ရွစ္ေလးလံုး ျဖစ္ရပ္မွန္ ကိုယ္ေတြ ့ေဆာင္းပါး (၂)

ရွစ္ေလးလံုး ျဖစ္ရပ္မွန္ ကိုယ္ေတြ႔ေဆာင္းပါး – အပိုင္း (၂)

ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ျပည္သူတို႔၏ လႈိက္လွဲစြာ ႀကိဳဆုိမႈကို မေဖာ္ျပႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ ၾကည္ႏူး ၀မ္းသာမိ ၾကသည္။ ဒီလို ခ်ီတက္လာရင္း အင္းစိန္ ရန္ကုန္လမ္းမႀကီးေပၚသို႔ ေျခခ်မိၾကၿပီ။ (လမ္းက်ယ္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္) ပထမေတာ့ လူေတြ ခပ္ေ၀းေ၀းမွသာ လက္ခုပ္ၾသဘာ ေပးၾကသည္။ ေနာက္ဘယ္လိုက ဘယ္လို အနားေရာက္ လာၾကသည္မသိ၊ လမ္းတဖက္ တခ်က္တြင္လူေတြ ျပည့္လာသည္။ အခ်ိဳ႔ ကိုယ္ပိုင္ ကားစီးသူမ်ားက ကားကိုရပ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ နီးလာေတာ့မွ ကားထဲမွထြက္ၿပီး လႈိက္လွဲ ၀မ္းသာစြာ နီးစပ္ရာ တေယာက္ခ်င္းကို လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ ႀကိဳဆုိသည္ကို ထူးကဲစြာၾကံဳေတြ႔ ရသည္။ သပိတ္နားသည့္ ေန႔လား၊ ေစာေသး လို႔လားမသိ၊ လမ္းအေပၚတြင္ ခ်ီတက္ လာသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေလတပ္ တစ္ဖြဲ႔တည္းသာ ထူးထူး ျခားျခား ျဖစ္ေနသည္။

၁၉၈၈ လူထုအံုၾကြမႈ အေရးအခင္းမွ ကခ်င္တုိင္းရင္းသားမ်ား ဆႏၵျပပံု

ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ၀မ္းသာအားရ ခုန္ေပါက္ ႀကိဳဆုိေနေသာ လူထုႀကီးသည္ လမ္းေဘး၀ဲယာ တဖက္တခ်က္တြင္ ျပည့္ၾကပ္ညႇပ္ေနသည္။ (ပိုေျပာသည္ မထင္လုိက္ပါႏွင့္၊)၊ ေၾသာ္….စစ္သားခ်င္း တူေပမဲ့ ျပည္သူ ၾကည္ျဖဴသည့္ သူႏွင့္ မၾကည္ျဖဴသည့္သူ မည္သုိ႔ ကြာျခား သြားသည္ကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႔လုိက္ရပါကလား။ ကမာရြတ္ ၿမိဳ႔နယ္ထဲ ၀င္လုိက္သည္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကို ပန္းစည္းမ်ားႏွင့္ ႀကိဳဆုိေနေသာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားအုပ္ႀကီးကို လမ္းေဘး၀ဲယာ တဖက္တခ်က္တြင္ ေတြ႔လိုက္ ရသည္။ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလို ၀ဲယာ တဖက္တခ်က္မွ ေက်ာင္းသူ မ်ားက အတြင္းစည္း ေက်ာင္းသားမ်ားက အျပင္စည္းယူလ်က္ လက္ခ်င္း ဆက္ကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရဲေဘာ္တေတြကို အလယ္မွ လိုက္ပါေစၿပီး မႏၱေလးေဆာင္ ေရာက္သည္အထိ ေစာင့္ေရွာက္ ေခၚေဆာင္သြား ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ စစ္သက္ တေလွ်ာက္ သည္လိုႀကိဳဆိုမႈမိ်ဳး မႀကံဳဖူးခဲ့။ မိုးဟိန္း၊ မိုးသီးဇြန္ႏွင့္ အျခားအမည္မသိ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားက တစ္ဦးၿပီးတစ္ဦး စင္ျမင့္ေပၚတက္ကာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ပူးေပါင္း လာသည့္အတြက္ မည္မွ်အားတက္ ၀မ္းသာသည္တုိ႔ကို မၿငီးေငြ႔ေအာင္ ေျပာသြားႏိုင္သည္။ ျပည္သူအားလံုး တပ္မေတာ္ (ေလ) ႏွင့္အတူ ခ်ီတက္ ဆႏၵျပၾကရန္ လိုက္လ ံႏိႈးေဆာ္ေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။

မၾကာခင္ သတင္းေထာက္မ်ားႏွင့္အတူ ဦးတင္ဦး (NLD)၊ ဦးေအာင္ႀကီးတုိ႔ ေရာက္လာၾကၿပီး ၀မ္းသာအားရ စကားေျပာသည္။ ဒါရိုက္တာ ေမာင္တင္ဦးက မွတ္တမ္းတင္ဗီြဒီယုိ ရိုက္ကူးသည္။ (၁၀) နာရီခန္႔တြင္ ခ်ီတက္ဆႏၵျပရန္ စတင္ပါေတာ့သည္။ မိန္းတံခါး၀ေရာက္သည္ႏွင့္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ႀကိဳတင္ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကေသာ လမ္းအျပည့္ လူထုႀကီးသည္ အလြန္က်ယ္ေလာင္ေသာ ၾသဘာလက္ခုပ္သံ ႏွင့္အတူ “ဒါမွ ဒုိ႔တပ္မေတာ္ (ေလ) ကြ” ဟု ေအာ္ဟစ္ၾကသည္။ လွည္းတန္း၊ ၾကည့္ျမင္တုိင္၊ အလံု၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္လမ္းအတိုင္း ခ်ီတက္ရာ လမ္းတေလွ်ာက္လံုးတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ႀကိဳဆုိေနၾကေသာ ျပည္သူလူထု ႀကီးသည္ ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေရာက္ ျပည့္ၾကပ္ညႇပ္ကာ ၀မ္းပန္းတသာ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ႀကိဳဆုိ ေနၾကသည္မွာ မႀကံဳစဖူး ထူးကဲလွေပသည္။

ခ်ီတက္လာေသာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္အားလံုးသည္ ေသြးပင္လယ္ေ၀ခဲ့သည့္ ရွစ္ေလးလံုး အေရးအခင္းေၾကာင့္ စစ္သားဆုိ ေရပင္ စစ္မေသာက္ခ်င္ ေလာက္ေအာင္ အရြံႀကီးရြံ အမုန္းႀကီးမုန္း ေ၀းေ၀းက အေရွာင္ႀကီး ေရွာင္ခဲ့သည့္ ျပည္သူလူထုႀကီးသည္ ယခုကဲ့သို႔ ခ်ီတက္ရာ လမ္းတေလွ်ာက္ လံုးျပည့္ၾကပ္ညႇပ္ကာ ေအာင္သေျပပန္းမ်ားႏွင့္ ၀မ္းပန္းတသာ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲႀကီး ႀကိဳဆုိၾကလိမ့္မည္ဟု လံုး၀ လံုး၀ကို မထင္ေရးခ် မထင္ခဲ့ပါ။ ယခုေတာ့ အထင္ႏွင့္အျမင္ တျခားစီပါလား၊ အျခားနားႀကီး ျခားနားေနပါလား။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ျမစိမ္းေရာင္ႏွင့္ ေရႊ၀ါေျမ စစ္ဆင္ေရး အႀကိမ္ႀကိမ္သြားဖူးၿပီး လူထု၏ ႀကိဳဆုိမႈကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ခံရဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ လႈိက္လွဲမႈမရွိ၊ ေတာ္လွန္ေရး ပရိတ္မ်ားကို နင္းဘူးသည္။ လႈိက္လွဲစြာ ႀကိဳဆုိမႈရွိေသာ္လည္း ဤကဲ့သို႔ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ လႈိက္လႈိက္လဲွလွဲ၊ ၀မ္းပန္းတသာ ဖက္လွဲတကင္း မႀကံဳဘူးခဲ့၊ ဤကဲ့သုိ႔လည္း ခ်မ္းေျမ့ၾကည္ႏူးမႈ အထြတ္အထိပ္ မေရာက္ဘူးခဲ့၊ တပ္မေတာ္ (ေလ) သည္ စစ္အာဏာရွင္လက္ေအာက္က လက္ရံုးတပ္ တစ္တပ္ေပမို႔ ေက်ာင္းသားျပည္သူ တရပ္လံုးက အမုန္းႀကီး မုန္း အရြံႀကီးရြံ အနာႀကီး နာသင့္ပါလ်က္ တဖက္ေစာင္းနင္း တဖက္သတ္ခံထားရပါလ်က္ ယခုကဲ့သို႔ ေႏြးေထြးပ်ဴငွာစြာ ႀကိဳဆုိလာေသာ ျပည္သူလူထုႀကီး၏ ေမတၱာတရားသည္ တုႏႈိင္းဘြယ္ရာ မရွိေအာင္ ႀကီးမားလွပါသည္။

အမိရင္ခြင္ အတြင္းခို၀င္လာေသာ သားသမီးမွန္သမွ်ကို အယုတ္အလတ္ အျမတ္မေရြး အၾကင္နာတရား အစဥ္ ဖံုးလႊမ္းထားေသာ မိခင္၏ ေမတၱာႏွင့္ ထပ္တူပါလား၊ (အမွန္အတုိင္း ေျပာရလွ်င္) ကြ်န္ေတာ္အလြန္ခ်စ္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္ ေမေမ ေသဆံုးစဥ္ကပင္ မငိုခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္သည္ ယခုေတာ့ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးမႈျဖင့္ မ်က္ရည္ရစ္၀ဲ က်ဆင္းခဲ့ရၿပီ။ ညေန (၃) နာရီခန္႔တြင္ မဟာဗႏၶဳလပန္းၿခံအတြင္းသို႔ ေရာက္ရွိတေထာက္နားကာ ျပည္သူတုိ႔ေကြ်းေသာ ဒန္ေပါက္ထမင္းႏွင့္ အေအးပုလင္းမ်ားကို အရသာရွိစြာ စားေသာက္ၾကပါသည္။

ထုိသို႔ စားေသာက္ေနစဥ္ စာေရးဆရာ ေမာင္ေသာ္က (ဗုိလ္မွဴးဘေသာ္) ႏွင့္ အဖြဲ႔ေရာက္လာၿပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကို ဂုဏ္ျပဳစကားေျပာသည္။ ထုိစဥ္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ တပ္ၾကပ္ႀကီး ေဒၚႏုႏုေအးကို ေတြ႔လိုက္ရသျဖင့္ “ ဟာ မာမီ ဘယ္လိုက ဘယ္လို ေရာက္လာတာလဲ” ဟု အံ့ၾသစြာ ေမးမိသည္။ “ငါလည္း ရပ္ကြက္ထဲမေနရဲလို႔ (လပထ) အိမ္ေထာင္သည္လိုင္းမွာေနတာ တစ္ပတ္ေလာက္ရွိၿပီ၊ ညက နင္တို႔ ေအာ္ေနတာ လိုင္းထဲမွာ အတိုင္းသား ၾကားေနရတယ္။ လိုင္းတစ္ခုလံုး ဆူပြက္ေနတာဘဲ၊ နင္တုိ႔အတြက္လည္း စိတ္ပူေနၾကတယ္။ မနက္က်ေတာ့ ရံုးသာတက္ခံရတယ္၊ လံုး၀စိတ္မပါဘူး၊ ကားေပၚမွာ ေက်ာ္ရီက နင္ဆႏၵျပတဲ့အထဲ ပါသြားၿပီဆုိတာ ေျပာျပတယ္။ ရံုးေရာက္တာနဲ႔ ငါလည္း ယူနီေဖာင္းလဲၿပီး နင္တုိ႔ဆီ တန္းလိုက္လာတာဘဲ၊ ဟိုဘက္မွာ ဒို႔ဌာနက ထြန္းရႊင္တို႔၊ ကုိကိုႏိုင္တုိ႔ အုပ္စုလည္းပါတယ္။”

ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး႒ာနတစ္ခုလံုးတြင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကက (ေလ) တစ္ဖြဲ႔သာ ထူးျခားစြာ ထြက္ေပၚ လာျခင္းျဖစ္သည္။ ပို၍ ထူးျခားတာက တပ္ၾကပ္ႀကီး ထြန္းရႊင္အပါအ၀င္ (၄) ေယာက္သည္ ကက (ေလ) ဗဟိုဆက္သြယ္ေရးမွ ၀ါရင့္ဆက္သြယ္ေရးသမားမ်ား ျဖစ္ၾကသျဖင့္ ေလတပ္တခုလံုး၏ ထိန္းခ်ဳပ္ ဆက္သြယ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ား ကသိကေအာက္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ခဏအၾကာတြင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢအဖြဲ႔ ႏွင့္ ရဟန္းပ်ိဳသမဂၢအဖြဲ႔တုိ႔မွ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ လံုၿခံဳေရး၊ ေနထုိင္ေရးအတြက္ ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ေနာက္ဆံုး သရက္ေတာေက်ာင္းတုိက္တြင္ သပိတ္စခန္းဖြင့္ရန္ အတည္ျပဳလိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ သရက္ေတာ ေက်ာင္းတုိက္သုိ႔ ေရာက္ရွိခ်ိန္တြင္ နဲနဲေနာေနာ မဟုတ္ေသာ လူထုႀကီးက ေစာင့္ႀကိဳေနသည္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တန္းစီ၀င္လာေသာအခါ အသက္(၅၀) ေက်ာ္ ရည္ရည္မြန္မြန္ အန္တီတေယာက္ႏွင့္ သူ၏ေနာက္မွပါလာေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္စုက လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ႀကိဳဆုိၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတြက္ဆုိကာ အက်ၤီလံုခ်ည္ႏွင့္ လုိအပ္ေသာ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းမ်ားကို တစ္ဦးခ်င္း လိုက္လံ ေ၀ငွသည္။ အျခားအဖြဲ႔အစည္း အသီးသီးမွလည္း ထုိ႔အတူပင္။ စားေသာက္ေရးအတြက္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား ဦးစီးၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ စီမံခန္႔ခြဲေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္ ဘုရင့္ေနာင္ထံုး ႏွလံုးမူ၍ တပ္ႏွင့္လံုး၀ အဆက္ျဖတ္လိုက္ၿပီး အခိုင္အမာ သပိတ္စခန္းအျဖစ္ အတည္ျပဳလိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ (ကကေလ) မွ ျဖစ္ေသာ္လည္း ကက (ေလ) ႏွင့္အတူ မေန၊ (လပထ) လူပ်ိဳေဆာင္တြင္ အေနၾကာခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္သည္ (လပထ) အဖြဲ႔ႏွင့္ပင္ သြားအတူ လာအတူ စားအတူ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ စခန္းခ်ေသာ အခါတြင္လည္း (လပထ)အဖဲြ႔ႏွင့္ပင္ အတူေန အတူခ်ီတက္ ဆႏၵျပခဲ့သည္။ (၁၀) ရက္ေန႔ မနက္(၈) နာရီတြင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အုပ္စု (လံုၿခံဳေရး တပ္စုတစ္စုခ်န္၍) ခ်ီတက္ဆႏၵျပရန္ ျပင္ဆင္ၾကသည္။

"https://lh4.googleusercontent.com/--0IwOV4TpB8/SIhkmWqWGQI/AAAAAAAABqk/k-VPhQN8Rlc/s128/88%252520-%2525206.jpg" height="220" width="300" />၁၉၈၈ လူထုအံုၾကြမႈ အေရးအခင္းအား စစ္တပ္မွ ႏွိမ္ႏွင္းေနစဥ္
<
ထိုစဥ္ တပ္ၾကပ္တင္ႀကိဳင္ ၀င္လာၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ပို႔လိုက္ေသာ ဂုဏ္ျပဳသ၀ဏ္လႊာကို ဖတ္ျပသည္။ ထုိသ၀ဏ္လႊာတြင္ “ထုိသို႔ ျပည္သူ႔ရင္ခြင္ ခုိ၀င္လာၿပီး ျပည္သူႏွင့္အတူ ပူးေပါင္းလိုက္သည့္ အတြက္ အလြန္တရာ ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္ပါေၾကာင္းႏွင့္ ထုိသုိ႔ ဆႏၵျပရာတြင္ လက္နက္ကိုင္ လံုး၀မပါေစဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပရန္” တုိ႔ ပါ၀င္သည္။ (၁၁) ရက္ေန႔ မနက္တြင္ အိမ္ေထာင္ရွင္မ အသင္းမွ စပါယ္ရွယ္ မုန္႔ဟင္းခါး ခ်က္ယူလာၿပီး ရဲေဘာ္မ်ားကို ကိုယ္တိုင္ ေကြ်းၾကသည္။ အဖြဲ႔အစည္းအသီးသီးမွ လာပို႔ၾကသည့္ အက်ၤီလံုခ်ည္၊ စီးကရက္၊ ေဆးေပါ့လိပ္၊ မုန္႔မ်ိဳးစံုတုိ႔ကလည္း အလ်ံပယ္ပင္။

ျပည္သူတရပ္လံုး၏ ေက်းဇူးတရားသည္ ႀကီးမားလွဘိသည္။ မနက္(၉) နာရီခန္႔တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခ်ီတက္ၾကၿပီး အျပန္တြင္ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးရွိ သပိတ္စခန္းသို႔ သြားေရာက္ကာ ေဟာေျပာပြဲမ်ားကို နားေထာင္သည္။ ေဆးရံုႀကီး ကြင္းျပင္တခုလံုးႏွင့္ အေပၚထပ္ ေအာက္ထပ္ တခုလံုး လူမ်ား ျပည့္က်ပ္ညႇပ္ေနသည္။ ေရွ႔ေနႀကီးမ်ား အသင္းမွ ဥပဓိရုပ္ေကာင္းေကာင္း ေရွ႔ေနတေယာက္ ကလည္း အာ၀ဇၨန္း ရႊင္ရႊင္ျဖင့္ ေျပာသြားသည္မွာ ပ်င္းရိဘြယ္မရွိ ၊ လူေတြ တ၀ါး၀ါး တဟားဟားပင္၊ ေနာက္တဖြဲ႔ စင္ေပၚသို႔ တက္လာျပန္သည္။ မိုးဟိန္းႏွင့္ မိုးသီးဇြန္း တို႔ပင္၊ မိုးသီးဇြန္က သူတို႔၏ ေတာင္းဆိုမႈ မ်ားကို ေဖာ္ျပသည္။ သူေျပာတာေတြအနက္ တခုကိုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိေနသည္။ “ထမင္းစားရမဲ့ အရြယ္ေရာက္မွ ႏို႔ခ်ိဳ တုိက္ေကြ်းတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မလိုခ်င္” ဆုိတဲ့ စကားဘဲ ျဖစ္ပါသည္။ ေန႔လည္ (၁) နာရီခန္႔တြင္ တပ္မွ ရဲေဘာ္မ်ား ကြ်န္ေတာ္တို႔ထံ လာလည္ၿပီး ၀မ္းသာအားရ စကားေျပာၾကပါသည္။ အိမ္ေထာင္သည္လိုင္းမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေဆာင္တြင္ ရွိစဥ္က ဟင္းလာလာ ေရာင္းေသာ အေဒၚတေယာက္က “ နင္တုိ႔ မရွိတာဟယ္ ဘယ္လုိႀကီးမွန္းကို မသိဘူး၊ အားလံုး ေခ်ာက္ကပ္ေနတာဘဲ၊ အိမ္ေထာင္သည္ လိုင္းတစ္ခုလံုး ဘယ္သူမွ မေပ်ာ္ၾကဘူး၊ နင္တုိ႔ကိုဘဲ သတိရေနၾကတယ္၊ ေဇာ္၀င္းနဲ႔ စာကေလး ေၾကာင့္ဆုိၿပီး သူတုိ႔ကို ပက္ပက္စက္စက္ ႀကိမ္ဆဲေနၾကတာ ေၾကာက္ဖ္ုိ႕ေတာင္ ေကာင္းတယ္၊ နင္တို႔ မရွိေတာ့ ငါတို႔လည္း ဟင္းမေရာင္းရဘူး၊ နင္တို႔ အေၾကြးယူစားထားတဲ့ ဟင္းဖုိးေတြလည္း ဆံုးၿပီ” ဟု ေျပာျပသြားပါသည္။ မြန္းလြဲ (၂) နာရီခန္႔တြင္ အိမ္ေထာင္ရွင္မ အသင္းမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ လာေရာက္ေတ႔ြဆံုၿပီး ရင္းရင္းႏီွးႏွီး စကားေျပာၾကသည္။

ထိပ္တန္းအရာရွိႀကီးတစ္ဦး၏ ဇနီးျဖစ္ပံုရၿပီး ရည္မြန္ေလးစားဖြယ္ေကာင္းေသာ အန္တီႀကီး တစ္ဦး၏ ေျပာခဲ့ေသာ စကားကို ယခုထိ သံမႈိစြဲသကဲ့သို႔ မွတ္မိေနေသးသည္။ “(၉) ရက္ေန႔က သားတုိ႔ မဂၤလာဒံု ေလတပ္က ထြက္လာတယ္ဆုိတာ ၾကားတာနဲ႔ အန္တီျဖင့္ ၀မ္းသာလြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတာင္ က်မိတယ္ကြယ္။ အန္တ့ီ သမီးေတြကို ဟဲ့ ဟဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို ေကြ်းဖုိ႔ ဘာရွိလဲ ထုတ္စမ္း ထုတ္စမ္းလို႔ ေျပာၿပီး ရွာခိုင္းတာ ေပါင္မုန္႔ေျခာက္ ႏွစ္ထုပ္ဘဲေတြ႔လို႔ အန္တီ ျဖင့္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရေသးတယ္။ အန္တီလည္း အိမ္က အေျပးအလႊားထြက္လာမိၿပီး လမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ မင္းတို႔ကို ပစ္ဖုိ႔ ထြက္လာတဲ့ တပ္မ (၂၂) ကို ေတြ႔ရေတာ့တာပါဘဲကြယ္။ အန္တ့ီ မ်က္စိေတြ ျပာထြက္သြားတာဘဲ၊ ဘယ္လိုကေန ဘယ္လို သူတို႔ အေရွ႔ ေရာက္သြားသလဲ မသိဘူး။ လက္ႏွစ္ဘက္ကို ေျမႇာက္ၿပီး Please, Please ဆုိၿပီး မပစ္ဖုိ႔ တားတာေပ့ါကြယ္။ သူတို႔လည္း ေၾကာင္သြားၿပီး ရပ္ေနၾကတယ္။ ေနာက္မွ လွည့္ထြက္ သြားၾကတယ္။ အန္တီျဖင့္ ရင္ေတြ တုန္လိုက္တာ အရမ္းဘဲကြယ္။ သားတုိ႔ တေတြဟာ စစ္ဥပေဒအရေတာ့ တပ္ေျပးေတြေပါ့ကြယ္။ ဒါေပမဲ့ အန္တီတို႔ကေတာ့ ဒီလုိ မသတ္မွတ္ဘူး။ ျပည္သူေတြဘက္က ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ရပ္တည္တဲ့ သူရဲေကာင္းေတြ အျဖစ္သာ တန္ဖုိးထားတယ္။ ေရွ႔ေလွ်ာက္လည္း ျပည္သူေတြ ဘက္က ရပ္တည္ပါ။ ကာကြယ္ပါ။ ျပည္သူေတြရဲ႔ အကိ်ဳးကို သည္ပိုးပါ။ အန္တီတို႔တေတြ သားတုိ႔ကုိ အမ်ားႀကီး အားကိုးတယ္။ သားတုိ႔ဘက္က ရပ္တည္ေပးဖုိ႔လည္း အဆင္သင့္ဘဲ။ သားတုိ႔ လိုအပ္တာေတြ အကုန္ေဆာင္ရြက္ေပးမယ္။ မင္းတို႔ တေတြ အားလံုး အန္တီ့သားေတြ ပါဘဲ။ အန္တီ့သားေတြထက္ေတာင္ ပိုခ်စ္ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ မင္းတုိ႔ေလးေတြကို အန္တီရဲ႔ သားလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ပါၿပီ။” အဲဒီလို တသြင္သြင္ ေျပာရင္း မ်က္ရည္မ်ား ရစ္၀ိုင္းေနသလို ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အားလံုးရဲ့ ရင္ထဲမွာလည္း မေဖာ္ျပ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးမႈမ်ား လႈိက္တက္လာၾကကာ မ်က္ရည္မ်ားျပည့္လ်ံ ေနၾကပါေတာ့သည္။

အဲဒီေနာက္ ရွစ္ေလးလံုးလူထုတုိက္ပြဲမွာ တပ္မေတာ္သားေတြ ပါ၀င္လာလုိ႔႔ စစ္တပ္က အပူတျပင္း အာဏာသိမ္းခဲ့ပံု၊ တပ္မေတာ္သားေတြ အသီးသီးရဲ့ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ရတဲ့ လမ္းေတြကို အပိုင္း (၃) မွာ ကြ်န္ေတာ္ ကိုဖိုးတရုတ္က သင္ခန္းစာယူစရာ ဆက္လက္တင္ျပသြားပါမယ္။

ေအာ္- “ျပည္သူသာ အမိ ျပည္သူသာ အဖ ” ဆိုတာ ယခင္တုန္းကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တပ္ထဲ၀င္လာ ကတည္းက ၾကားေနက်စကား၊ သို႔ေသာ္ အမွန္၀န္ခံရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေလးေလးနက္နက္ မေတြးခဲ့၊ မစဥ္းစားခဲ့၊ အမွတ္တမဲ့ ေနခဲ့သည္။ ျပည္သူေတြႏွင့္ ထိေတြ႔မႈနည္းခဲ့ၾကသည္။ ျပည္သူေတြႏွင့္ ကင္းကြာခဲ့ၾကသည္။ ျမစိမ္းေရာင္၊ ေရႊ၀ါေျမစေသာ စစ္ဆင္ေရးေတြ ထြက္ခဲ့မႈေၾကာင့္ ျပည္သူေတြ၏ ခံစားခ်က္ကို အနည္းအက်ဥ္း သိခဲ့ရသည္။ ယခုျပည္သူဆုိတာ ေပ်ာက္ၿပီး စစ္အာဏာရွင္ေတြက တပ္မေတာ္သာ အမိ တပ္မေတာ္သာ အဖ ဆုိၿပီး ျပည္သူေတြကို အေမွာင္တုိက္ထဲ ထည့္ထားၾကသည္။ အက်ဥ္းခ်ထားၾကသည္။ ေစာ္ကားခ်င္တုိင္း ေစာ္ကားေနၾကသည္။ ယခု ျပည္သူသာ အမိ ျပည္သူသာ အဖ ဆုိသည့္စကား ကုိ စာေတြ႔မဟုတ္၊ ကိုယ္ေတြ႔သိခဲ့ရၿပီ ၊ခံစားတတ္လာရၿပီ၊ ျပည္သူေတြရဲ႔ တန္ဖိုး အဖိုးျဖတ္ မရေအာင္ ႀကီးမားေၾကာင္း ပို၍ သိခဲ့ရၿပီ၊ ျပည္သူေတြသည္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔၏ ေက်းဇူးရွင္၊ ယခု ကြ်န္ေတာ္စားေန ၀တ္ေန သံုးေနတာေတြသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုယ္ပုိင္ေငြေၾကး၊ ကိုယ္ပိုင္အစြမ္းအစျဖင့္ စားေန၊ ၀တ္ေန သံုးေနတာမဟုတ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိဘရင္းေတြ ေကြ်းေန ေပးေနတာမဟုတ္၊ တပ္က ေကြ်းေန ေပးေနတာ မဟုတ္၊ ျပည္သူေတြ မရွိသည့္ၾကားက ေကြ်းေန ေပးေနၾကသည္။ ထမင္းထုပ္ေတြ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ေကာင္းေပ့ ညြန္႔ေပ့ ဆိုေသာ ထမင္း ဟင္းမ်ား ကိုေတြ႔ရသည္။ ခ်ိဳခ်ဥ္ သၾကားလံုးမ်ား ထည့္ေပးလုိက္ေသးသည္။ ျပည္သူေတြေတာင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေလာက္ ေကာင္းေကာင္းစားရမည္မထင္၊ အ၀တ္အစား ဆင္ေပးသည္။ တယ္လီေဗးရွင္း ေရဒီယို ကက္ဆက္ အပိုင္စားေပးထားသည္။

မိဘရင္းပင္ ဤသို႔ ထားႏိုင္မည္လား၊ ျပည္သူတုိ႔၏ ေမတၱာ ေစတနာသည္ ႀကီးမားဘိသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေဘးမသီ ရန္မခေအာင္ အားလံုးက ၀ိုင္း၀န္း ေစာင့္ေရွာက္ေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အျပင္ မထြက္လိုက္ႏွင့္ ထြက္လိုက္သည္ႏွင့္ ျပည္သူေတြ ၀မ္းပန္းတသာ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ႀကိဳဆုိၾကသည္။ စစ္တပ္ကို ခါးခါးသီးသီး ရြံမုန္းေနေသာ ျပည္သူတုိ႔သည္ “ဒို႔ကို ႏွိပ္ကြပ္ခဲ့သည့္ အယုတ္တမာ အာဏာရွင္၏ အစြယ္အပြားေတြ” ဟု သာ သေဘာထားၿပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကို ဥပကၡာျပဳ အၿငိဳးထားခဲ့ပါမူ ယခုေလာက္ဆုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔၏ ကံၾကမၼာသည္ ေတြးပင္ မေတြးရဲေတာ့၊ ျပည္သူေတြသည္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔၏ အမိအဖ ဆုိပါလွ်င္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔၏ ညီငယ္ ညီမငယ္မ်ားသာ ျဖစ္မည္ေပ့ါ။ ဒီညီငယ္ ညီမငယ္ မ်ားသည္ သူတို႔၏ အကိုႀကီး အကိုလတ္၊ အကိုငယ္ျဖစ္ေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ျဖင့္ မ်က္ႏွာ ညႇိဳးမွာကိုပင္ မၾကည့္ရက္၊ သူတုိ႔ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္သည့္ အတုိင္းအတာအထိ အစြမ္းကုန္ ျဖည့္ဆည္း ေပးၾကသည္။

သူတုိ႔၏ ကိုယ္ခႏၶာကို တံတိုင္းသဖြယ္ ကာရံ ေပးထားသည္။ အၿပံဳးပင္ မပ်က္ၾက၊ မၿငီးျငဴၾက၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ယူရမည့္ တာ၀န္ကုိ သူတို႔ ယူေနၾကရၿပီ၊ သူတုိ႔ကို ေနာက္မွာထားၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေရွ႕မွ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ေပးရမည္ေပ့ါ။ ကာကြယ္ေပးရမည္ေပ့ါ၊ ခုေတာ့ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနပါလား၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တာ၀န္မေက်ပါလား၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အလြန္တာ၀န္မဲ့ေနေလၿပီ၊ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားေလ အလြန္တရာမွ ရွက္ဖုိ႔ ေကာင္းေလေလ။ (၁၃) ရက္ေန႔ ေန႔လယ္တြင္ တပ္မွ အရာရွိတခ်ိဳ႔ႏွင့္ အရာခံ ဗိုလ္တခ်ိဳ႕ ေရာက္လာၿပီး ရဲေဘာ္မ်ား တပ္စခန္းသို႔ ျပန္၀င္လာၾကရန္ စည္းရံုးၾကသည္။ ဤတြင္ ရဲေဘာ္ သံုးပံုတပံုေလာက္မွာ ဟုတ္ႏုိးႏိုးျဖင့္ တပ္ထဲ ျပန္၀င္လုိသူမ်ား ေပၚေပါက္လာသည္။ ဤကိစၥကို အေျခအတင္ ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ ႒ာနျဖစ္ေသာ ကက(ေလ) ကလည္း တပ္ထဲ ျပန္လာရန္ မၾကာခဏ လာေျပာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေဒၚႏုႏုေအးက လံုး၀ျပန္မည္မဟုတ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာသည္။ ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ႏွင့္ ကိုယ္ထြက္လာၿပီးမွ ဘာေၾကာင့္ ျပန္၀င္ရမည္နည္း။ ျပည္သူလူထုႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ ပတ္၀န္းက်င္ရွိ နီးစပ္ရာတုိ႔က ကဲ့ရဲ႔ေလွာင္ေျပာင္ၾက ေပေတာ့မည္။ ၿပီးေတာ့ အေရးမယူဘူးဆိုကာ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္၊ ဒီလိုလုပ္လွ်င္ ဒီလိုျဖစ္တတ္သည္ကို ဤအေရးအခင္းတြင္ မပါ၀င္ကတည္းက ႀကိဳတင္ တြက္ဆထားၿပီး ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခုမွ လူအထင္ႀကီးေအာင္ ေျပာေနသည္ဟု ထင္ေကာင္း ထင္ၾကေပမည္။

သို႔ေသာ္ခုိင္လံုေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ စစ္တပ္တြင္ အလကားေနရင္း ေသာက္ျမင္ကပ္ပုဒ္မ (၆၅) ျဖင့္ အေရးယူေနတတ္သည္။ ယခုကိစၥသည္ ပုဒ္မ(၆၅) ထက္ အဆေပါင္း တရာမက အျပစ္ႀကီးေလးသည္။ တန္းျပည့္စစ္မႈထမ္းခ်ိန္ဟု သတ္မွတ္၍ ရႏိုင္ေသာ ယခုလို ကာလမ်ိဳးတြင္ ဂ်ဴတီပို႔စ္မွ ကိုက္(၅၀) အကြာ ထြက္မိလွ်င္ပင္ ပစ္ခတ္ခြင့္ရွိေလရာ ယခု ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္ရွိေနေသာေနရာမွာ ဂ်ဴတီပို႔စ္ မွ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြာေ၀း ေနေလၿပီ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆႏၵျပေသာ စက္တင္ဘာလ(၉) ရက္ေန႔သည္ ကိုယ့္အိပ္ရာလိပ္ ကုိယ္ယူၿပီး ရံုးသို႔ လာရမည္ဟု အမိန္႔ထုတ္ထားေသာ အခ်ိန္ကာလျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ဌာနအေၾကာင္း ကိုယ္သိသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တပ္မွဴး ေလ/၁၂၃၁ ဗုိလ္မွဴး ျမေအာင္သည္ ဤကိစၥကို တာ၀န္ယူမည္မဟုတ္။ စခန္းမွဴး ဗုိလ္မွဴးႀကီးဘဆန္းကလည္း စစ္စည္းကမ္းႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ တေရြးသားမွ် အေလွ်ာ့ေပးလိမ့္မည္ မဟုတ္။ မ်က္ႏွာအေနအထားကပင္ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ (ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ရသည့္ အခ်ိန္တိုင္း) တင္းမာ ေနသည့္လူ၊ ဒီေတာ့ တာ၀န္ယူသည္၊ ဘာမွ်မျဖစ္ေစရ ဆုိသည္မွာ ေရေပၚအရုပ္ေရးလွ်င္ ထင္ခ်င္ထင္မည္၊ စကားေလးတခြန္း (သတိမထားမိဘဲ) အမွတ္မထင္ ေျပာမိသည့္အတြက္ပင္ ေရၾကည္အုိင္ ေရာက္ၿပီး ဘ၀ပ်က္ဘူးသူတုိ႔ ရွိခဲ့ဖူးသည္။

ကတိ အထပ္ထပ္ေပးၿပီး အေရးမယူ ဆုိသည့္တိုင္ တပ္ကိုျပန္သြားလွ်င္ အလိုလို မ်က္ႏွာငယ္ရေတာ့မည္။ ေစာင့္ၾကည့္ခံရေတာ့မည္၊ ကိုယ္မွန္သည္ထင္၍ လုပ္လိုက္သည့္ကိစၥကို မွားပါသည္ဟု ခံ၀န္ခ်က္ ေပးရေတာ့မည္။ (စစ္တပ္၏ အစိတ္အပိုင္း တစိတ္တေဒသျဖစ္သည့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္ စစ္တပ္၏ မွားယြင္းေသာ လုပ္ရပ္မ်ားေၾကာင့္) ျပည္သူလူထု ေရွ႔၀န္ခ်ေတာင္းပန္ ဒူးေထာက္ရသည္က လိပ္ျပာ သန္႔လွသည္။ ျပည္သူသာအမိ ျပည္သူသာအဖ မဟုတ္ပါလား။ (၁၇) ရက္ေန႔ ေန႔လယ္ (၁၂) နာရီခန္ ့တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထမင္းစားေသာက္ၿပီး အျပင္သြားသူသြား၊ အနားယူသူယူ၊ စကားေျပာသူေျပာ၊ လုပ္စရာ ရွိတာ လုပ္သူႏွင့္ ရွိေနၾကခိုက္ အျပင္ထြက္သြားေသာ ထြန္းထြန္းႏိုင္ (PLF) အူယားဖားယား ေျပး၀င္လာၿပီး “ေဟ့ အားလံုး အျမန္ယူနီေဖာင္း၀တ္ၾက၊ ကုန္သြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာနမွာ စစ္တပ္က ဆႏၵျပသူေတြကို ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ေနၿပီ၊ ငါတို႔ လုိက္သြားၾကမယ္။ ေၾကာက္တဲ့သူေတြ ေနခဲ့ၾက” ဟု အသံကုန္ေအာ္ေျပာရင္း သူ႔အိပ္ယာနားသို႔ ေျပးကာ ယူနီေဖာင္း ေကာက္၀တ္သည္။ သူ႔အနီးတ၀ိုက္တြင္ ရွိေနေသာ ကြ်န္ေတာ္ အပါအ၀င္ ရဲေဘာ္မ်ားက ၾကားလိုက္သျဖင့္ “ဟာ ဟုတ္လား” ဆုိၿပီး ၀ုန္းကနဲထကာ အနီးရွိ ယူနီေဖာင္းကို အျမန္ေကာက္၀တ္ၾကသည္။ (အခန္းက်ယ္သျဖင့္) ကိုယ့္အလုပ္၊ ကိုယ့္အာရံု၊ ကိုယ့္စကား၀ုိင္းႏွင့္ နစ္ေျမာေနၾကသူမ်ားမွာ ရုတ္တရက္ ဘာမွန္း မသိၾက။

ထြန္းထြန္းႏိုင္ ေဒါသထြက္ၿပီး “ေဟ့ ေျပာေနတာ မၾကားဘူးလား။ ဟုိမွာ ေသနတ္နဲ႔ပစ္ေနၿပီ၊ လူေတြ ရုတ္ရုတ္ ျဖစ္ေနၿပီ၊ စစ္သားျဖစ္ၿပီး ေၾကာက္ေနၾကရင္ ထမီ၀တ္ထားၾက၊ ဒီလုိေနရာမ်ိဳးမွာ ဒို႔၀င္မပါရင္ ဒို႔ေလာက္ တာ၀န္မဲ့တဲ့သူေတြ ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ျပည္သူေတြေရွ႔မွာ မ်က္ႏွာမျပရဲေအာင္ မလုပ္ၾကနဲ႔၊ ဒါဒို႔ အတြက္ အခြင့္အေရးဘဲ ဟုေျပာရင္း ေဘာင္းဘီ ေကာက္စြပ္လိုက္သည္။ ထိုအခါမွ ရဲေဘာ္အားလံုးလည္း “ေဟ့ ဟုတ္တယ္၊ အကုန္ထြက္မယ္။” ဟု ေျပာေျပာဆုိဆုိ ယူနီေဖာင္း ထ၀တ္ၾကသည္။ တိုတိုေျပာရလွ်င္ ကမ္းနားလမ္း ကုန္သြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာနမွ အရပ္၀တ္ ၀တ္ထားၾကေသာ ဗုိလ္ႀကီးခင္ေမာင္ခ်ိဳ အပါအ၀င္ စစ္သား (၂၄)ေယာက္ကုိ ရဟန္းမ်ား ၿခံရံလ်က္ အျပင္သို႔ ေခၚထုတ္သြားႏုိင္ခဲ့သည္။ လက္နက္မ်ားကိုလည္း လွိ်ဳ႔၀ွက္ထုတ္ယူခဲ့ႏုိင္သည္။ ဦးတင္ဦး (NLD) က ရဲေဘာ္ေတြ ဤေနရာမွ အျမန္ထြက္ခြာၾကရန္၊ ေအာင္ဆန္းကြင္း မွ စစ္တပ္မ်ား ေရာက္လာႏိုင္ေၾကာင္း၊ ေျပာသျဖင့္ တန္းစီ လူစစ္ အျမန္ေလွ်ာက္ကာ စစ္ခ်ီသီခ်င္းမ်ား သံၿပိဳင္ ဟစ္ရင္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ နားခိုရာ သရက္ေတာ ေက်ာင္းတိုက္ဆီသို႔ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကသည္။ ေၾသာ္…. ယေန႔အဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တေတြ မွတ္ေက်ာက္တင္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ မဟုတ္ပါလား။

(၁၃) ရက္ေန႔တြင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အင္အား တ၀က္သာ အျပင္ထြက္ ခ်ီတက္ၾကၿပီး က်န္လူအားလံုး ဂိတ္အသီးသီးတြင္ လံုျခံဳေရးတာ၀န္ကို ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္အတူ ပူးတြဲယူၾကသည္။ သို႔ေသာ္ လက္နက္မ်ားနဲ႔ မဟုတ္။ ညေန(၄း၁၅)နာရီတြင္ ျမန္မာ့အသံမွ ႏိုင္ငံေတာ္ အာဏာကို တပ္မေတာ္မွ သိမ္းယူလိုက္ေသာ သတင္း ေၾကညာလုိက္ရာ လူမ်ားမွာ မင္သက္သြားၾကသည္။ တခါ ညေန(၆) နာရီတြင္ ဆႏၵျပျခင္း၊ တရားေဟာျခင္းႏွင့္ လမ္းေပၚတြင္ လူ (၅) ေယာက္ထက္ပို၍ မစုရဆုိေသာ ေၾကညာခ်က္ ထြက္လာျပန္သည္။ ၾကားရသူမ်ားမွာ က်ယ္ေလာင္စြာ “ေတာက္” ေခါက္၍ ခံျပင္းေဒါသထြက္စြာ သံပံုးမ်ား၊ ဓာတ္တုိင္မ်ားကို အဆက္မျပတ္ တီးကာ က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ဟစ္ၾကသည္။ ညေနကတည္းက အာကာတခြင္လံုး အံု႔မႈိင္းမႈိင္းျဖင့္ မုိးတဖြဲဖြဲ ရြာလာရာမွာ တညလံုးသဲႀကီး မဲႀကီး ရြာခ်လာပါေတာ့သည္။

ေၾသာ္- ခဲေလသမွ် သဲေရက်၊ ပန္းတိုင္ေရာက္ခါနီးမွ ေလွာ္တက္က်ိဳးရေလျခင္း။ (၁၉) ရက္ တနလာၤေန႔သည္ စိတ္မခ်မ္းသာစရာ အနိဌာရံုမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနကာ လူတုိင္း လူတိုင္းနာက်ည္းခ်က္ တုိ႔ျဖင့္ အေျခအေန အလြန္တင္းမာေနသည္။ မနက္ ခုႏွစ္နာရီခြဲတြင္ ထြန္းထြန္းေအာင္ (ABSDF) အပါအ၀င္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ အခ်ိဳ႕ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတန္တန္ တားေနသည့္ ၾကားက ၿမိဳ႕တြင္းသို႔ ခ်ီတက္ၾကသည္။ ေန႔လယ္ (၁) နာရီခန္႔တြင္ ထြန္းထြန္းေအာင္ တေယာက္ ငိုရႈိက္ရင္း ေရာက္လာကာ “မာမီ မာမီ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ကယ္ပါအံုး၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အဖြဲ႔ အပစ္ခံရလို႔ ေသကုန္ၿပီ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကုိ ပစ္မထားပါနဲ႔၊ ကယ္ပါအံုး။” ဟု ေျပာၿပီး ျပင္းထန္စြာ ငိုသည္။ မာမီႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထိတ္ထိတ္ျပာျပာ ျဖစ္သြားကာ သိခ်င္ေဇာျဖင့္ ေမးၾကသည္။ ထြန္းထြန္းေအာင္က အသံကိုထိန္းၿပီး “မာမီတို႔ တားတဲ့ၾကားက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ၿမိဳ႕ထဲ ခ်ီတက္ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လို ခ်ီတက္လာတဲ့ သူေတြေတြ႔လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားတက္သြားၾကတယ္။ ပထမေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပါဘဲ၊ ဒါေပမဲ့ ၀န္ႀကီးမ်ားရံုး ေရွ႔ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ၾကမၼာဆိုး ၀င္ေတာ့တာဘဲ၊ ေသနတ္သံေတြ ဘယ္ေခ်ာင္က ေပၚလာတယ္ မသိဘူး။ အျဖစ္အပ်က္က သိပ္ျမန္တယ္။

ပထမေရွ႔ဆံုးက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပံုနဲ႔ အလံကိုင္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ေခြကနဲ လဲက် သြားတယ္။ ဓာတ္ပံုကိုင္လ်က္ဘဲ၊ သူတို႔တမင္ ေရြးပစ္ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔ေတြ ပံုကနဲ၊ ပံုကနဲ လဲက်သြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေဒါသေတြ ေပါက္ကြဲကုန္ၾကတယ္။ ပစ္ခတ္ေနတဲ့ ၾကားက အတင္းဘဲ ေရွ႔ကို တုိးထြက္ၾကတယ္။ ေသနတ္ထိထားတဲ့ သူေတြကို သြားဆြဲၾကတယ္။ တေယာက္ၿပီး တေယာက္လဲ က်သြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သာ အထိအခိုက္မရွိဘဲ လြတ္လာတာ၊ မာမီကြ်န္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေသကုန္ၿပီ၊ မာမီ့ သားေတြ၊သမီးေတြ ေသကုန္ၿပီ၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကို ပစ္မထားပါနဲ႔” ဟု ေျပာရင္း ထြန္းထြန္းေအာင္မွာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ျပန္ျမင္ေယာင္ လာဟန္ျဖင့္ အိေျႏၵပင္ မဆည္ႏုိင္ဘဲ သည္းထန္စြာ ငိုပါေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လည္း အလြန္ စိတ္ထိခိုက္ၾကကာ အခ်ိဳ ့ဆုိလွ်င္ ၾကမ္းျပင္ကို လက္သီးျဖင့္ ထိုးသည္။ မာမီက ထြန္းထြန္းေအာင္ေခါင္းကို ပြတ္ရင္း “သား မာမီတုိ႔ လံုး၀ စိတ္မေကာင္းဘူးကြယ္။ ဒီေကာင္ေတြ သိပ္ရက္စက္တယ္။ လူစိတ္မရွိၾကဘူး။ ဘာမွမပူနဲ႔၊ မာမီ သားတို႔ကို ပစ္မထားဘူး။” လုိ႔ ေျပာရင္း အသံေတြ တုန္ေနသည္။ ခန္းမက်ယ္ႀကီးတခုလံုး ေၾကကြဲစရာ သတင္းစကားေၾကာင့္ တိတ္ဆိတ္ညိမ္သက္ေနသည္။ ေနာက္တေန႔ ညေန(၃) နာရီခန္႔တြင္ အေျခအေန လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္လာသည္။

သရက္ေတာ ေက်ာင္းတုိက္သုိ႔ စစ္တပ္ လာ၀ုိင္းမည္ဟူေသာ သတင္းေၾကာင့္ပင္။ ခဏၾကာေတာ့ စစ္တပ္လာေနၿပီ ဆုိေသာ သတင္းေၾကာင့္ သူ႔အဖြဲ႔ႏွင့္သူ တိမ္းေရွာင္ၾကရန္ စတင္ၾကပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား မွာလည္း လက္နက္မ်ားႏွင့္အတူ (နာရီစင္ရွိရာ ဂိတ္မွ) ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္ၾကပါေတာ့သည္။ တုိက္အိမ္ မ်ားအသီးသီးမွ ထြက္ၾကည့္ေနၾကေသာ လူမ်ားက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကို လက္ခုပ္ၾသဘာ ေပးၿပီး (ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေျခအေနကို သိသျဖင့္) ႀကိဳက္သည့္အိမ္တြင္ တက္ေနၾကရန္ အလုအယက္ ေခၚၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္အတူ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား မ်ားလည္းပါၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္ ေလးထပ္တုိက္ အေပၚဆံုးထပ္တြင္ရွိေသာ တခုေသာ အခန္းသို႔ ေရာက္ရွိေနသည္။ အိမ္ရွင္မိသားစုက ဘာမွပူစရာ အားနာစရာမလုိ၊ ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူႏုိင္ေၾကာင္း ေျပာကာ ခ်က္ခ်င္းပင္ ထမင္းဟင္း ခ်က္ေကြ်းသည္။ ဘဲဥဟတ္ဘြိဳင္ ဆီျပန္ ခ်က္ထားေသာ ဟင္းႏွင့္ ငပိတို႔စရာ အစံုအလင္ပါ၀င္ေသာ ထမင္း၀ိုင္းသည္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အတြက္ နတ္သုဒၵါတမွ် ၿမိန္ယွက္ေစပါသည္။ ညေန(၆း၃၀) ခန္႔တြင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္ အခ်က္ျပ သေကၤတျဖင့္ လူစုၾကၿပီး ဗဟုိစည္သို႔ ဦးတည္ ထြက္ခြာသြားၾကသည္။ လက္နက္ကိုင္ တပ္ဖြဲ႔ကို သီးသန္႔ခြဲထုတ္လိုက္ရာ ကြ်န္ေတာ္ အပါအ၀င္ လက္နက္ကိုင္ အေယာက္ (၂၀) သည္ ဗဟိုစည္ရပ္ကြက္ရွိ မူလတန္းေက်ာင္းတြင္ ေနရာယူၾကသည္။ ခိုင္ခန္႔ေသာ အုတ္တုိက္ေက်ာင္းျဖစ္ၿပီး ေဘးတြင္ အုတ္တံတုိင္းမ်ားက ကာရံထားသည္။ မူလတန္းေက်ာင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း ဧရိယာ အေတာ္က်ယ္သည္။ ခိုင္ခန္႔ေသာ၀င္းတံခါးရွိသည္။ ေဘးႏွစ္ဘက္ႏွင့္ ေက်ာင္းေနာက္ဘက္တြင္ လူေနအိမ္မ်ား ၀ိုင္းရံထားသည္။ ေက်ာင္းေရွ႔ဘက္တြင္ ေျဖာင့္ျဖဴးေသာ ေမာ္ေတာ္ကားလမ္း ရွိသည္။

လူထုက ထမင္းထုပ္မ်ား လာပို႔ၾကသျဖင့္ ေမွာင္ႀကီးမဲမဲတြင္ ထမင္းစားၾကရသည္။ အခိ်န္က ည (၁၀) နာရီခန္႔ ရွိၿပီ။ တရပ္ကြက္လံုး အေမွာင္ထုထဲတြင္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ေခြးေဟာင္သံပင္ မၾကားရ၊ ဒီလိုျဖင့္ အလွည့္က် ကင္းေစာင့္ရင္း မုိးလင္းခဲ့သည္။ မုိးလင္းသည့္တုိင္ ပတ္၀န္းက်င္တခြင္တြင္ ရွင္းလင္းေနသည္။ လူရိပ္လူေယာင္ မေတြ႔ရ၊ (၇) နာရီေလာက္က်မွ လူေတြ လႈပ္ရွားသြားလာၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေရာက္ေနေသာ ေက်ာင္းထဲတြင္ပင္ လူေတြ သြားလုိက္လာလုိက္ျဖင့္ ရႈပ္ေနသည္။ ေက်ာင္းေစာင့္ႀကီးက စိုးရိမ္ၿပီး “ခင္ဗ်ားတုိ႔ အ၀င္အထြက္ သိပ္မလုပ္ၾကနဲ႔၊ အႏၱရာယ္ရွိတယ္။ ဒီရပ္ကြက္ထဲမွာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ရွိတယ္ဆုိတာ သူတုိ႔သိေနၾကၿပီဟု ေျပာသည္။ (၉) နာရီခန္႔တြင္ လူရွင္းသြားၿပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လက္နက္ကိုင္ တစုသာ ရွိေနသည္။ ဒုတပ္ၾကပ္ ခင္ေမာင္ျမင့္က “ေတာက္- ဒီအတုိင္း ၿငိမ္ေနမယ့္အစား အျပင္ထြက္ ခ်လုိက္ခ်င္တယ္” ဟု ေျပာသည္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔တြင္ လက္နက္ရွိေနသျဖင့္ လံုး၀ေၾကာက္စိတ္မရွိ၊ ကြ်န္ေတာ့္ လက္ထဲတြင္ ဘီေအ-၆၃ (ဂ်ီးသရီး) ကိုင္ထားၿပီး က်ည္အျပည့္က်ည္ေဘာက္ (၅) ေဘာက္ ႏွင့္ ၇.၆၂ က်ည္၊ဆံ့ သေလာက္ထည့္ထားေသာ ဟားပါးဆုိက္ကို ပခံုးတြင္ သိုင္းလြယ္ထားသည္။ လက္ပစ္ဗံုးမ်ားလည္း ရွိသည္။ တပ္ၾကပ္ႀကီး တင္ဦးကေတာ့ ကာဘုိင္လြယ္ၿပီး ကင္းေစာင့္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဒီမွာ ရွိေနတာ စစ္တပ္ကသိေနသျဖင့္ ဘယ္ေတာ့ ေရာက္လာမလဲဆုိတာ ေစာ့င္ေနတာ ကိုက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မႀကိဳက္၊ “ငါေတာ့ ထြက္ခ်လုိက္ခ်င္ၿပီ” ဟု ၁၆ သန္းထြန္းက စိတ္မရွည္စြာ ေျပာသည္။ ထိုစဥ္ ေက်ာင္းေစာင့္ႀကီး အူးယားဖားယား ေျပးလာၿပီး “ေဟ့ နာရီစင္ဘက္က စစ္ကားေတြ မဲကနဲ မဲကနဲ တက္လာၾကၿပီ၊ ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ” ဟု ထိတ္လန္႔စြာ ေအာ္ဟစ္ ေျပာဆုိလိုက္ရာ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ရွိ အိမ္မ်ားမွ ၾကားသြားသျဖင့္ “အမေလး ဒုကၡေရာက္ေတာ့မည္ထင္ပါရဲ႔” တိတ္လန္႔စြာ ေအာ္ၾကရင္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လည္း ၿဗံဳးကနဲ အျပင္ေျပးထြက္ၿပီး “ေဟ့ အားလံုး ေနရာယူ။ ဘာမွ မေၾကာက္ၾကနဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အေသခံ တုိက္ၿပီး ကာကြယ္မယ္” ဟု ေျပာရာ “ဒုိ႔အိမ္ေတြေတာ့ ပ်က္ပါၿပီ” ဟု ေျပာေျပာဆုိဆို ပတ္၀န္းက်င္ရွိ အိမ္တုိင္းလိုလို ေျပးသူေျပး ပုန္းြသူပုန္း ျဖင့္ ဆူညံေနသည္။

လူငယ္မ်ားကေတာ့ “ရပ္ကြက္ပ်က္ခ်င္ ပ်က္ပေစ၊ ကိစၥမရွိဘူး အကိုတုိ႔ ခ်သာခ်၊ က်န္ေတာ္တုိ႔ ပါ ၀င္ခ်မယ္။ အေျခအေန မေကာင္းရင္ ေနာက္ဘက္က အုတ္တံတုိင္း ေက်ာ္ၿပီး ႀကိဳက္တဲ့အိမ္တက္ေန။ ဟိုမွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေလွခါးေထာင္ထားမယ္” ဟု ေျပာသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဟာျပည္သူေတြေရွ႔မွာ သတၱိေၾကာင္ သူမ်ား လံုး၀ မျဖစ္ေစရ။ ဒီေနရာတြင္ ျပည္သူေတြ ဘက္မွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ရွိသည္ကို လက္ေတြ႔ ျပသရမည္ မဟုတ္ပါလား။ ရပ္ကြက္သားေတြေတာင္ တုတ္၊ ဓါး၊ ေလးဂြ ကိုင္ၿပီး တုိက္ပြဲ၀င္ၾကမည္ဆုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဘာေၾကာင့္ ေနာက္တြန္႔ ရမည္နည္း။ ၿပီးေတာ့ ထြန္းထြန္းေအာင္၏ ရိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုေၾကြးေနေသာ အသြင္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ အာရံုတြင္ စြဲေနသည္။ ဒီေန႔သည္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ေနာက္ဆံုးေန႔ဟု ထင္မွတ္ထားသည္။ အသီးသီးေနရာယူၿပီး ရန္သူအလာကို ေစာင့္ေနၾကသည္။ ေက်ာင္း၀င္းတံခါး ပိတ္ထားသည္။ ရုတ္တရက္ ၀င္၍ ရမည္မဟုတ္။ “ေဟာ လာပါၿပီ၊ တစ္စီး၊ ႏွစ္စီး အားလံုး (၇) စီး။ သို႔ေသာ္ ကားတန္းႀကီးသည္ လံုး၀ မရပ္ တေျဖးေျဖးခ်င္း ေရွ႔သို႔သာ ဆက္သြားေနသည္ကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အတုိင္းသား ေတြ႔ေနရသည္။ ကားေတြမွာ လူသိပ္မပါ။ တစီးလွ်င္ (၂၀) ၀န္းက်င္သာ ရွိမည္။ ေက်ာင္း၀င္းထဲ လွမ္းၾကည့္သြားၾကသည္။ သတင္းရထား ပါလ်က္ ဘာေၾကာင့္ ေက်ာ္သြားပါလိမ့္။ အေျခအေန ေအးေဆးသြားၿပီ ရပ္ကြက္လူထု ခုမွ ဟင္းခ် ႏိုင္ေတာ့သည္။ “ေတာ္ပါေသးရဲ႔၊ ငါတုိ႔ ရပ္ကြက္ ပ်က္ၿပီထင္ေနတာ” စသျဖင့္ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျပာေနၾကသည္။

ေနာက္မိနစ္ (၂၀) ခန္႔ အၾကာတြင္ ဘုန္းႀကီး (၂) ပါးႏွင့္ “န၀တ” မွလႊတ္လုိက္သူတစ္စု ေရာက္ရွိလာၿပီး သူတို႔ထံ လက္နက္မ်ားအပ္ရန္ ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လံုၿခံဳေရးအတြက္ စစ္ေဒသမွဴးက လံုး၀ တာ၀န္ယူေၾကာင္း၊ လက္နက္မ်ားရွိလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ အလြန္အႏၱရာယ္ရွိေၾကာင္း ေျပာသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က “တပည့္ေတာ္တုိ႔ လံုး၀မအပ္ႏိုင္၊ စစ္ေဒသမွဴးကိုလည္း လံုး၀မယံု၊ ႀကိဳက္တဲ့သူလာခဲ့၊ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ခံတုိက္ရန္ အသင့္ရွိသည္” ဟု ေလွ်ာက္ရာ လက္ေလွ်ာ့ျပန္သြားၾကသည္။ ခဏၾကာေသာ္ ရပ္ကြက္လူငယ္မ်ားက ထမင္းထုတ္မ်ားလာပို႔ရင္း “အကိုတုိ႔ ေရွာင္ေနၾကရင္ ေကာင္းမယ္။ ဒီမွာ အေျခအေန မေကာင္းဘူး။” ဟု ေျပာသည္။

ေနာက္ တနာရီခန္႔ အၾကာတြင္ ဘုန္းႀကီး (၂) ပါးေရာက္လာျပန္ၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ နားခ်သည္။ ရပ္ကြက္လူထုကလည္း လက္နက္အပ္ၿပီး ေရွာင္ေနၾကတာ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ တုိတိုေျပာရလွ်င္ ရပ္ကြက္လူထု၏ ဆႏၵအရ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခ်င္းခ်င္း ညႇိႏႈိင္းၾကၿပီး လက္နက္အပ္ရန္ သေဘာတူ လုိက္သည္။ ဘုန္းႀကီး (၂) ပါးႏွင့္ အျခားသူ အားလံုးကို အျပင္ထြက္ခုိင္းလုိက္ၿပီး တံခါးပိတ္ လိုက္သည္။ ခဏအၾကာတြင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ (၂) ေယာက္တတြဲ၊ (၃) ေယာက္ တတြဲျဖင့္ အေနာက္ဘက္ အုတ္တံတုိင္းမွ ေက်ာ္ၿပီး သရက္ေတာ ေက်ာင္းတုိက္သို႔ ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္ၿပီးထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ေကာင္းကင္ တခုလံုး အံု႔မႈိင္းေနၿပီး မုိးဖြဲဖြဲ ရြာေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္အတူ အစိတ္အပိုင္း ျဖဳတ္ယူလာေသာ ဂ်ီသရီး(၃) လက္၊ က်ည္ (၁၈၀၀) ႏွင့္ လက္ပစ္ဗံုး အခ်ိဳ႔ ပါလာတာ ကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ၾက။ လြန္ခဲ့ေသာ ရက္အနည္းငယ္ခန္႔က လူမ်ားျဖင့္ စည္ကားခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔၏ သပိတ္စခန္း သရက္ေတာ ေက်ာင္းတုိက္ႀကီးသည္ ယခုေတာ့ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းတုိက္အတြင္း အေတာ္ကေလး ေလွ်ာက္မိေသာအခါ အကြယ္တစ္ခုမွ ေတာသူ အသြင္ ရုပ္ဖ်က္ထားေသာ ေက်ာင္းသူ တေယာက္ ထြက္လာၿပီး “အကိုတုိ႔ လူေတြ ဟုိဘက္မွာ ရွိတယ္။ လာ ကြ်န္မ လိုက္ပို႔ေပးမယ္” ဟု ေျပာၿပီး ေခၚသြားသည္။ တုိတုိေျပာရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လူမ်ား ျပန္ဆံုၾကၿပီး ကုိယ့္လမ္းေၾကာင္းကို ကိုယ္ ေရြးခ်ယ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ ့က နီးစပ္ရာ ေဆြမ်ိဳးမိတ္သဂၤဟရွိရာ နယ္မ်ားသို႔ သြားၿပီး ေရွာင္ၾကမည္။ အခ်ိဳ ့တပ္ထဲ ျပန္၀င္ၾကမည္၊ စသျဖင့္ ဆံုးျဖတ္ၾကကာလူစု ခြဲၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ မာမီ၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကဲ့သို႔ေသာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ တခ်ိဳ႔ တုိ႔က သရက္ေတာေက်ာင္းတုိက္ တတုိက္တြင္ လွ်ိဳ့၀ွက္ ေနၾကသည္။ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ စားေသာက္ရန္ ဆန္အိတ္ (၁၀) အိတ္ စီစဥ္ေပးသည္။ (၂၃) ရက္ မနက္တြင္ ေက်ာင္းသားအဖဲြ႔ တဖဲြ႔ ေရာက္လာၿပီး ရေနာင္းတြင္ လက္နက္ရဖို႔ အဆက္အသြယ္ ရထားၿပီ၊ သြားယူဖို႔ဘဲ က်န္ေတာ့တယ္” ဟု ေျပာရာ မာမီက “ငါတုိ႔ အဖဲြ႔လိုက္သြားမယ္။”ဟု ေျပာသည္။ (သုိ႔ေသာ္ သြားခါနီးမွ တင္းၾကပ္ေသာ လံုၿခံဳေရးမ်ားေၾကာင့္ အစီအစဥ္ ပ်က္သြားသည္။) ေက်ာင္းသား အဖြဲ႔တဖြဲ႔ကလည္း စစ္သင္တန္းေပးရန္ အကူအညီ ေတာင္းသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ သင္တန္းသြား ေပးရသည္။

ထုိအခ်ိန္တြင္ ဒုတပ္ၾကပ္၀င္းထက္ ေလထီး(၁၆)ေရာက္လာၿပီး သူႏွင့္သူ႔ အဖြဲ႔ ပဲခူးသြားၿပီး လက္နက္သြား သယ္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ရုပ္ဖ်က္သြားရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၿပီး သူ႔အက်ၤီႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ အက်ၤီလဲ၀တ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က သတိထားသြားရန္ ေျပာရာ “ကိစၥမရိွ” ဟုဆုိကာ ဂ်ာကင္အိတ္ထဲမွ လက္ပစ္ဗံုးကို ထုတ္ျပသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အဖြဲ႔ ဤကာလမ်ားအတြင္း သတိႀကီးစြာထားၿပီး သြားလာလႈပ္ရွားေနရသည္။ အခ်ိဳ ့ေဆြမ်ိဳး မိဘမ်ားရွိရာ ေဒသမ်ားသို႔ ေရွာင္ကုန္ၾကၿပီ။ တပ္ၾကပ္တင္ႀကိဳင္ ဆုိလွ်င္ သဃၤန္းစီးေနၿပီ၊ အခ်ိဳ႔ဆုိ တပ္ထဲျပန္၀င္ရန္ စိုင္းျပင္းေနၾကၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လွ်ိဳ႔၀ွက္ေနေသာ ေက်ာင္းတုိက္မွ ကိုရင္ေလး တပါးကလည္း အလြန္ကူညီေပးသည္။ ဆြမ္းခံသြားရင္းသတင္းစံု စမ္းေပးသည္။ သူကူညီေပးမႈေၾကာင့္ လက္ပစ္ဗံုးေရာင္းမည့္ အဖြဲ႔တဖြဲ႔ႏွင့္ ဆက္သြယ္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ၀ယ္ရန္ေငြ မရွိသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အတြက္ေပးထားေသာ ဆန္အိတ္အခ်ိဳ႔ ေရာင္းခ်ၿပီး ၀ယ္ရန္ ဆံုးျဖတ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ လက္ထဲတြင္ ေငြရွိပါမွ သတင္းေပါက္ၾကားသြား၍ အေရာင္းအ၀ယ္ မျဖစ္ေတာ့ေပ။ ဒီအေတာအတြင္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဌာနမွ အရာရွိတစ္ဦးႏွင့္ အခ်ိဳ႔ ဆရာမ်ား လွ်ိဳ႔၀ွက္ ေရာက္ရွိလာၿပီး ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ မာမီ ေဒၚႏုႏုေအးကို ဖမ္းရန္ အမိန္႔ေပးထားေၾကာင္း ရန္ကုန္မွ အျမန္ေရွာင္ရန္ စိုးရိမ္စြာ လာသတိေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေနေသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ ဦးဇင္းတစ္ပါးက “ကိုေအာင္ဖုန္းျမင့္ ခင္ဗ်ား ဘာဆက္လုပ္မယ္ စိတ္ကူးသလဲ” ဟု ေမးပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္က လုပ္မိသည့္ အလုပ္တစ္ခုအတြက္ လံုး၀ ေနာင္တမရေၾကာင္း ေရွ႔ဆက္လုပ္ဖုိ႔သာ ရွိေတာ့ေၾကာင္း၊ တပ္ထဲသို႔ လံုး၀ျပန္၀င္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္သည္။ “ဦးဇင္းလည္း အဲဒါဘဲ သေဘာက်တယ္၊ ဒီလုိဘဲ ျဖစ္ရမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီမွာ ခင္ဗ်ားရွိရင္ ခင္ဗ်ားအတြက္ေရာ က်ဳပ္အတြက္ပါ အႏၱရာယ္ရွိတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီကေန အျမန္ေရွာင္ေစခ်င္တယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ လုပ္ငန္းေတြ ေအာင္ျမင္ေတာ့မွ က်ဳပ္ေက်ာင္းမွာ တသက္လံုး ႀကိဳက္သလို လာေနလွည့္ပါ” ဟု ေျပာပါသည္။ ဦးဇင္းက ကြ်န္ေတာ့္အား ခင္ဗ်ားႏွင့္ က်ဳပ္ ဟု ေျပာဆုိသည္။ သုိ႔ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္သည္ နာရီစင္ ေရွ႔ရွိ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းသို႔ ေျပာင္းေရြ႔ ေနလိုက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ စီစဥ္စရာ ရွိသည္မ်ားကို မာမီႏွင့္ တုိင္ပင္ၿပီး ေဆာင္ရြက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ေနေသာ ေက်ာင္းတုိက္မွ ဦးဇင္းသည္ ရဟန္းပ်ိဳ သမဂၢမွ ျဖစ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို လုပ္ငန္းၿပီးေျမာက္သည္အထိ ဇြဲမေလ်ာ့တမ္း လုပ္ပါဟု တုိက္တြန္းအားေပးသည္။ စက္တင္ဘာလ (၂၇)ရက္ မနက္ (၅) နာရီတိတိတြင္ ကြ်န္ေတာ္ေနေသာ ေက်ာင္းမွ ဦးဇင္းကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ သြားေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာဆုိၿပီးကန္ေတ့ာခဲ့သည္။

ဦးဇင္းလည္း စိတ္မေကာင္းစြာ မ်က္ရည္မ်ား ရစ္၀ဲၿပီး လုပ္ငန္းမ်ား ၿပီးေျမာက္သည္အထိ ဇြဲမေလ်ာ့ဘဲ လုပ္ၾကရန္ ႏွင့္ ဦးဇင္းႏွင့္ ျပည္သူလူထု တစ္ရပ္လံုး ႀကိဳဆုိေနၾကမည့္အေၾကာင္း ေျပာစရာ ရွိသည္မ်ား ေျပာဆုိမွာၾကားၿပီး ကြ်န္ေတာ္ျငင္းဆန္ေနသည့္ၾကားက တစ္ဆယ္တန္ အထပ္လိုက္ကို ထုတ္ေပးပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သရက္ေတာ ေက်ာင္းတိုက္မွ ထြက္ခဲ့ရာ မၾကာမီ မာမီတုိ႔ အဖြဲ႔ရွိေသာ လသာလမ္းကို ေရာက္ရွိခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အတူ အမွတ္(၅၀၂) ေလတပ္စခန္းမွ ဒုတပ္ၾကပ္ေသာင္းဦး (PLF) လည္း လုိက္ပါလာပါသည္။ ထုိ လသာလမ္းမွ လူငယ္မ်ားႏွင့္ လမ္းမိသားစုတုိ႔၏ ေက်းဇူးတရားကို ယခုထိတုိင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မေမ့ႏိုင္ပါ။ သူတုိ႔ လမ္းထဲသို႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္မ်ား ေရာက္ရွိလာသည့္ေန႔မွ စတင္၍ ခရီးထြက္မည့္ အခ်ိန္ထိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လံုၿခံဳေရး အတြက္ လွ်ိဳ ့၀ွက္ ကင္းေစာင့္ေပးခဲ့ၾကပါသည္။ သတင္းမ်ား ေထာက္လွမ္းေပးၾကပါသည္။ စား၀တ္ေနေရး လုိေလေသး မရွိေအာင္ ေစတနာ ျပည့္၀စြာ တလေမ်ာ တာ၀န္ယူခဲ့ၾကသည္။ ထုိ႔ထက္မွာမူ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ခရီးထြက္မည့္ ေန႔မွာ လမ္းခရီးအတြက္ ေငြလိုေၾကာင္း သိသျဖင့္ လူငယ္မ်ားက တစ္အိမ္တက္ဆင္း ေငြ လိုက္ေကာက္ခဲ့ရာ ေငြ (၂၀၀၀) ေက်ာ္ ရရွိခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို အသင္း (၂) သင္းမွ ေငြကူညီရန္ စီစဥ္ထားေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ထြက္မည့္ရက္ကို မဖ်က္ႏိုင္သည့္အတြက္ ထုိေငြကို မယူခဲ့ႏုိင္ပါ။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ သြားၾကေတာ့မည္ကို သိေသာ လမ္းသူလမ္းသားမ်ားက မ်က္ရည္မ်ား ေ၀့၀ဲကာ စိတ္မေကာင္းျခင္း ႀကီးစြာ လာေရာက္ ႏႈတ္ဆက္ၾကပါသည္။ အခ်ိဳ ့အမ်ိဳးသမီးမ်ားက သူတို႔လည္ပင္းမွ ေရႊဆြဲႀကိဳးမ်ားကုိ ဆတ္ကနဲ ဆြဲျဖဳတ္ၿပီး “ေရာ့ အကိုတုိ႔ ဒီဆြဲႀကိဳးေတြ ယူသြားၾက၊ အကိုတို႔ လိုအပ္သလို သံုးၾကပါ” ဟု ေျပာၿပီး အတင္းေပးၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က အထပ္ထပ္ အခါခါ ျငင္းသျဖင့္ လက္ေလွ်ာ့ သြားၾကၿပီ “အကိုတုိ႔ ကိစၥေတြ ၿပီးလို႔ ျပန္လာရင္ ညီမတို႔ ဆီ လာျဖစ္ေအာင္ လာၾကပါ။ ညီမတုိ႔ အားလံုး ေမ်ွာ္ေနမယ္၊ အကိုတုိ႔ကို ညီမတုိ႔ အားလံုး လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ႀကိဳဆုိေနပါတယ္၊ ေအာင္ပြဲနဲ႔ အတူ ျပန္လာႏုိင္ပါေစဟု ေျပာရင္း မ်က္ရည္၀ဲေနသည့္ အျပင္ အခ်ိဳ ့မွာ ငိုေၾကြးေနၾကပါသည္။ လူႀကီး မိဘမ်ားကလည္း “ရဲေဘာ္ေတြ ေအာင္ပန္းနဲ႔ အတူ ျပန္လာႏိုင္ၾကပါေစ၊ ရဲေဘာ္ေတြ ျပန္လာရင္လည္း ေနဖို႔ စားဖို႔ ဘာမွမပူနဲ႔ အားလံုး တာ၀န္ယူတယ္” ဟု ေျပာပါသည္။ သူတို႔တေတြ၏ ႀကီးမားလွေသာ ေမတၱာ ေစတနာမ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အားလံုးကို ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိေအာင္ ခံစားခ်က္ ႀကီးမားေစ၍ မ်က္ရည္၀ဲေစခဲ့ပါသည္။

ေၾသာ္ “ျပည္သူသာ အမိ၊ ျပည္သူသာ အဖ” မဟုတ္ပါလား။

ဤသို႔ျဖင့္ ၁၉၈၈ စက္တင္ဘာ (၂၇) ရက္ အဂၤါေန႔တြင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေလတပ္မွ (၇) ေယာက္အဖြဲ႔သည္ ပထမအသုတ္အျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ ေနာက္ေန႔တြင္ မာမီ ေဒၚႏုႏုေအး အပါအ၀င္ ရဲေဘာ္ (၄) ေယာက္အျပင္ ထြန္းထြန္းေအာင္ ပါ၀င္ေသာ ေက်ာင္းသား တဖြဲ႔သည္ ဒုတိယ အသုတ္အျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ က်ိဳက္ေကာ၊ ေနာင္ကုလား ရွမ္းရြာသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ၾကသည္။ ထုိမွ တဆင့္ ေျခလွ်င္ခရီးျဖင့္ ေတာအထပ္ထပ္ ေတာင္အထပ္ထပ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ကာ စားနပ္ရိကၡာ အခက္အခဲ၊ အႏၱရာယ္ေျမာက္မ်ားစြာကို အံတု ရင္ဆုိင္ျပီး ေနာက္ဆံုးတြင္ KNU လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမသို႔ (၁၉၈၈)ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလ ဒုတိယပတ္ အကုန္တြင္ ေရာက္ရွိခဲ့ပါ ေတာ့သည္။

ယေန႔ထက္တိုင္ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ တုန္ရင္ျမည္ဟီးေနသည္မွာ “ျပည္သူသာ အမိ ျပည္သူသာအဖ”။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ မုခ်က်ဆံုးရမည္။

စာဖတ္သူမ်ားအားလံုးကို ထာ၀စဥ္ေလးစားလွ်က္ -

ဘုန္းျမင့္