနားထဲ လူနာမွ ဗလံုးဗေထြးႏွင့္ “ ၾကက္ဥ.. ၾကက္ဥ… ၾကက္ဥ ” ဟု
အေဒၚႀကီးကို လွမ္းေျပာလိုက္သံကို ၾကားလိုက္ရ၏။ အေဒၚႀကီးက “ အင္းပါ..
အင္းပါ.. သိပါတယ္” ဟု ျပန္ေျပာ၏။ မည္သည့္အတြက္မွာေနသည္ကို မသိေသာ္လည္း
မွာရန္ သတိရွိေနေသးသည္ကို ၾကည့္ၿပီး လူနာအေျခအေန မဆိုးဟု ကၽြန္မ
ေကာက္ခ်က္ခ်မိ၏။
တစ္ဘက္ခန္းသို႔ ေသြးစစ္ရန္ျပန္လာခ်ိန္
စႀကၤံတေလွ်ာက္တြင္ အေဒၚႀကီးမွ “ သူက အရက္ေသာက္တာ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္
ရွိေနၿပီ၊ ခက္တာက သူက ေသာက္ၿပီး ရမ္းတာ၊ ရစ္တာ၊ ဆဲတာ၊ ရိုက္တာမ်ဳိးလဲ
မရွိဘူး၊ နည္းနည္းနဲ႔မွန္မွန္ ေန႔တိုင္းေသာက္တယ္၊ တစ္ေန႔က
ယုဇနဥယ်ာဥ္ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ ေၾကြးဆံုးေလး ရလိုရျငား သူနဲ႔သြားေတာင္းတယ္၊ ဟိုမွာ
အိမ္ေပ်ာက္ၿပီး မ်က္စိလည္ေနလိုက္တာ တစ္နာရီေလာက္ၾကာတယ္၊ သူက မသြားခင္
အစာမရွိပဲ အရက္ေသာက္လာခဲ့တာ မသိလိုက္ဘူး၊ ေနကလဲ အေတာ္ျပင္းတယ္၊
အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ တစ္ေအာင့္ေနေတာ့ ေသြးအန္ပါေလေရာ၊ ပထမ ကြမ္းတံေတြး
ထင္ေနေသးတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ေသြးေတြ အတံုးအခဲလိုက္ကို အန္တာ၊ သူက ေအာင့္တယ္
ေအာင့္တယ္နဲ႔ျဖစ္ေရာ၊ ဒါနဲ႔ေဆးရံု ခ်က္ျခင္းတင္တာ၊ ညကဆို
ေသြးေပါင္က်သြားၿပီး မ်က္ျဖဴပါ လန္ထြက္သြားတာ၊ ငယ္ေခ်းေတြပါ ပါလာေတာ့
သြားၿပီမွတ္တာ၊ ေသြးေတြ တစ္လံုးၿပီးတစ္လံုး သြင္းရတယ္၊ ဒီမနက္မွ အခုလို
အေျခအေနျပန္ေရာက္လာတာ၊ အ့ဲတာ မနက္က သတိရလာမွ ေနာက္ေသာက္ခ်င္ဦးလို႔ သူ႔ကို
ေျပာရတယ္ ”
ပါးျပင္ႏွစ္ဘက္တြင္ စကားေျပာလိုက္တိုင္း
ခြက္၀င္သြားသည့္ ပါးခ်ဳိင့္ႏွစ္ဘက္ႏွင့္ အေဒၚႀကီး၏ မ်က္ႏွာမွာ ဇရာ၏အရိပ္၊
ေလာကဓံ၏အထုအေထာင္းေၾကာင့္ နဂိုရွိရင္းစြဲအသက္ထက္ ပိုႀကီးေနသည္ဟု
ထင္ရေသာ္ျငား ငယ္စဥ္က အေတာ္ပင္ ၾကည့္ေကာင္းမည့္ ရုပ္ရည္သြင္ျပင္
ရွိေပလိမ့္မည္။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ အေၾကာင္း ေျပာျပေနစဥ္တြင္ ငယ္လင္ငယ္မယား
သံေယာဇဥ္ႏွင့္ ခင္ပြန္းသည္ ေသေဘးမွ လြတ္လာရ သည္ကို အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္
၀မ္းသာေနမွန္း ကၽြန္မ ခံစားသိေနမိ၏။
တစ္ဘက္အခန္းသို႔ ျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္
ဆရာ၀န္မွ ကၽြန္မနာမည္၊ အသက္၊ ေသြးအမ်ဳိးအစား၊ လွဴဒါန္းမည့္
လူနာရွင္နာမည္စသည္တို႔ကို ေမးၿပီး ေသြးေပါင္ခ်ိန္ကာ လူနာရွင္ အေဒၚႀကီး၏
လက္ထဲသို႔ စာရြက္ေလးထည့္ေပးသည္။ အဲ့သည္ေနာက္ ကၽြန္မ၊ မိုးမိုးႏွင့္
ကိုစည္သူတို႔ သံုးေယာက္သား အေဒၚႀကီး၏ အေနာက္မွ ေသြးလွဴဘဏ္ရွိရာ
အျခားအေဆာက္အဦတစ္ခုသို႔ လိုက္သြားရ၏။
“ေသြးက မေန႔ထဲက ဆက္တိုက္သြင္းေနရတာ
ငါးလံုးရွိေနၿပီ၊ ေသြးက ေနာင္သံုးလံုးေလာက္ ထပ္သြင္းရမယ္ ေျပာတာပဲ၊ ေရွ႕က
သြင္းထားတဲ့ေသြးေတြလည္း ျပန္ဆပ္ရဦးမယ္၊ ေသြးတစ္လံုး ၀ယ္ရင္
တစ္ေသာင္းခြဲေျပာတာပဲ၊ ေငြမေပးႏိုင္ရင္ ေသြးအစား ျပန္ရွာဆပ္ရမယ္တဲ့၊ အခု
ေလာေလာဆည္ေတာ့ ဆပ္ဖို႔ေနေနသာသာ လိုတဲ့ေသြးပဲ လိုက္ရွာေနရတာ၊ အခုလို
လွဴဒါန္းေပးတဲ့သူေတြကိုလဲ တကယ္ပဲ ေက်းဇူးတင္မိပါရဲ႕ကြယ္”
အေဒၚႀကီးအေနာက္က ကၽြန္မတို႔ လိုက္လာရင္း
သူေျပာေနသည္မ်ားကို ၾကားေနရ၏။ ေနာက္ၿမွီးပါးလွပ္ေနသည့္ ဖိနပ္စီးထားသည့္
ကၽြန္မ၏ေရွ႕မွ ခပ္သြက္သြက္သြားေနသည့္ အေဒၚႀကီး၏ေျခေထာက္ကို ၾကည့္ရင္းက
ေျခလွမ္းမွန္မွန္ျဖင့္ ကၽြန္မ ေလွ်ာက္လာခဲ့မိသည္။ ေသြးလွဴဘဏ္သြားရာ စႀကၤ
ံတေလွ်ာက္ အေဒၚႀကီးရဲ႕စကားသံ၊ ကၽြန္မတို႔ ေျခသံမ်ားမွအပ တိတ္ဆိတ္လို႔ေန၏။
ေသြးလွဴဘဏ္၏ အခန္းအ၀သို႔ေရာက္ေသာ္ အျပင္မွ ခံုတန္းတြင္ ကၽြန္မတို႔ကို
ထိုင္ေစ၍ အေဒၚႀကီးမွ အခန္းထဲ တန္းတန္းမတ္မတ္ ၀င္သြား၏။
အေဒၚႀကီးၾကည့္ရသည္မွာ ေရွ႕မွ ေသြးလွဴရွင္မ်ားအတြက္ အေတြ႔အႀကံဳ
ရွိေနပံုရ၏။ လမ္းေလွ်ာက္လာ၍ ျမန္ေနသည့္ အသက္ရွဴသံႏွင့္အတူ ကၽြန္မ၏
ျမန္ေနသည့္ ရင္ခုန္သံကိုပါ ေလ်ာ့သြားေစရန္ ႀကိဳးစားၿပီး စိတ္ကို
ေျဖေလွ်ာ့ေနမိသည္။
ထိုစဥ္ အေဒၚႀကီးနဲ႔အတူ၊ ေသြးဘဏ္မွ တာ၀န္ရွိအမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး အခန္းထဲမွ ထြက္လာရင္း -
“ေသြးေပါင္တက္ေနတယ္၊ ခုန
ေသြးေပါင္ခ်ိန္တဲ့ ဆရာ၀န္ဆီ ျပန္သြား၊ ဒီလက္မွတ္မွာ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး..
တာ၀န္ယူပါတယ္ဆိုတဲ့ စာေရးေပးမွ ေသြးထုတ္ေပးမယ္” လို႔ အေဒၚႀကီးကို ေျပာၿပီး၊
ကၽြန္မတို႔ ဘက္ကိုပါ လွည့္ကာ၊ “ေသြးလွဴမယ္ဆိုရင္ အဲ့ဒီနံရံမွာ
ကပ္ထားတဲ့စာကို ဖတ္၊ ၿပီးမွ လွဴ” ဟု လက္ညိႈိးထိုးကာ ေျပာရင္း အခန္းထဲသို႔
၀င္သြား၏။ အေဒၚႀကီးႏွင့္ထပ္တူ ကၽြန္မပါ စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ တၿပိဳင္နက္ပင္
မ်က္ႏွာပ်က္ သြားရသည္။ အေဒၚႀကီးမ်က္ႏွာ ပ်က္ရသည္မွာ ေသြးမရေတာ့မည္ကို
စိုးရိမ္၍၊ ကၽြန္မ မ်က္ႏွာ ပ်က္ရသည္မွာ ေသြးမလွဴရေတာ့မည္ကို စိုးရိမ္၍။
ၾကည္လင္ေနသည့္ ကၽြန္မစိတ္ေတြကို အစြန္းအထင္းမခံလိုသည္မို႔ အာရံုကို
လွမ္းျမင္ေနရသည့္ ျပဴတင္းအျပင္ဘက္မွ သစ္ပင္တန္းဆီသို႔ လႊဲထားမိလိုက္သည္။
ကိုစည္သူမွ အေဒၚႀကီးလက္မွ စာရြက္ကို
ယူၾကည့္ရာ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ ၇၀/၁၂၀ဟု ေရးထားသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ နံရံေပၚမွ
ေသြးလွဴရန္ ညႊန္ၾကားခ်က္ကား ေသြးလွဴမည့္သူသည္ အနည္းဆံုး ေသြးေပါင္ခ်ိန္
၆၀/၁၁၀ ရွိရမည္ဟု ေရးထားသည္။ သို႔လ်ွင္ ကၽြန္မေသြးေပါင္ခ်ိန္ သည္
ေသြးလွဴရန္ လံုေလာက္သည့္ အေနအထားမွာ ရွိေနသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္
ထိုအမ်ဳိးသမီးသည္ အဘယ္ေၾကာင့္မ်ား ဆရာ၀န္ဆီ ျပန္လႊတ္သနည္း။
ေသြးလွဴမည့္သူကို ဂရုစိုက္ျခင္းလား၊ သို႔တည္းမဟုတ္ ေသြးဘဏ္ပိတ္ခ်ိန္
၁၂နာရီမ်ား နီးေန၍လား။ ကၽြန္မ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့။ အေဒၚႀကီးကား
စာရြက္ေလးကိုင္၍ သုတ္ေျခတင္ ထြက္သြားေလၿပီ။ ကၽြန္မႏႈတ္မွ ဤအႀကိမ္
ေသြးလွဴရန္ ထပ္ၿပီး မလြဲေခ်ာ္ေစဖို႔အတြက္ သံဗုေဒၶဂါထာကို
တိုးဖြဖြရြတ္ေနမိ၏။
တခဏေနလွ်င္ အေဒၚႀကီး ေဟာဟဲဆိုက္၍
ျပန္ေရာက္လာ၏။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္သည့္ဆရာ၀န္ မည္သို႔ ေရးေပးလိုက္သည္မသိ၊
တာ၀န္ရွိသူ အမ်ဳိးသမီးက သည္တစ္ခါေတာ့ ကၽြန္မကို အခန္းထဲလာဖို႔ ေခၚသည္။
စားပြဲတစ္လံုးေရွ႕ရွိ ကုလားထိုင္တြင္ ထိုင္ေစလွ်က္ ကၽြန္မ၏ ဘယ္ဘက္လက္ဖ်ံကို
ေသြးစမ္းရန္ ျပင္ဆင္၏။ ေဆးထိုးအပ္ကို ေၾကာက္သည့္စိတ္မ်ား ကၽြန္မထံ
ရုတ္ခ်ည္းျပန္ခိုကပ္လာ၏။ ကၽြန္မလက္ဖ်ားေတြ ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္
ေအးစက္လို႔လာသည္။ လြတ္ေနသည့္ က်န္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ အေဖာ္ပါလာသူ မိုးမိုး၏
လက္ဖ၀ါးကို ကၽြန္မ တင္းတင္းဆုတ္ကိုင္ထားလိုက္ရင္း မ်က္ႏွာလႊဲထားလိုက္၏။
စူးခနဲအေတြ႔နဲ႔အတူ ေသြးအနည္းငယ္ အပ္ဖ်ားတြင္ ပါသြား၏။ ၿပီးေနာက္
ေသြးစစ္ေဆးခ်ိန္ခဏ ေစာင့္ရျပန္သည္။ ကၽြန္မေသြးက သန္႔စင္ေနပါ့မလားဟု
ေတာင္ေတာင္အီအီေတြးရင္း စိတ္ပူမိျပန္သည္။ တစ္ခဏေနေတာ့ ေသြးေဖာက္ရန္
ခုတင္ေပၚတြင္ အိပ္ခိုင္း၏။ မိုးမိုးကား သည္တစ္ခါ ကၽြန္မအနားတြင္ ေန၍မရ၊
အျပင္ဘက္တြင္ ေစာင့္ေနရေခ်ၿပီ။
ခုတင္ေပၚတြင္ ကၽြန္မလွဲအိပ္ရင္း
ေသြးေဖာက္ခ်ိန္ေစာင့္ေနရ၏။ ကၽြန္မ ရင္ေတြ တထိတ္ထိတ္ ခုန္သံစိတ္လာသည္။
နဖူးစတြင္ ေခၽြးမ်ားပင္ စို႔လာ၏။ ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ ထြက္လာသည့္
ကၽြန္မ၏နဖူးမွ ေခၽြးစမ်ားကို မ်က္ႏွာက်က္မွ တအီအီေအာ္ျမည္ေနသည့္
ပန္ကာအ္ိုႀကီးက မသက္မသာ ငံု႕ၾကည့္ေန၏။ ေဆးရံုလုပ္သားျဖစ္ဟန္တူေသာ
အသက္ေျခာက္ဆယ္ခန္႔ ေဘာင္းဘီအျပာ၀တ္ အဘတစ္ေယာက္က ကၽြန္မကို ေစာင္ပိုင္းေလး
လာၿခံဳေပး၏။ ထို႔ေနာက္ ပိုက္ေပ်ာ့ေလးျဖင့္ ကၽြန္မ၏ ညာဘက္ လက္ေကာက္၀တ္
အေပၚေနရာကို တင္းတင္းစည္းေႏွာင္ၿပီး လက္သီးဆုတ္ခိုင္း၏။ထို႔ေနာက္
ေသြးစီးဆင္းေစမည့္ပိုက္၊ ေသြးလက္ခံမည့္အိတ္တို႔ကို ေနသား တက် ေနရာခ်၏။ အဘ၏
ယူနီေဖာင္း ရွပ္အျဖဴႏြမ္းႏြမ္းေပၚတြင္ ေလွ်ာ္ဖြတ္၍ မစင္ေတာ့သည့္
ေသြးစက္ေပ်ာက္ေလးမ်ား စြန္းထင္းေနသည္ကို ကၽြန္မ ျမင္ျဖစ္ေအာင္
ျမင္လိုက္ေသးသည္။
“ အဘ.. ဒီေဆးရံုမွာ ၾကာၿပီလား”
“ ၾကာပါေပါ့.. ေရွ႕ႏွစ္ဆို ပင္စင္သြားေတာ့မယ္ေလ”
“ အဘ လုပ္သက္မနည္းဘူးပဲ၊ ေသြးထုတ္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာတတ္သလဲ အဘ၊ ကၽြန္မက ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေသြးလွဴတာမို႔ပါ”
“ လြန္ေရာကၽြံေရာ ဆယ္မိနစ္ေပါ့”
တိုစဥ္ တာ၀န္ရွိသူ အမ်ဳိးသမီးမွ
ကၽြန္မနံေဘးနား ေရာက္လာ၏။ သူမလက္ထဲတြင္ အရက္ပ်ံ ဆြတ္ထားသည့္ ၀ါဂြမ္းစႏွင့္
ေသြးထုတ္မည့္အပ္။ ေခါင္းကို တစ္ဘက္သို႔ လႊဲၿပီး လြတ္ေနသည့္
က်န္လက္တစ္ဘက္ျဖင့္ ကုတင္ေဘာင္ကို တင္းတင္းၾကတ္ၾကတ္ ဆုတ္ကိုင္ထားလိုက္သည္။
ဆစ္ခနဲစူးသည့္ ေ၀ဒနာကို လက္ေမာင္းတြင္ ခံစားလိုက္ရသည္။ ထို႔ေနာက္
ဆုတ္ထားသည့္ လက္သီးကို ေျဖေလ်ာ့ေစ၏။ အပ္ထိုးထားသည့္ ေနရာတြင္
ေသြးေလွ်ာက္ေနသည္ကို ခံစားသိေနမိသည္။
ကၽြန္မစိတ္တို႔ကို ေျဖေလ်ာ့လိုက္မိသည္။
မ်က္လံုးအစံုကို မိွတ္ထားလိုက္သည္။ အသက္ကို မွန္မွန္ ရွဴေနလိုက္မိသည္။
စိတ္ထဲကလည္း လူမမာ၏မ်က္ႏွာကို ျပန္ေတြးယူ၍ ေမတၱာပို႔ေပးေနမိသည္။ ခဏအၾကာတြင္
လက္ေမာင္း၌ စူးၿပီး နာေနသည္ကို္ ေမ့သြား၏။
“ တူမေသြးက ျပစ္တယ္၊ ေသြးျပစ္ေတာ့ ပံုမွန္ထက္ ငါးမိနစ္ေလာက္ ထပ္ပိုၾကာမယ္၊ ျပစ္တဲ့ေသြးက လူနာအတြက္ ပိုေကာင္းတာေပါ့ ”
ေသြးက်သည့္ အေျခအေနကို လာစစ္ၿပီး
ေျပာေနသည့္ အဘ၏အသံကို မ်က္စိမွိတ္ထားလွ်က္မွ ကၽြန္မ ၾကားေနရသည္။ စိတ္ထဲတြင္
ၾကည္လင္ေအးျမမႈႏွင့္အတူ မိမိခႏၶာကိုယ္မွ ေသြးမ်ားကို အျခားသူစိမ္းတစ္ဦး၏
ခႏၶာကိုယ္ထဲသို႔ ေပးလွဴခြင့္ရလိုက္ၿပီဆိုသည့္ စိတ္ခံစားမႈက ကၽြန္မစိတ္ကို
တန္ျပန္ရိုက္ခတ္လို႔ေန၏။ ပီတိလား၊ ၀မ္းသာမႈလား၊ ၾကည္ႏူးမႈလား၊ အမ်ဳိးအမည္
မခြဲျခားႏိုင္ေပ။ ေက်နပ္စိတ္မ်ားက ကၽြန္မ၏ခႏၶာတစ္ကိုယ္လံုးသို႔
ပ်ံ႕ႏွံ႔စီး၀င္လွ်က္ ရွိ၏။ေသြးတစ္အိတ္စာ ထုတ္အၿပီး အပ္ျဖဳတ္လိုက္ခ်ိန္တြင္
ကၽြန္မစိတ္ေတြ ေပါ့ပါးသြားရ၏။ ကၽြန္မ ေတာင့္ေတာင့္တတႏွင့္ လုပ္ခ်င္လွေသာ
အရာတစ္ခုကို ေအာင္ျမင္စြာျဖင့္ ကၽြန္မ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ေလၿပီ။
အဘက အပ္ေပါက္ေနရာကို ပလပ္စတာျဖင့္
ကပ္ေပးသည္။ အပ္ျဖဳတ္ၿပီးေသာ္ျငား ကၽြန္မကို ငါးမိနစ္မွ် ကုတင္ေပၚတြင္ ဆက္၍
လွဲေနေစသည္။ ေခါင္းမူးေသးလားဟုလည္း ကၽြန္မကို ေမး၏။ ၿပီးေနာက္ ကၽြန္မကို
ေဆးရံုအခန္းေလးထဲမွ စားပြဲတစ္ခုေဘးတြင္ ထိုင္ေစသည္။ စားပြဲေပၚတြင္္
ေဆးရံုမွေပးေသာ ဗြီဗြီအခ်ဳိရည္ ဘူးေလးတစ္ဘူးႏွင့္ ၾကက္ဥအစိမ္းႏွစ္လံုးကို
ေသြးလွဴထားသည့္ ကၽြန္မအတြက္ တင္ထားသည္။ အခန္းေလးထဲတြင္ အဘႏွင့္ကၽြန္မမွ
လြဲ၍ မည္သူမွ်မရွိေတာ့ေပ။ မ်က္ႏွာက်က္မွ ပန္ကာသံက တအီအီႏွင့္။
ေရငတ္ေနသျဖင့္ အေအးဘူးေလးကို ကၽြန္မ ေဖာက္ေသာက္လိုက္၏။
ၾကက္ဥအစိမ္းႏွစ္လံုးကိုေတာ့ ပင္စင္သြားေတာ့မည္ဆိုသည့္ ေဆးရံု၀န္ထမ္း
အဘ၏လက္ထဲ ထည့္ေပးခဲ့သည္။ ကၽြန္မ ေသြးလွဴဘဏ္က ထြက္လာခ်ိန္ အခန္းထဲတြင္
ၾကက္ဥေလးႏွစ္လံုးကို ပတၱဴအိတ္အႏြမ္းေလးထဲ တယုတယ ထည့္ေနသည့္ အဘတစ္ေယာက္ထဲသာ
က်န္ခဲ့သည္။
အခန္းအျပင္တြင္ ကိုစည္သူ၊ မိုးမိုးႏွင့္
လူနာရွင္အေဒၚတို႔ ကၽြန္မကို ေစာင့္ေနၾကသည္။ “ ေသြးလွဴထားေတာ့ ေနလို႔ေရာ
ေကာင္းရဲ႕လား” ဟု လူနာရွင္အေဒၚက ေနရာမွ ထရင္း ေမးသည္။ “ စိတ္ထဲ
ပိုၿပီးေတာင္ ေပါ့ပါးသြားသလိုပဲ” ဟု ကၽြန္မ ၿပံဳး၍ ေျဖလိုက္မိသည္။
ကၽြန္မတို႔ ျပန္ဖို႔ ေျခလွမ္းစခ်ိန္မွာ
လူနာရွင္အေဒၚက ရုတ္တရက္ ကၽြန္မလက္ကို ဆြဲကိုင္ယူလွ်က္
ကရင္ဆိုဒါအေအးတစ္လံုးႏွင့္ ၾကက္ဥဆယ္လံုးခန္႔ ထည့္ထားသည့္အိတ္ကို
ကၽြန္မလက္ထဲသိ႔ု ထည့္ေပး၏။ မထင္မွတ္ထားသည္႔အတြက္ ကၽြန္မ အ့ံၾသသြားရသည္။
ကၽြန္မ အားနာစြာျဖင့္ ျငင္းသည္။ အေဒၚႀကီးမွ အားနာသည့္ မ်က္ႏွာျဖင့္
အတင္းလက္ခံေပးရန္ တိုက္တြန္းသည္။ ကိုစည္သူႏွင့္မိုးမိုးက
ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ အျဖစ္ကို ၿပံဳး၍ ၾကည့္ေန၏။ ကၽြန္မထပ္၍ ျငင္းမိသည္။
အေဒၚႀကီးက ထပ္၍ ေပးျပန္သည္။ ေနာက္ဆံုး အားနာလြန္းလာသျဖင့္ အေအးပုလင္းကို
ကၽြန္မယူလိုက္သည္။ ၾကက္ဥကိုေတာ့ လူနာဦးေလးကိုပဲ ေကၽြးလိုက္ပါဟု ေျပာရင္း
သူ႔လက္ထဲ ျပန္ထည့္ေပးျဖစ္သည္။ ၾကက္ဥထုတ္ကေလး ဟိုဘက္လက္ သည္ဘက္လက္
ေျပးေနရာမွ ေနာက္ဆံုး မူလပိုင္ရွင္ျဖစ္သည့္ လူနာရွင္လက္ထဲသို႔
ျပန္ေရာက္သြားေတာ့သည္။ ၾကက္ဥထုတ္ေလးပိုက္ၿပီး ေက်းဇူးရိပ္ေတြ
ယွက္သန္းစြာျဖင့္ ၾကည့္ေနသည့္ အေဒၚႀကီး၏ မ်က္ရည္ၾကည္မ်ား လဲ့ေနသည့္
မ်က္၀န္းႏြမ္းႏြမ္းအစံုကို ရင္ဆိုင္ၾကည့္ရန္အလို႔ငွာ ကၽြန္မမွာ
ခြန္အားမရွိပါ။ ကၽြန္မ မၾကည့္ရက္ပါေခ်။ ကၽြန္မ လူနာရွင္အေဒၚႀကီး လက္ကို
ကိုင္ဆြဲလွ်က္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ အရြယ္ႏွင့္္မမွ်ေအာင္
မိမိ၏အခ်ိန္မ်ားကို ဖဲ့၍ ပရဟိတအက်ဳိးေဆာင္ရြက္ေနသည့္ ကိုစည္သူ႔ကိုပါ
ေလးစားစိတ္ျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ ေနာက္ထပ္ ေရာက္္လာဖို႔ရွိသည့္
ေသြးလွဴရွင္မ်ားကို စီစဥ္ေပးရန္ ေစာင့္ဆိုင္းရင္း က်န္ေနခဲ့မည့္
ကိုစည္သူကို ေနာင္ေအေသြးလိုအပ္လာလွ်င္ အခ်ိန္မေရြး ကၽြန္မဆီ ဖုန္းဆက္ရန္
မွာမိသည္။
အျပန္လမ္းတြင္ ေနက က်ဲက်ဲေတာက္
ပူျပင္းေန၏။ လမ္းမတေလွ်ာက္ လူမ်ား၊ ကားမ်ားျဖင့္ ပ်ားပန္းခပ္မွ်
ရႈပ္ေထြးေန၏။ ေလအေ၀့တြင္ပါလာသည့္ ေလပူမ်ားက ကၽြန္မ၏ ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလံုးကို
လႊမ္းၿခံဳ၍သြားသည္။ ကၽြန္မ၏စိတ္ႏွလံုးထဲတြင္မေတာ့ အေတြ႔အႀကံဳအသစ္က
ရလိုက္သည့္ ေဖာ္ျပျခင္းငွာ မစြမ္းသာသည့္ ခံစားခ်က္အသစ္တို႔ျဖင့့္
ေအးျမလို႔ေန၏။ လက္ဖ်ံေသြး ထုတ္ထားသည့္ ေနရာတြင္ ကပ္ထားသည့္ ပလပ္စတာေလးကို
ကၽြန္မလက္ညိွဳးျဖင့္ ဖြဖြတို႔ထိ ၾကည့္မိသည္။ ထိုစဥ္ ကၽြန္မ၏နားထဲတြင္
ျပန္ၾကားေယာင္မိလိုက္သည္က လူနာ၏ႏႈတ္ဖ်ားမွ ဗလံုးဗေထြးျဖင့္ သူ႔မိန္းမအား
လွမ္းမွာေနသည့္ အသံပင္ျဖစ္ပါသည္။
“ ၾကက္ဥ.. ၾကက္ဥ… ၾကက္ဥ ”
(ၾကယ္စင္ဆယ့္တစ္၊ အြန္လိုင္းဘေလာ့ဂါမ်ား၏ ရသ၀တၱဳတို စုစည္းမႈတြင္ ပါ၀င္သည္။)
ဆႏၵနဲ႔ဘ၀ တစ္ထပ္တည္းက်ၾကပါေစ။
လာလည္သူ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္း က်န္မာခ်မ္းသာျကပါေစ/>
Posts
.
