ကုိယ့္ဘက္ေတာ္သား သူ႔လူမ်ား

တစ္ခါတုန္းက ရြာတစ္ရြာမွာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ အတူတကြ ပညာသင္ၾကားခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ ေယာက္ကေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးထံမွာ ဂႏၶာရီအတတ္ပညာေတြ အဂၢိရတ္ပညာရပ္ေတြကို စိတ္ပါ၀င္စားၿပီး ႀကိဳးစားေလ့လာရင္း က်င့္ၾကံပြားမ်ားလိုက္တာ ၀ိဇၨာဓုိုရ္ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ အဲဒီလို ဂႏၶာရီအတတ္ပညာကို စိတ္မ၀င္စားပဲ ေက်ာင္း ကေနထြက္သြားၿပီး ရြာထဲမွာပဲ ဆင္းဆင္းရဲရဲ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရင္းပဲ ဘ၀ကိုေပ်ာ္ေမြ႔ေနတယ္။ သူ႔မွာ အလုပ္အကိုင္ကလည္း မယ္မယ္ရရ မလုပ္ကိုင္တတ္ေတာ့ ေတာထဲက သစ္ပင္ေတြကို ထင္းခုတ္ၿပီး အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းေနရတယ္။

တစ္ေန႔ေတာ့ ေတာနက္ႀကီးထဲမွာ ထင္းခုတ္ေနတုန္း မထင္မွတ္ဘဲ အလွေပၚအယဥ္ဆင့္ အသြင္တင့္မည့္ မိုးက်နတ္မယ္ေလး လို အရမ္းလွပတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ သူ႔မွာ အံ့ၾသျခင္း စိုးရိမ္ျခင္းေတြနဲ႔ မွင္သက္မိၿပီး ေငးၾကည့္ ေနတုန္းမွာ ေကာင္မေလးက သူ႔ကို “အစ္ကို တစ္ေယာကတည္းလား”တဲ့ ခ်ိဳလြင္ေသာစကားသံေလးနဲ႔ စတင္ႏႈတ္ဆက္ေတာ့သူ ကလည္း “တစ္ေယာက္တည္းေပါ့ညီမရယ္၊ ညီမကေကာ ဒီလိုေတာႀကီး ထဲမွာ တစ္ေယာက္ထဲလား အေဖာ္မပါဘူးလား”လို႔ ျပန္ ေမးလိုက္တဲ့အခါၾကေတာ့ “ညီမေလ အရင္တုန္းကေတာ့ ဒီေတာႀကီးထဲမွာ မိဘေတြနဲ႔ အတူေနတာပါ၊ အခု မိဘေတြ ဆုံးပါးသြား ေတာ့ ညီတစ္ေယာက္ထဲဘဲ စိုးရိမ္ေၾကာက္လန္႔မႈေတြ၊ အထီးက်န္အားငယ္မႈေတြနဲ႔ ေနခဲ့ရပါတယ္” လို႔ ဆိုလိုက္ေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ကို သနားသြားမိတယ္ ဒီေတာ့သူကဆက္ေျပာလိုက္တယ္ “ဒါဆို ညီမအမ်ိဳးေတြ ဘာေတြ ရြာထဲမွာ မရွိဘူးလား၊ ရြာ ထဲကို ေျပာင္းလာခဲ့ပါ့လား”ဆိုေတာ့ အစ္ကိုရယ္ ညီမဘယ္ေလာက္ပဲ အထီးက်န္ၿပီး စိုးရိမ္ေၾကာက္လန္႔ေနရပါေစ ညီမ မိဘေတြ ေခါင္းခ်သြားခဲ့တဲ့ ဒီေတာထဲက အိမ္ႀကီးမွာပဲ ေနပါရေစ၊ အစ္ကိုက ညီမကို သနားတယ္ ၾကင္နာတယ္ ညီမအေပၚမွာ စိုးရိမ္ေန တယ္ဆိုရင္ အစ္ကိုက ညီမနဲ႔အတူ ေနေပးႏိုင္မယ္ဆိုရင္ အရမ္းကို ေကာင္းမွာပဲ အစ္ကိုရယ္” ဆိုလိုက္ေတာ့ ထင္းခုတ္သမား ဘသားေခ်ာကလည္း ေရငတ္တုန္း ေရတြင္းထဲက် ဆိုသလိုပါပဲ။ နတ္သမီးအလား ထင္မွားေလာက္ေအာင္ လွပတဲ့ ေကာင္မ ေလးကိုလည္း ရမယ္၊ အိမ္ႀကီးအိမ္ေကာင္းနဲ႔လည္း ေနရမယ္ဆိုေတာ့ ျငင္းလိုက္ရင္ ငါ့ေလာက္ မိုက္တဲ့သူရွိဦးမလားေပါ့ သူ႔စိတ္ ထဲမွာ ေတြးေနတာ ဒါေပမဲ့ စကားလွေအာင္ေတာ့ ေျပာလိုက္ေသးတယ္ “အစ္ကို႔အေနနဲ႔ကေတာ့ ဘာမွ ျငင္းစရာမရွိပါဘူး၊ ဒါေပ မဲ့ ညီမနဲ႔အစ္ကိုနဲ႔ အတူေနလို႔ သင့္ေတာ္ပါ့မလား ညီမရယ္”ဆိုေတာ့ ေကာင္မေလးကလဲ “အစ္ကိုရယ္ ဒီေလာက္နက္တဲ့ ေတာ ႀကီးထဲ မွာဘယ္သူကလာၿပီး အထင္အျမင္ေသးလို႔ရမွာလဲ အစ္ကိုနဲ႔ညီမ အတူတူေပါင္းသင္းေနလိုက္ေတာ့ေရာ ဘယ္သူကလာ ၿပီး ေစာဒကတက္စရာလိုလို႔လဲ” ဆိုလိုက္ေတာ့မွ ထင္းခုတ္သမား ဘသားေခ်ာလဲ သေဘာေတြ႔ မေနာေခြ႔ၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေတာႀကီးထဲက ခမ္းနားထယ္၀ါလွေသာ အိမ္ႀကီးမွာ အတူတူေပါင္းသင္းလာလိုက္လိုက္တာ သုံးလေက်ာ္ၾကာလာခဲ့ၿပီေပါ့။

သူ႔သူငယ္ခ်င္း ၀ိဇၨာဓိုရ္က ဂႏၶရီခရီးလွည့္လည္ရင္း သူ႔ရဲ႕ငယ္သူငယ္ခ်င္း ထင္းခုတ္သမားကို သတိရလာတယ္။ ငါ့သူငယ္ခ်င္း ဘယ္ကိုေရာက္ေနလဲ ဘာေတြမ်ား ျဖစ္ေနလဲသြားၾကည့္ဦးမွဆိုၿပီး သူ႔ရဲ႕ဂႏၶာရီအတတ္ပညာနဲ႔ ရွာၾကည့္လိုက္ေတာ့ “ ျဖစ္မွျဖစ္ ရေလ ငါ့သူငယ္ခ်င္းရယ္၊ နတ္ကညာအလွတစ္ပါးလို ဖန္ဆင္းထားတဲ့ ဘီလူးမကို လူထင္ၿပီး ေပါင္းသင္းေနတာကိုး ဘီလူးမက သူ႔အလိုဆႏၵျပည့္၀ေအာင္ သူ႔ကိုလွည့္ပတ္ျဖားေယာင္းေနတာ။ သူ႔အလိုဆႏၵျပည့္တဲ့ေန႔ သူ႔ကို မလိုေတာ့တဲ့ေန႔ သူ႔ကို ေဒါသ ထြက္တဲ့ေန႔ သူ႔ကို အစာအျဖစ္နဲ႔ သတ္စားေတာ့မွာပါ့လား”သိလိုက္ရတယ္။

ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းဆီကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ထင္းခုတ္သမားသူငယ္ခ်င္းကလဲ အားရ၀မ္းသာနဲ႔ “ မင္းကို သတိရေနတာ သူငယ္ ခ်င္းရယ္၊ မင္းငါတို႔ဆီမွာ အၾကာႀကီးေနကြာ”စသည္ျဖင့္ စကားစျမည္ေတြေျပာဆိုၿပီး သူ႔ဇနီးေခ်ာေလးကိုလည္း ၾကြားခ်င္တာနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ သူ႔ဇနီးေခ်ာေလးကေတာ့ သိလိုက္ၿပီ ဒီလူဟာ သာမန္လူတစ္ေယာက္ေတာ့မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေပါ့။ ငါ့အေၾကာင္း မ်ားသိေနမလားလို႔ စဥ္းစားရင္း စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကစိတ္နဲ႔ ဟန္ေဆာင္ဧည့္ခံစကားေျပာေနရတာေပါ့။ သူ႔ဇနီးေလး အျပင္သြားတဲ့အ ခါက်မွ သူ႔သူငယ္ခ်င္းကို ၀ိဇၨဓိုရ္က ေအးေအးေဆးေဆး ရွင္းျပတယ္။ “သူငယ္ခ်င္း ေရ မင္းနဲ႔ေပါင္းသင္းေနတဲ့ မင္းဇနီးေခ်ာေလးက လူသားမဟုတ္ဘူးကြ လူသားစားတဲ့ ဘီလူးမ”လို႔ေျပာေတာ့ သူက မယုံဘူးေလ။ “ဟုတ္လို႔လားကြာ ဒီေလာက္လွတဲ့ ငါ့ဇနီးေခ်ာေလးက လူသားစားတဲ့ ဘီလူးမျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား၊ တကယ္လို႔ ျဖစ္ေန ရင္ေကာ ငါ့ကိုအရမ္းခ်စ္တဲ့ငါ့ဇနီးေခ်ာေလးကေတာ့ ငါ့ကို ျပန္ၿပီးေတာ့ မစားေလာက္ပါဘူး”ဆိုေတာ့ “ငါ့သူငယ္ခ်င္းက ေတာ္ ေတာ္ အ တာကိုးကြ၊ မင္းျမဲျမဲမွတ္ထား သာမာန္လူေတြေတာင္ ၾကည့္တတ္ရင္ ဘီလူးမဆိုတာ သိႏိုင္တယ္ကြ၊ သူ႔မ်က္ေထာင့္ က နီတာရယ္၊ အရိပ္မထြက္တာရယ္၊ ဖေနာင့္အရမ္းတိုတာရယ္ အဲဒါေတြက လူမဟုတ္ဘူး ဘီလူးမဆိုတာ သိႏိုင္တဲ့ အခ်က္ ေတြပဲ၊ မင္းဇနီးေခ်ာေလးက ဘီလူးမျဖစ္ရင္ေတာင္  မင္းကိုေတာ့ မစားေလာက္ပါဘူးလို႔ မင္းကထင္ေနတာကိုးကြ၊ သူ႔အာသာ ဆႏၵျပင္းျပေနခ်ိန္မွာေတာ့ ကာမဂုဏ္အတြက္ မင္းကို အသုံးခ်မွာေပါ့၊ အာသာဆႏၵေလးေတြနည္းလာၿပီး မင္းကိုရိုးသြားတဲ့အခါ မင္းကို အစားအစာအျဖစ္နဲ႔ အသုံးအခ်ၿပီး သူ႔ခႏၶာကိုယ္အတြက္ အာဟာရျဖည့္တင္းဖို႔ မင္းကို အရံသင့္ေမြးျမဴထားတာကြ” ဆို လိုက္ေတာ့မွ “ ဒါဆို ငါဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ငါ့ကို ေျပာပါဦး သူငယ္ခ်င္း”လို႔ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ အကူညီေတာင္းရွာတယ္။ “ဒီလိုလုပ္ သူငယ္ခ်င္း မင္းရြာထဲကို ျပန္ေျပးရင္လဲ မင္းဘယ္လိုမွ မလြတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ဒီေတာနက္ႀကီးထဲေန ရြာကိုအျမန္ဆုံး ေရာက္နိဳင္တဲ့ နည္းလမ္းကိုလဲ မင္းမသိေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ မင္းသူ႔ကို သတ္ၿပီးမွ ေျပးလို႔ရမယ္။ သတ္ၿပီး ခ်က္ျခင္းမေျပးရင္လည္း သူ႔ရဲ႕ အေပါင္းအေဖၚေတြက မင္းကိုျပန္သတ္လိမ့္မယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ မင္းအိပ္ယာ၀င္တာနဲ႔ မင္းတို႔အိပ္ယာေဘးမွာ မီးျခစ္၊ဖေယာင္း တိုင္၊ လက္နက္အသင့္ ၀ွက္ထားရမယ္။ သူ႔ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္မွာပဲ မင္းသူ႔ကိုသတ္လို႔ရမယ္။ ရြာျပန္လမ္းကို ငါ ကူညီလမ္းျပေပးမယ္”လို႔ အႀကံေပးလိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ထင္းခုတ္သမားက ညအိပ္ယာ၀င္ မီးျခစ္ ဖေယာင္းတိုင္ လက္နက္ေတြကို အသင့္ျပင္ၿပီး သတိထားအိပ္တယ္။သူ႔ဇနီးေခ်ာ ေလး ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနမွ အိပ္ယာကထ၊ မီးျခစ္ဆံကို ျခစ္ၿပီး ဖေယာင္းတိုင္ကို ညွိလိုက္ခ်ိန္ အမေလးတၿပီး ဆံပင္ ေမႊးေတြေတာင္ ေထာင္လာတယ္ လက္ထဲက ဖေယာင္းတိုင္ေတာင္ လြတ္က်ေတာ့မလိုျဖစ္သြားတယ္ ေၾကာက္စရာေကာင္း လိုတ္တာ ဘီလူးမမ်က္ႏွာႀကီးက အိပ္ေနတုန္းမွ သူ႔ပင္ကို မ်က္ႏွာအတိုင္း ျမင္ေနရတာပါ့လားလို႔ သိလိုက္ရတယ္။ သူ႔ကိုသူ ျပန္ စဥ္းစားလိုက္တယ္ ငါ အႀကီးအက်ယ္အလိမ္ခံလိုက္ရတာပါ့လား၊ ၾကည့္စမ္းပါဦး ဆိုး၀ါးလိုက္တဲ့ မ်က္ႏွာႀကီး၊ ရြံစရာေကာင္းလြန္း တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ႀကီး ဒါႀကီးကို ငါက ငါ့ဇနီးေခ်ာေလး နတ္သမီးပ်ိဳေလးလို ထင္မွတ္ၿပီး ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ေပါင္းသင္းေနလာလိုက္တာ၊ ဒီကေန႔ေတာ့ ငါဒါႀကီးကို အျပတ္ရွင္းမယ္ဆိုၿပီး အသြားထက္လွတဲ့ ထင္းခုတ္ဓားမႀကီးနဲ႔ လည္ပင္းကို တစ္အားပိုင္းၿပီး ထြက္ေျပး လာခဲ့တယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း အကူအညီနဲ႔ မိုးမလင္းခင္ ရြာကိုေရာက္ပါတယ္။ ရြာကိုေရာက္ေတာ့မွ သူ႔ဆရာဘုန္းႀကီးဆီ ျပန္သြား ၿပီး သာသနာ့ေဘာင္အတြင္း ၀င္ေရာက္ကာ တရားထူးတရားျမတ္ရေအာင္ပဲ အျမဲက်င့္ၾကံေနထိုင္ပါေတာ့တယ္။ ဒါက ပုံျပင္ဒ႑ာရီပါကြာလို႔ပဲဆိုဆို စိတ္ကူးယဥ္ပါလို႔ပဲေျပာေျပာပါ ငါတို႔ ဒီအထဲမွာ ဘာေတြရလိုက္သလဲဆိုတာကို အဓိကထား စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္။ ငါတို႔ရလိုက္တာက ဒီဇာတ္လမ္းလိုပဲ ငါတို႔ဘ၀မွာ ေတြ႔ၾကဳံလာခဲ့တဲ့ ငါတို႔ ခ်စ္လွပါတယ္ဆိုတဲ့ခ်စ္သူေတြ၊ ငါတို႔ ခင္မင္ၾကင္နာလွပါတယ္ဆိုတဲ့ ငါတို႔ အေပါင္းအသင္းသူငယ္ခ်င္းေတြဟာ ငါတို႔ထင္သလို ငါတို႔လူေတြမွ ဟုတ္ရဲ႕လား? သူ႔လူ ကိုယ့္ဘက္သား ဆိုသလို ကိုယ့္ခ်စ္သူ ၊ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ တကယ္ေတာ့ သူမ်ားခ်စ္သူ သူမ်ားသူငယ္ခ်င္းေတြမ်ား ျဖစ္ေနေရာ့သလား စဥ္းစားဖို႔ပါပဲ။ တစ္ဖက္ကျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့လဲ လူတိုင္းကို ဒီလိုေပတံနဲ႔သာ လုိက္တိုင္းေနရင္လည္း ကမၻာ့ အျပင္ဘက္ကိုပဲ ထြက္ေနရေတာ့မလိုျဖစ္မေနဘူးလား? ငါတို႔ေတြ ဟုတ္တိုင္းမွန္စြာ ေတြးေတာသင့္တာကေတာ့ ငါ့ခ်စ္သူျဖစ္ျဖစ္ မျဖစ္ျဖစ္ ဒါငါ့အလုပ္မဟုတ္ဘူး။ အဓိကကေတာ့ ငါဘက္က ငါ့ခ်စ္သူကို ငါ့ခ်စ္သူလို ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးဘို႔ သစၥာရွိဖို႔ပဲ။ သူ႔ဘက္က ေျပာင္းလဲေဖာက္ျပန္ၿပီး သူမ်ားခ်စ္သူျဖစ္ေတာ့လဲ သူ႔ကံနဲ႔သူလို႔ စိတ္ထားေလး ျပင္လိုက္ရင္ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္သက္သာရာ ရသြားမွာပါ။ သိပ္ကိုခ်စ္ခင္စြဲလန္းလြန္းရင္ေတာ့ စြဲလန္းသေလာက္ ခံစားခ်က္ကျပင္းျပင္းရွရွ ၀ဋ္ဒုကၡက ႀကီးႀကီးမားမားပါပဲ။ ငါတစ္သက္လုံး ေပါင္းသင္းလာခဲ့တဲ့ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြကေကာ ငါ့သူငယ္ခ်င္း အစစ္ေကာဟုတ္ရဲ႕လား? ငါ့အေပၚ မလိုမုန္း ထားျပဳေနၾကတဲ့ လူေတြရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ေနမလားလို႔ ေတြးၾကည့္ျပန္ရင္လဲ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မယုံသကၤာျဖစ္ စရာေတြပါပဲ။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ျပန္သုံးသပ္ရမွာက ငါက သူေတာ္ေကာင္းတစ္ေယာက္ပဲ၊ သူေတာ္ေကာင္းဆိုတာက သူေတာ္ ေတာ္ မေတာ္ေတာ္ ကိုယ္ကေတာ့ ေကာင္းကိုေကာင္းေနရမယ္။ သူေတာ္မွ ကိုယ္ေကာင္းမယ္ဆိုရင္ သူေတာ္ေကာင္းအစစ္ မျဖစ္နိဳင္ဘူးလို႔ေတြးၿပီး သူတို႔ဘက္က ေတာ္လာေအာင္ ကုိယ့္ဘက္ အၿမဲေကာင္းေအာင္ႀကိဳးစားေနဖို႔ပါပဲ။ အဲဒီလိုေတြးလိုက္ရင္ ေတာ့ မိတ္ေဆြေယာင္ေဆာင္ေသာ ရန္သူပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ရန္သူေယာင္ေဆာင္ေသာ မိတ္ေဆြပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပါင္းသင္းလို ရသြားပါၿပီ၊ အ ထိုက္အေလွ်ာက္ စိတ္သက္သာရာလဲ ရသြားပါၿပီ။ တစ္ခုေလးေတာ့ သတိထားလိုက္ပါ။ လူတိုင္းကို ယုံမွတ္ၿပီး ပုံမအပ္ဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။ လူတိုင္းကို သိပ္တြယ္တာလြန္းၿပီး ငါ့လူေတြပဲ ငါ့လူေတြပဲလို႔ အရမ္းမစြဲလန္းဖို႔လဲ လိုပါတယ္။ ကိုယ္က တြယ္တာ လြန္းရင္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အခန္႔မသင့္လို႔ ေသကြဲ ရွင္ကြဲသြားၾကတဲ့ အခါ ကိုယ္ပဲ မခ်ိမဆန္႔ခံစားရတယ္ေလ။ ကိုယ္လို မတြယ္တာ တတ္တဲ့ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ ေ၀းေလေကာင္းေလ သေဘာထားၿပီး ကြယ္ရာမွာေပ်ာ္လို႔ ရႊင္လို႔ဆိုတဲ့ အျဖစ္သနစ္ မ်ိဳးေတြ တစ္ပုံတစ္ပင္ရွိတတ္ပါတယ္။ ေတြ႔ခဲ့ဆုံခဲ့ ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ သူတိုင္းကို တကယ့္ေမတၱာစစ္ ေမတၱာမွန္နဲ႔ ခ်စ္ခင္လိုက္ပါ ကူညီ လိုက္ပါ။ ေ၀းကြာသြားတဲ့အခါမွာ အမွတ္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေမတၱာပို႔သေနပါ ။ လြမ္းေမာတမ္းတ မေနပါနဲ႔ စိတ္ပင္ပန္းပါတယ္။ ဒီထက္တစ္ဆင့္တက္ၿပီး နက္နက္နဲနဲေလး ေတြးၾကည့္လိုက္ၾကရေအာင္။ ငါ့တို႔ကိုယ္တိုင္ တစ္သက္လုံး ေကၽြးေမြးျပဳစုေစာင့္ ေရွာက္လာခဲ့ၿပီး ငါတို႔ပိုင္တယ္ထင္တဲ့ ငါတို႔ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကေကာ ငါတို႔ကိုယ္ဟုတ္ရဲ႕လား? ဆိုတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြး ၾကည့္သင့္ပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းေလးထဲက ဘီလူးမက သူ႔ကို ဘီလူးမမွန္းမသိေအာင္ သူတို႔တန္ခိုးစြမ္းအားနဲ႔ နတ္သမီးေလလို ဖန္ဆင္းျပထားသလို ငါတို႔ကိုလည္း အဆင္းမ်ိဳးစုံ ရူပါရုံေတြ အသံမ်ိဳးစုံ သဒၵါရုံေတြ အနံ႔မ်ိဳးစုံ ဂႏၶာရုံေတြ အရသာမ်ိဳးစုံ ရသာရုံ ေတြ အေတြ႔ထိမ်ိဳးစုံ ေဖာ႒ဗၺာရုံေတြက အသိမွန္အျမင္မွန္ေတြ မႈန္၀ါးသြားေအာင္၊ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္ ဖမ္းစားေနၾကတယ္ ေလ။ အဲဒီ အာရုံငါးပါး ကာမဂုဏ္တရားေတြက ငါတို႔ကို တပ္မက္ေအာင္ စြဲလန္းေအာင္ မရအရယူခ်င္ေအာင္ ျမွဴဆြယ္ေနၾက တယ္ေလ။ ငါတို႔တစ္ေတြဟာ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ အာရုံငါးပါး ကာမဂုဏ္တရားတို႔ေနာက္ကို လိုက္ရင္းလိုက္ရင္းနဲ႔ ငါတို႔ဟာ တဏွာ ရဲ႕ေက်းကၽြန္ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနၾကတာကိုေရာ စဥ္းစားမိၾကရဲ႕လား။ တဏွာရဲ႕ေက်းကြ်န္ ခႏၶာရဲ႕ေက်းကြ်န္ ဘ၀သံသရာအဆက္ဆက္ လည္ခဲ့ၾကတာေတြ၊ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ႀကီးရဲ႕ လိုလားေတာင့္တ ခ်က္ေတြကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔၊ သားေကၽြးမႈ မယားေကၽြးမႈအတြက္ ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ ငရဲမေၾကာက္ အပါယ္မေၾကာက္ မေကာင္းမႈ ဒုစရိုက္ေတြလုပ္ခဲ့ၾကလို႔ အပါယ္ေလးပါး ေအာက္သံသရာမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မခ်ိမဆန္႔ခံစားခဲ့ၾကရတာေတြကို ေတြးၾကည္မယ္ ဆိုရင္ ဘီလူးမေယာက္်ားအျဖစ္သနစ္ထက္ ပိုဆိုးပါတယ္။ အတၱ သမံ ေပမံ နတၳိ - မိမိကိုယ္ကို အခ်စ္ဆုံးပါ ဆိုၿပီး ငါတို႔အရမ္းခ်စ္လွပါတယ္ငါတို႔ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကေကာ ငါတို႔အႀကိဳက္ ငါတို႔အလိုကို တကယ္လိုက္မွာလား။ လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီးကေတာ့ “ ေသမင္းအစာ ၊ နင့္ခႏၶာကို၊ တဏွာဘီလူး၊ အေမွာင့္ပူး၍ အရူးျပင္ျပင္ ၊ နင့္ကိုယ္ထင္၏ တဲ့။ ငါတို႔ကိုယ္ ငါတို႔ပိုင္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးက ေသမင္းအစာတဲ့။ ေသမင္းအစာျဖစ္ရုံ တင္ဘယ္ကမလဲ။ ငါတို႔က က်န္းက်န္းမာမာ လွလွပပ သြက္သြက္လက္လက္ ေနခ်င္တိုင္းေန စားခ်င္တိုင္းစား ကာမဂုဏ္ခံစား ခ်င္တိုင္းခံစား ေနခ်င္တယ္ေလ။ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးက ဒါကို ငါတို႔အႀကိဳက္ တစ္သက္လုံး လက္ခံႏိုင္မလား။ ငါတို႔ က်န္းက်န္းမာမာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနခ်င္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ လူတိုင္းလူတိုင္း အနည္းဆုံး ေရာဂါတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးေတာ့ ရွိေနၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ အာရုံငါးပါး ကာမဂုဏ္တရားေတြနဲ႕ ငါတို႔စိတ္ႀကိဳက္ အေပ်ာ္က်ဴးခ်င္တိုင္းက်ဴးၾကမယ္ေလ ငါတို႔ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးက ဒါကို လက္ခံ ႏိုင္မလား။ အေပ်ာ္က်ဴးခ်င္တိုင္းက်ဴးၾကေတာ့ေကာ ငါတို႔အလိုဆႏၵေတြ ေလာဘတဏွာေတြ ေလွ်ာ့ပါးသြားမွာလား။ ခႏၶာကိုယ္ ႀကီးက ငါတို႔အႀကိဳက္မလိုက္ႏိုင္သလို ငါတို႔ အလိုဆႏၵေလာဘတဏွာေတြကလည္း ေလွ်ာ့ပါးသြားတယ္လို႔ မရွိပါဘူး။ လိုမျပည့္၀ အားမရ တဏွာ့ကၽြန္ခ်ည္းပါတကား ဆိုတဲ့အတိုင္း ငါတို႕ကိုယ္ငါတို႔ပိုင္တယ္ထင္ၿပီး တဏွာရဲ႕ ေက်းကၽြန္အျဖစ္နဲ႔ အသိမွန္ အ ျမင္မွန္ မရၾကေသးသ၍ကေတာ့ သံသရာႀကီးထဲမွာ ဒီလိုပဲ တဏွာေက်းကၽြန္ဘ၀နဲ႔ ေမ်ာပါေနဦးမွာပါပဲ။ မခ်ိမဆန္႔ခံစားခ်က္ေတြ အိုနာေသ ဆင္းရဲေတြနဲ႔ လုံးေထြးရစ္ပတ္ၿပီး သံသရာႀကီးထဲလည္ပတ္ေနေအာင္ ဘယ္သူက လုပ္ၾကံဖန္ ဆင္းတာလဲ? ငါတို႔ကိုယ္တိုင္ပဲ လုပ္ၾကံဖန္ဆင္းတာပဲေလ။ ငါတို႔ဆိုတာထက္ ငါတို႔ခႏၶာအတၱေဘာႀကီးကို အဖန္ဖန္တည္ ေဆာက္ေပးေနတဲ့ သမုဒယသစၥာ ေလာဘတဏွာက ငါတို႔ကို သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွာ ဘ၀သစ္ေတြတစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေမြးဖြားလာ ေအာင္ ဖန္ဆင္းေပးေနတယ္။ ေလာဘတဏွာေတြျဖစ္မွန္းမသိေအာင္၊ ေဒါသအာဃာေတြျဖစ္မွန္းမသိေအာင္ အသိမွန္ အျမင္ မွန္မရေအာင္ ေမာဟက အကာအကြယ္ေပးထားတယ္။ “ေလာကီဘုံ၀ယ္၊ သာယာဘြယ္ဟု၊ တာတြယ္ေနျငား၊ ေ၀ေနမ်ားတို႔၊ တရားသံေ၀၊ ရပါေစဟု၊ ေထြေထြဒုကၡ၊ ဦးစြာျပ၏။ ဒုကၡေသာင္းေျပာင္း၊ ဆင္းရဲေၾကာင္းကား၊ အေၾကာင္းမဲ့စြာ၊ မျဖစ္ရာဘူး၊ မဟာ ျဗဟၼာ့၊ ထာ၀ရတို႔၊ ဘုရားတစ္သင္း၊ မဖန္ဆင္းဘူး၊ ထန္ျပင္းေသာ့သြမ္း၊ တဏွာစြမ္းေၾကာင့္၊ ဗရမ္းဗတာ၊ ျဖစ္ၾကရာေဟာ၊ သမုဒ ေယာ တည္း”လို႔ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြက ဆုံးမခဲ့ၾကတယ္။          နင္ႏွင့္မဆိုင္ နင္ပိုင္မဟုတ္ နင့္ရုပ္နင့္နာမ္ နင့္သႏၱာန္ သိဉာဏ္စူးစိုက္ ျဖစ္ခိုက္ရုပ္နာမ္ အျမင္မွန္ ရွင္သန္ႏိုင္ၾကပါေစေသာ္                                                                                                                           အရွင္ဇ၀န (ကုန္းေဇာင္း)