မင္းကိုႏိုင္မ်ားစြာအတြက္ သမၼတၾကီးရဲ႕ ၀ိမုတၱိျခင္တစ္ေကာင္(၃)

မင္းကိုႏိုင္မ်ားစြာအတြက္ သမၼတၾကီးရဲ႕ ၀ိမုတၱိျခင္တစ္ေကာင္(၃)

(၅)

ပရိယတၱိစာသင္ခန္းမ်ားတြင္သာ ငုတ္လွ်ိဳးေပ်ာ္၀င္ေနခဲ့သည့္ စာသင္သားငယ္မွ်သာျဖစ္ေသာ သူ႕လိုရဟန္းအတြက္ အာဏာပုိင္အဖြဲ႕အစည္းမ်ားႏွင့္ျဖစ္ေစ၊စစ္တပ္အသိုင္းအ၀ိုင္းႏွင့္ျဖစ္ေစ ပတ္သက္ဆက္ႏႊယ္ခဲ့ျခင္းမရွိေပ။ သို႕ေသာ္ သာသနျပဳရဟန္းတစ္ပါးအတြက္ေတာ့ နယ္ပယ္က က်ယ္ေျပာရပါလိမ့္မည္။ ယခုဆံုမိဆံုေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ေကာင္စီ၀င္၊ စစ္တိုင္းေဒသမွဴး၊ ျပည္နယ္တစ္ခု၏ အၾကီးအကဲတစ္ဦးႏွင့္ ၾကံဳရျခင္းျဖစ္ေလသည္။

အမွန္စင္စစ္ သူ႕အျမင္တြင္လည္း အမ်ားသူငါလိုပင္ စစ္တပ္၏ ပံုရိပ္(Image)က မၾကည္လင္လွပါ။ သူတို႕ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ေန႕ရက္မ်ားတြင္ ေတာင္ျပာတန္းေပၚက ေက်ာပိုးအိပ္လြယ္ထားေသာ စစ္သားၾကီး၏ အသြင္အျပင္ကို အားက်ခဲ့ဖူးသလို ရုပ္ရွင္ပိတ္ကားေပၚတြင္ အာားမန္အျပည့္ခ်ီတက္လာသည့္ တပ္မေတာ္သားၾကီးမ်ားကိုလည္း လက္ခုပ္လက္၀ါးတီးကာ ၾကိဳဆိုခဲ့ဖူးေလသည္။
ရန္သူကို ေခ်မႈန္းမည့္၊ ျပည္သူတို႕၏ အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္ကို ကာကြယ္မည့္ ရဲတင္းအလကၤာႏွင့္ သစၥာသီခ်င္းပိုင္ရွင္မ်ားဟု အားက်ဂုဏ္ယူခဲ့ရေလသည္မဟုတ္လား။

ပ်ဥ္းမငုတ္တို၊အမိေျမမွ သားေကာင္းမ်ား၊အသီးတစ္ရာအညွာတစ္ခု၊ ''စစ္သားၾကီးကို က်ေနာ္ေမွ်ာ္မွန္းသည္''အစ။ ဂီတစာေပႏွင့္ ရုပ္ရွင္ျပကြက္တို႕၏ လႊမ္းမိုးမႈက သူတို႕ကိုုရင္ေလးမ်ား၏ ေက်ာင္းပရိ၀ုဏ္ထဲအထိ ပ်ံ႕ႏွ႔ံစိမ့္၀င္ကာ သကၤန္းကို ေဘာင္းဘီႏွင့္တူေအာင္ ခါးေတာင္ေျမွာင္ေအာင္ က်ိဳက္၊ ေခါင္းအံုးကို ခါးပန္းၾကိဳးႏွင့္ ခ်ီေႏွာင္ကာ ေက်ာပိုးအိပ္အျဖစ္လြယ္၊ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေဆာင္းပုသိမ္ထီးကို ေသနတ္အျဖစ္ထမ္းကာ အာဇာနည္ဗိုလ္ေတဇတို႕လမ္းအတိုင္း '' ရဲေဘာ္တို႕ တစ္ ေနရာယူ၊ ႏွစ္အသင့္ျပင္၊ သံုး....ေလး ငါး ဒိုင္းေညွာင့္ '' လုပ္ရသည္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ဂုဏ္ယူတတ္ခဲ့သည္။

သုိ႕ေသာ္ သူ မႏၱေလးစာသင္သားဘ၀ ( ၈ )ေလးလံုးေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ သူေမွ်ာ္ေငးကာ စိတ္ႏွလံုးတြင္ ေနရာက်ယ္က်ယ္ေပးထားခဲ့ေသာ တပ္မေတာ္သားၾကီးမ်ား၏ လွံစြပ္တပ္ေသနတ္ေျပာင္း၀ၾကီးမ်ားက ယမ္းခိုးေ၀့ကာ သူ႕ဘက္သုိ႕ ခ်ိန္ရြယ္ထားသလို ခံစားရေအာင္ ေၾကကြဲဖြယ္အျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ အိပ္မက္ဆိုးတို႕ကို မ်က္ေမွာက္ပစၥကၡ သူမက္ခဲ့ရေလၿပီ။

(၆)
အားနည္းခ်က္မ်ားစြာျဖင့္ ေသးသိမ္က်ဥ္းေျမာင္းလွေသာ အာဏာႏိုင္ငံေရးစနစ္ဆိုးေအာက္တြင္ စစ္တပ္သည္ ပထမဆံုးပံုရိပ္ ပ်က္ယြင္းရသည္ကို ပိဋကတ္စာေပမ်ားတြင္လည္း သူ ဖတ္မွတ္သံေ၀ဂယူရပါေလသည္။

ဗုဒၶအရွင္သည္ပင္ ပါ၀ါလြန္ဆြဲေသာ အာဏာႏိုင္ငံေရးအရႈပ္ေတာ္ပံုမ်ားႏွင့္ ျငိကပ္ထိရွခဲ့ရေသးသည္။ ဗုဒၶေခတ္မဇၥ်ိမ၏ စူပါပါ၀ါအင္အားၾကီးနိုင္ငံမ်ားျဖစ္သည့္ မဂဓႏွင့္ ေကာသလတို႕တြင္ ဖခင္းမ်ားထံမွ သားမ်ားက စစ္တပ္ႏွင့္ေပါင္းကာ အာဏာသိမ္းပြဲၾကီးမ်ားဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကသည္။ မဂဓတိုင္းတြင္ အဇာတသတ္က ဖခင္ ဗိမၺိသာရကို အက်ဥ္းခ်ထားကာ အာဏာသိမ္းခဲ့သည္။ ဗိမၺိသာရမင္းၾကီးကို ပါဠိပိဋကတ္မ်ားတြြင္ ေသနိယ(စစ္အင္အားၾကီးသူ) ဟု ေဖာ္ျပေလ့ရွိသည္။ သားကို ခ်စ္ေဇာၾကီး၍ စစ္တပ္ၾကီးတစ္ခုလံုးကို သားေတာ္လက္သို႕ လႊဲအပ္လိုက္ရာမွ အျပီးအပိုင္အာဏာအသိမ္းခံလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ေကာသလတိုင္းတြင္လည္း ၀ိဋဋဴပမင္းသားက ေသနာပတိခ်ဳပ္ ဒီဃကာရာယန၏ စစ္တပ္ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံျဖင့္ ဖခင္ ပေသနဒီေကာသလ ဘုရင္မင္းျမတ္ထံမွ အာဏာသိမ္းယူခဲ့သည္။

မဂဓႏွင့္ ေကာသလတိုင္းစစ္တပ္ၾကီးမ်ား၏ ပံုရိပ္သည္ အာဏာငတ္မြတ္သူတို႕၏ ေသြးဆာေသာအမိန္႕ေပးသံေအာက္တြင္ ပံုရိပ္ေကာင္းေပ်ာက္ခဲ့ရသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ၀ိဋဋဴပ၏ နယ္ခ်ဲ႕စစ္တပ္ၾကီးက ဗုဒၶအရွင္၏ ေမြးရပ္ေျမသကၠတိုင္း ကပိလ၀တ္သို႕ ခ်ီတက္သြားခဲ့သည္။ ဗုဒၶကိုယ္ေတာ္ျမတ္က ကပိလ၀တၳဳနယ္စပ္ရွိ သစ္ေျခာက္ပင္အိုေအာက္မွာ ထိုင္ရင္း အမိေျမကို ဓမၼပရိယာယ္ျဖင့္ ကယ္တင္ေတာ္မူခဲ့ရွာေသးသည္။

၀ိဋဋဴပက ေမးေလွ်ာက္သည္။သစ္ၾကီး၀ါးၾကီးေတြ ရွိပါလ်က္ ဘာျဖစ္လို႕ သစ္ေျခာက္ပင္ေအာက္မွာမွ ထိုင္ေတာ္မူရပါသလဲ...။
သစ္ပင္၀ါးပင္အရိပ္ထက္ ေဆြရိပ္မ်ိဳးရိပ္က ပိုေအးပါသကြယ္ ဟု ဗုဒၶေျဖေတာ္မူရွာသည္ကို အားနာနားလည္စြာ စစ္တပ္ၾကီးျပန္လွည့္သြားခဲ့သည္။

သို႕ေသာ္ သက်တို႕၏ ၀ဋ္ေကြ်းႏွင့္ ၀ိဋဋဴပ၏ မေျပႏိုင္ေသာ အာဃာတတရားတို႕ကို ဗုဒၶအရွင္ သံုးၾကိမ္ထက္ပို၍ မတားဆီးသာခဲ့ပါ။ ၀ိဋဋဴပ၏ စစ္တပ္ၾကီးက သက်သာကီ၀င္တို႕ကို လူမ်ိဳးတံုးစစ္ပြဲၾကီးဆင္ႏႊဲခဲ့ပါေလသည္။ သကၠတိုင္း၊ ကပိလ၀တ္ျပည္ၾကီး စစ္မီးလွ်ံေအာက္တြင္ ျပာက်ခဲ့သလို ေအာင္ပြဲခံျပန္လာေသာ ေကာသလ
စစ္တပ္ၾကီးသည္လည္း အခါမဲ့ သည္းစြာ ရြာေသာ အစိရ၀တီမိုးျမစ္ေရေၾကာတြင္ ေမ်ာကာ ပ်က္သုဥ္းသြားခဲ့ရပါေလသည္။

မဂဓတိုင္းႏိုင္ငံေရးက ၾကိဳတင္ၾကံစည္မႈပါေသာႏိုင္ငံေရးျဖစ္၍ ဖခင္ထံမွ အာဏာသိမ္းယူျပီးခ်ိန္တြင္ စစ္တပ္ႏွင့္ အျပိဳင္ ညီညြတ္ေသာအင္အားရွိသည့္ ဗုဒၶအရွင္၏ သံဃာထုကို အဇာတသတ္က စိုးထိတ္ေလသည္။ (သမားေတာ္ဇီ၀က၏ တိုက္တြန္းမႈျဖင့္ ဗုဒၶအရွင္ထံ ခ်ဥ္းကပ္ရန္ သရက္ဥယ်ာဥ္ထဲသို႕ ၀င္စဥ္ တန္ေဆာင္တိုင္ညက တိတ္ဆိတ္လွေသာေက်ာင္းေတာ္ၾကီးအတြင္းတြင္ လုပ္ၾကံခံရမည္ကို စိုးရိမ္မိေၾကာင္း ပိဋကတ္မွတ္တမ္းရွိသည္။)

သမားရိုးက်ဗုဒၶ၀င္ျပကြက္မ်ားတြင္ ဆရာျဖစ္သူေဒ၀ဒတ္က ဗုဒၶအရွင္ကို လုပ္ၾကံ၍ ဘုရားရာထူးကို လုမည့္ဟန္ ပံုေဖာ္ၾကသည့္တိုင္ ထို႕ထက္ ပိုႏိုင္ေလသည္။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ မက္ခ္ဗယ္လီကဲ့သုိ႕ေသာ ႏိုင္ငံေရးသုခမိန္မင္းသားေဟာင္းတစ္ပါးျဖစ္ေလသည္။ အင္အားၾကီးမား၍ ျပည္သူတို႕၏ ေထာက္ခံၾကည္ညိဳမႈကို အျပည့္အ၀ရထားေသာ ဗုဒၶအရွင္ႏွင့္ ညီညြတ္ေသာသံဃာထုကို ျဖိဳခြဲရန္ ၾကံစည္ခဲ့ေလသည္။ သဃာ့ေခါင္းေဆာင္အၾကီးအမွဴးျဖစ္ေသာ ဗုဒၶကို အေထာက္ေတာ္မ်ားေစလႊတ္ကာ လုပ္ၾကံခဲ့၍ မေအာင္ျမင္ေသာအခါ သဃာထု၏ ပံုရိပ္(Image)ကို အမ်ားျပည္သူတို႕အျမင္တြင္ သိမ္ငယ္သြားေစရန္ ဗုဒၶအရွင္ထံတြင္ ေတာင္းဆိုခ်က္ငါးမ်ိဳးတင္ျပကာ အကြက္က်က်ဖန္တီးခဲ့ျပန္သည္။

အမွန္စင္စစ္ လာဘ္လာဘ ေက်ာေစာမႈႏွင့္ အရွိန္အ၀ါကို တပ္မက္ေမာၿပီး ေလာကီကို ညြတ္ႏူးေနၿပီျဖစ္သည့္ ရွင္ေဒ၀ဒတ္အေနျဖင့္ ဘုရားလုပ္ရန္ထက္ ပိုေသာ ရည္မွန္းခ်က္ရွိပါလိမ့္မည္။ ဗုဒၶအရွင္ႏွင့္ အဂၢမဟာသာ၀ကၾကီးမ်ား၏ ၾသ၀ါဒေအာက္တြင္ ပိျပားညီညြတ္ေနေသာသံဃာထုကို မျဖိဳခြဲႏိုင္ခဲ့သျဖင့္ မွန္းခ်က္မကိုက္ျဖစ္ကာ ခါးပိုက္ထဲမွာ ရွိေနၿပီဟု ထင္ေသာ အဇာတသတ္၏ ပစ္ပယ္ျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။ အကယ္၍သာ မွန္းသေလာက္ေပါက္ခဲ့လ်င္ အဇာတသတ္လက္ထဲက အာဏာႏွင့္ စစ္တပ္ၾကီးကို မ်က္စိက်ျပီးျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

အာဏာႏိုင္ငံေရးတြင္ စစ္တပ္က ပထမပံုရိပ္ပ်က္ရသည္။
ဒုတိယ ညီညြတ္ေသာအင္အားစုတို႕ကို ျဖိဳခြဲရန္၊ သို႕မဟုတ္ ခ်ိနဲ႕ေစရန္ ၎အင္အားစုတို႕၏ ပံုရိပ္ကို ဖ်က္ဆီးရသည္။

လြန္ခဲ့ေသာလက ေရႊျပည္ၾကီးသို႕ အျပန္ ငယ္စဥ္ကေနခဲ့ဖူးေသာ ျမိဳ႕ေလးသို႕ ေရာက္သြားခဲ့သည္။
ျမိဳ႕ေလး၏ ေက်ာင္းကန္သာသနိကအေဆာက္အဦးမ်ားက သစ္လြင္ေတာက္ပေနသည္ကို အံ့ဘနန္းေတြ႕ရသည္။ ျမိဳ႕ခံမိတ္ေဆြရဟန္းတစ္ပါးက မွတ္ခ်က္ေပးသည္။ ဖက္စလီတီ(Facility) သာသနာေပါ့ ငါ့ရွင္ရယ္..။ ငါ့ရွင္တို႕ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းအိုကန္အိုတိုင္းမွာ ၾကားရတဲ့ စာအံသံေတြ ဘယ္မွာ ၾကားရေတာ့လို႕လဲ..တဲ့။
''အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အတြင္းမွာ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ မ်က္ေျချဖတ္ပစ္လိုက္ႏိုင္တာကေတာ့ ခ်ီးက်ဴးစရာပဲ'' ဟု မိတ္ေဆြရဟန္းက ဆက္ေျပာပါသည္။

''ဘယ္လိုပါလိမ့္'' ဟု သူက အသိခက္စြာ ေမးမိေတာ့ ''ဒီေန႕ေခတ္ စစ္သားေလးေတြ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႕၊ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္တို႕၊ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးး၊တရုတ္ျဖဴက်ဴးေက်ာ္စစ္ကာလေတြက တပ္မေတာ္သားၾကီးေတြရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြနဲ႕ မ်က္ေျချပတ္သြားသလို ငါတို႕သာသနာ့၀န္ထမ္းေတြကိုလည္း လယ္တီဆရာေတာ္၊ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္၊မင္းကြန္းဆရာေတာ္တို႕ဆိုတဲ့ ပံုရိပ္ၾကီးေတြနဲ႕ မ်က္ေျချဖတ္ခံလိုက္ရၿပီေလ..။

ျပည္သူေတြရဲ႕အျမင္မွာ စစ္တပ္တစ္ခုထဲ ပံုရိပ္ပ်က္ေနတယ္ မထင္နဲ႕...သာသနာ့၀န္ထမ္း၊ ေက်ာင္းသားထု၊ပညာေရး၀န္ထမ္း၊က်န္းမာေရး၀န္ထမ္း. နယ္ပယ္ေပါင္းစံု ပံုရိပ္ပ်က္ေအာင္ မ်က္ေခ်ျဖတ္ၿပီး ဆြဲေခၚသြားတာပဲေလ..။''

ပစၥည္း၀တၳဳ (လာဘ Gain)ပူေဇာ္မႈ (သကၠာရ Honor)ႏွင့္ ေက်ာေဇာ္မႈ (သိေလာက Fame) သည္ ရဟန္းျဖစ္ေစ လူ၀တ္ေၾကာင္ျဖစ္ေစ ပုထုဇဥ္တိုင္း ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကေသာအရာမ်ားျဖစ္သည္။ မွ်ားလိုက္လွ်င္ ဟတ္ခ်င္တတ္ျမဲျဖစ္သည္။ မံုရြာေဇာတိက ဆရာေတာ္ၾကီးက ၾသ၀ါဒစကား မိန္႕ဖူးသည္။ ပုထုဇဥ္ပီပီ လိုခ်င္တဲ့သတၱ၀ါေတြခ်ည္းပဲ.. ဒါေပမယ့္ ငတ္ၾကီးမက်ၾကနဲ႕..။ သို႕ေသာ္ ထိုအရာမ်ားကိို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ဖို႕ဆိုသည္မွာ စိတ္ဓါတ္ကိုယ္ခံအားေကာင္းပါမွ၊ သို႕မဟုတ္ ေလာကဓံ၏ ရိုက္ပုတ္မႈဒဏ္ကို ခံႏိုင္ပါမွျဖစ္မည္။
စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီး (၈၈)ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ကာလမ်ားတြင္ သာသနာ့ထိပ္ေခါင္တင္ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးမ်ားကို ပံုရိပ္ပ်က္လမ္းေၾကာင္းေပၚသို႕ ဘြဲ႕တံဆိပ္မ်ား ေဖာေဖာသီသီကပ္လွဴျခင္းျဖင့္ ဆြဲေခၚသြားသည္။ ယခင္က မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ဘုရား၊ခႏၱီးဆရာေတာ္ဘုရားတို႕ကဲ့သို႕ တစ္နယ္လံုး တစ္တိုင္းလံုးေက်ာက္ထီးတႏၱဳသဖြယ္ ေလးစားျမတ္ႏိုးရသည့္ အဘိဓဇမဟာရ႒ဂုရုဆရာေတာ္ၾကီးတစ္ပါးတည္း ရွိရာမွ ႏွစ္ပါးသံုးပါးျဖစ္လာသည္။
လယ္တီဆရာေတာ္၊ မန္လည္ဆရာေတာ္၊အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသတို႕ကဲ့သို႕ေသာ က်မ္းျပဳႏွင့္ စာခ်အေက်ာ္ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားကိုသာ ကပ္လွဴသည့္ အဂၢမဟာပ႑ိတ ဘြဲ႕တံဆိပ္မ်ားလည္း ေဖာင္းပြလာသည္။ ဘုရားရွိခိုးအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ေက်ာင္းစည္းကမ္းျပဳစုေသာ စာတတ္ေပတတ္ၾကီးမ်ားလည္း အဂၢမဟာပ႑ိတႏွင့္ အလွမ္းမေ၀း။ သို႕ႏွင့္ ရထိုက္၊ မရထိုက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားေရာေထြး ကာ ဘြဲ႕ခံပုဂၢိဳလ္ၾကီးမ်ားက သေရာ္ခ်င္စရာေကာင္းလာေတာ့သည္။

Tags: သုတ