''ကၽြန္မအခု ကေလးေမြးေတာ့မယ္။ မိန္းကေလးေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ကၽြန္မလို မခံစားေစခ်င္လို႔ပါ'' ယခုဇာတ္လမ္းသည္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသို႔ ေရာင္းစားျခင္းခံလိုက္ရေသာ ထိုင္းႏိုင္ငံသူ 'ႏု' ဆိုသည့္ မိန္းကေလးတစ္ဦး၏ ဇာတ္လမ္းျဖစ္ပါသည္။

ႏုကို ငယ္စဥ္ကပင္ မိဘမ်ားက ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ေတာ္သူ တစ္ဦး၏အိမ္သို႔ ပို႔ထားျခင္းခံရသည္။ မူလတန္း စာေလာက္သာတတ္ၿပီး ေဆြမ်ိဳးမ်ားအိမ္တြင္ အခိုင္းအေစဘဝႏွင့္ သူ႔ဘဝ သူေက်ာင္းရရွာသည္။ အပ်ိဳေပါက္အ႐ြယ္သို႔ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ႏုကိုအိမ္ရွင္၏သားျဖစ္သူက ဟိုကိုင္သည္ကိုင္လုပ္လာၿပီး ေနာက္ဆုံးအလိုမတူ အဓမၼက်င့္ျခင္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ခံခဲ့ရသည္။

တစ္ခါတစ္ရံ အိမ္ရွင္သားက သူစိမ္းတစ္ေယာက္ထံပို႔ၿပီး ေရာင္းစားခံရေသးသည္။ အိမ္ရွင္ သူ႔မိဘမ်ားကို ျပန္ေျပာလၽွင္ သတ္ပစ္မည္ဟု ၿခိမ္းေျခာက္ထားေသာေၾကာင့္ ႏႈတ္ပိတ္ ေနခဲ့ရသည္။

ေနာက္ေတာ့ သူ႕အလိုကိုလိုက္ၿပီး သူခိုင္းတာလုပ္ေနရ မည့္အတူတူ ထြက္ေျပးရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ သည္။ ႏုတစ္ေယာက္ ဘန္ေကာက္သို႔ေရာက္ခ်ိန္တြင္ အသက္ ၁၅ ႏွစ္သာ ရွိေသးသည္။ ဘန္ေကာက္တြင္ ရပ္တည္ရသည့္ဘဝကမလြယ္ပါ။ ေနာက္ဆုံးျပည့္တန္ဆာဘဝႏွင့္ပင္ ရပ္တည္ရ ေသာ္လည္း အကာအကြယ္ေပးမည့္သူမ်ားမရွိလၽွင္ လုပ္စားရန္ မေျပာႏွင့္ လႈပ္ရွား၍ပင္ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာသည္။

တစ္ေန႔ ဆံပင္ၫွပ္သည့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးက ျပည္ပတြင္ အလုပ္ေကာင္းေၾကာင္း၊ စားဖို႔ ေနဖို႔ ဘာမွ ပူစရာ မလိုေၾကာင္း ေျပာလာသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ဂ်ပန္ ႏိုင္ငံတြင္ အလုပ္သြားလုပ္ၿပီး ခ်မ္းခ်မ္းသာသာႏွင့္ ျပန္လာရသည့္ဇာတ္လမ္းမ်ားကို ႏုတစ္ေယာက္ စတင္ၾကားလိုက္ရသည္။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက ဂ်ပန္ႏိုင္ငံႏွင့္ အဆက္အသြယ္ လုပ္ေပးမည့္ ပြဲစားတစ္ေယာက္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ ေပးမည္ ဟုေျပာသျဖင့္ ႏုလည္း ေခါင္းညိတ္လိုက္မိသည္။

ပြဲစားႏွင့္ေတြ႕ေသာအခါ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ အရက္ဘားဆိုင္တြင္ စားပြဲထိုးလုပ္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ တစ္လ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၂ဝဝ ခန္႔ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေခၚရာသို႔ လိုက္ မလိုက္ စာခ်ဳပ္မရွိေၾကာင္း၊ အပို ဝင္ေငြကို ေခၚရာေနာက္လိုက္ၿပီး ရွာႏိုင္ေၾကာင္း ႏုကိုေျပာျပသည္။

ေနာက္ဆုံး ႏုတစ္ေယာက္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသို႔သြားရန္ လက္ခံလိုက္သည္။ ႏိုင္ငံျခားထြက္ရန္အတြက္ ကုန္က်စရိတ္မ်ားကို ယခု ေပးစရာမလိုေသး၊ ဂ်ပန္ေရာက္ၿပီး လစာစတင္ရရွိသည့္ အခ်ိန္မွ ေပးေခ်ရမည္ဆိုသည့္ စကားေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ႏုအတြက္ ပြဲစားက ျပည္ပထြက္ခြင့္ စာ႐ြက္စာတမ္းမ်ားႏွင့္ ပတ္စ္ပို႔လိုက္လုပ္ေပးသည္မွာ ႏွစ္ပတ္ခန္႔ သာၾကာသည္။ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္သို႔ေရာက္ခ်ိန္မွစၿပီး ႏုကို ထိုင္းမိသားစု တစ္စုက တိုက္႐ိုက္ ၫႊန္ၾကားခ်က္ေတြေပးၿပီး သူတို႔ေျပာသည့္အတိုင္း ေနထိုင္ လုပ္ကိုင္ရေတာ့သည္။ ႏုသည္ ထို မိသားစုဝင္တစ္ဦးအျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ျပရသည္။

ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ နာရီတာေလဆိပ္သို႔ေရာက္ခ်ိန္တြင္ အေဖအတုက လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရးတြင္ ရွင္းစရာ ရွိသည္မ်ားကို သြားရွင္းၿပီး ေလဆိပ္မွအထြက္တြင္ ႏုထံမွပတ္စ္ပို႔ကို သိမ္းထား လိုက္သည္။ ခရီးေဆာင္ေသတၱာမ်ားကိုထုတ္ၿပီးခ်ိန္တြင္ အတူပါလာသည့္ အမ်ိဳးသမီးသည္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အတူ တစ္ေနရာသို႔ထြက္သြားသည္။ အေဖအတုကလည္း ႏုကို ဂ်ပန္တစ္ဦး၏လက္ထဲသို႔ သြားအပ္ လိုက္သည္။

ထိုဂ်ပန္ထံတြင္ လက္ရွိအလုပ္လုပ္ေနသည့္ ထိုင္းအမ်ိဳးသမီး သုံးဦးရွိသည္။ အေဖ အတုက ႏုကိုေပးသည့္ ႀကိဳတင္ေငြ ဂ်ပန္ယန္း သုံးေသာင္းကို ပြဲစားကိုေပးရန္ဆိုၿပီး ျပန္ယူ သြားၿပီး ႏုကို ထားခဲ့ကာ ေပ်ာက္သြားေတာ့သည္။ ေနာက္မွ ႏုကို ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသို႔ ခရီးသြား တိုးရစ္ဗီဇာ ျဖင့္ေခၚလာၿပီး၊ ပတ္စ္ပို႔ကလည္း အျခားသူတစ္ဦး၏ဓာတ္ပုံေနရာတြင္ သူ႕ဓာတ္ပုံကိုကပ္ၿပီး အတုျဖင့္ ေခၚလာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။

ႏုကို ရွင္ဂ်ဳကုအရပ္ရွိ ကာရာအိုေကဘားဆိုင္သို႔ တကၠဆီျဖင့္ေခၚသြားသည္။ ဆိုင္ပိုင္ရွင္သည္ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံသူတစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္ထားသည္။

ဆိုင္ရွင္က ကိုယ္ခႏၶာ ေပၚတြင္ ေဆးမင္ေၾကာင္ရွိသည့္ သူႏွင့္ အမာ႐ြတ္ သို႔မဟုတ္ အမွတ္ႀကီးမ်ားရွိသည့္သူကို လက္မခံ ေၾကာင္းႏွင့္ ဆိုင္ေနာက္ဘက္ရွိ အခန္းငယ္ေလး တစ္ခုအတြင္း အဝတ္အစားမ်ား ခၽြတ္ျပရမည္ဟု ေျပာသည္။ ဆိုင္ရွင္သည္ ႏုကို အျပန္ျပန္အလွန္လွန္စစ္ေဆးၿပီး အစမ္းသေဘာဟုဆိုကာ ႏုႏွင့္ တစ္ေရးအိပ္လိုက္ေသးသည္။ သူ႕စမ္းသပ္မႈေအာက္တြင္ ႏုသည္ အသားေတြတစ္စစီေႂကြသြားၿပီ လားဟု ထင္မွတ္မွားလိုက္မိသည္။

ထို႔ေနာက္ HIV/AIDS ရွိမရွိ ေသြးစစ္ခိုင္းသည္။ ထို႔ေနာက္ ဘားဆိုင္တြင္ တိုက္႐ိုက္ အလုပ္ခန္႔ လိုက္သည္။ အကယ္၍ ဆိုင္ရွင္ကစစ္ေဆး၍ အလိုမက်လၽွင္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ HIV Positive ရွိေနလၽွင္ေသာ္လည္းေကာင္း ဘားဆိုင္ေနာက္ခန္းတြင္ ယခုထက္အဆင့္နိမ့္သည့္အလုပ္ကို လုပ္ရၿပီး လုပ္ခလည္းနည္းသည္။

လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ မိန္းကေလးေတြထြက္သြားေသာအခါ ဆိုင္ရွင္၏မိန္းမ ''မာမာစံ'' က ႏုတြင္ ပြဲစားကိုေပးရန္ အေႂကြး တစ္သိန္းရွိသည္ဟု ေျပာျပသည္။ ထိုအေႂကြးမ်ားအျပင္ ေနထိုင္ခႏွင့္ စားေသာက္ခမ်ားကိုလည္း အေႂကြးအျဖစ္ မွတ္ထားမည္ဟုဆိုသည္။

အေႂကြးဆပ္ေနရသည့္ ကာလတြင္ ေဖာက္သည္က လာေခၚပါက မာမာစံထံသို႔သာ တိုက္႐ိုက္ ေငြေပးေခ်ရသည္။ မာမီႀကီးက ႏုကို ထြက္မေျပးရန္၊ ထြက္ေျပးပါက ဂ်ပန္ ယာကူဇာဂိုဏ္းက ျပန္ဖမ္းေခၚလာမည္။ ေသလုေျမာပါး အ႐ိုက္ခံရမည့္အျပင္ အျခားဘားတစ္ခုသို႔ ေရာင္းစားျခင္းလည္း ခံရမည္ဟုေျပာသည္။ ထိုမၽွႏွင့္မၿပီး လက္ရွိ အေႂကြးထက္ ႏွစ္ဆတက္သြားလိမ့္မည္ဟု ေျပာထားသည္။

ႏုလည္း အေကာင္းဆုံးနည္းသည္ ထြက္မေျပးဘဲ ေဖာက္သည္မ်ားမ်ားလက္ခံ၊ အေႂကြးျမန္ျမန္ ေက်ရန္သာျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္သြားသည္။ ေဖာက္သည္မ်ားက တစ္ခါတစ္ရံ ေပးသည့္ ေဘာက္ဆူးေငြေလးမ်ားသာ တိတ္တဆိတ္လက္ခံခဲ့ရရွာသည္။

ႏုေနသည့္အိမ္တြင္ အသက္ ၁၄ ႏွစ္မွ ၃ဝ ၾကား မိန္းကေလး ၃ဝ ခန္႔ရွိသည္။ အမ်ားစုသည္ ဂ်ပန္သို႔ထြက္ မလာမီကတည္းက ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ ျပည့္တန္ဆာအျဖစ္လုပ္ စားခဲ့ၾက သူမ်ားျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္ အျပင္ထြက္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္ရွာစားဖို႔ စိတ္ကူးမရွိၾက။ အေႂကြးေတြပတ္လည္ဝိုင္းေနၿပီး ဤအိမ္တြင္ေျခခ်ဳပ္မိေနၾကသည့္သူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။

အခ်ိဳ႕ဆိုလၽွင္ သူတို႔ကိုျပည့္တန္ဆာအျဖစ္ ေရာင္းခ်သြားျခင္းခံလိုက္ရၿပီး ဤဘဝတြင္ ေသသည့္အထိ ႐ုန္းကန္ရေတာ့မည္ဆိုသည္ကိုပင္ မသိ။ သူတို႔သည္ မာမာစံထားသည့္ ဘားႏွင့္မနီးမေဝး။ ဤအိမ္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ ေခြးတိုး ဝက္ဝင္ သေဘာႏွင့္ ေနၾကရရွာသည္။

ျပဴတင္းေပါက္မွ ျပဴတစ္ျပဴတစ္မလုပ္ၾကရန္ အၿမဲသတိေပးထားသည္။ ရဲေတြက ပတ္လည္ ေလၽွာက္ေနသျဖင့္ အဖမ္းခံရမည္ဟု မျပတ္ေျပာေနသည္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသည္ အလြန္ေအးသည့္ ႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ႏုတို႔အားလုံးတြင္ အပူေပးစက္ေတြ ေရေႏြးေတြမရွိ။ တစ္ေယာက္လၽွင္ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္၊ ေခါင္းအုံးတစ္လုံး၊ ေစာင္တစ္ထည္၊ ေျခအိတ္တစ္စုံ သာေပးထားသည္။ အိပ္ေတာ့လည္း အားလုံး ၾကမ္းေပၚတြင္ ဒီအတိုင္းအိပ္ၾကရသည္။

အခ်ိန္ႏွင့္ေရကိုေခၽြတာပါဆိုၿပီး အားလုံးကိုစုကာ ေရခ်ိဳးၾကရသည္။ ထမင္းႏွင့္ဟင္းကို အလွည့္က် ခ်က္ၾကရသည္။ တစ္ေန႔လာ ၾကက္ဥေၾကာ္၊ ၾကက္ဥျပဳတ္သာျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ေလ အသီးအ႐ြက္ေက်ာ္စားၾကရသည္။ ဆိုင္ရွိ အလုပ္သမား မ်ားႏွင့္လည္း တိုက္႐ိုက္ဆက္ သြယ္ခြင့္မရွိ။ စာေတြလာျပန္ေတာ့လည္း ဆင္ဆာႏွင့္တိုးၿပီး ရခ်င္မွ ရတတ္သည္။

ႏုသည္ တစ္ညလၽွင္ ေဖာက္သည္ သုံးေယာက္မွ ေလးေယာက္အထိ လက္ခံရသည္။ ေဖာက္သည္ မ်ားမွာ အသက္ ၄ဝ ေက်ာ္အ႐ြယ္ ဂ်ပန္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ လာသမၽွ ေဖာက္သည္ကို ျငင္းဆန္ခြင့္မရွိ။ အခ်ိဳ႕ခပ္ငယ္ငယ္မ်ားဆိုလၽွင္ အေတာ္ေလး႐ိုင္းစိုင္းၾကမ္းတမ္းတတ္ၾကသည္။

သူတို႔က ထိုင္း ႏိုင္ငံမွ လာသည့္ ႏုတို႔လိုအမ်ိဳးသမီးေတြကို ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၏ လိင္ကၽြန္မ်ားအျဖစ္သာ သေဘာထားၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္မပါသျဖင့္ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးမ်ား ေနမိလိုက္လၽွင္ သူတို႔ ခါးပတ္မ်ား၊ တုတ္ေကာက္မ်ားျဖင့္ ေသြးထြက္သည္အထိ ႐ိုက္ႏွက္တတ္ေသးသည္။

တစ္ခါတစ္ရံ ေဖာက္သည္မ်ားႏွင့္လိုက္သြားသည့္ အမ်ိဳးသမီးေလးမ်ားသည္ ေသြး႐ူးေသြးတမ္းျဖစ္ကာ ထိတ္လန္႔ၿပီး ျပန္လာတတ္ၾကသည္။ ကိုယ္ေပၚတြင္ ဒဏ္ရာေတြ အျပည့္ႏွင့္ ျပန္လာသည့္သူတို႔ကို မာမာစံက ႏွစ္သိမ့္လိမ့္မည္ဟူ၍မထင္လိုက္ပါႏွင့္။ နင္တို႔ေသာက္သုံးမက်လို႔ ေဖာက္သည္က အလိုမက်တာဆိုၿပီး ထပ္႐ိုက္ေသးသည္။ အကယ္၍ ေဖာက္သည္ကို ျပန္ခံေျပာသည္၊ ဂ်စ္ကန္ကန္ ျပန္ဆက္ဆံသည္ဟု အတိုင္ခံရျပန္လၽွင္လည္း ေသလုေျမာပါး အ႐ိုက္ခံရတတ္သည္။

သူတို႔သည္ ေဖာက္သည္မ်ားႏွင့္ လိင္ဆက္ဆံျခင္းမျပဳမီ နာက်င္မႈသက္သာေစရန္ ေဆးမ်ား ေသာက္ၾကရသည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအေနျဖင့္ ရာသီလာခ်ိန္သာမက၊ ေနမေကာင္းသည့္ ကာလမ်ား တြင္ပါ မနားၾကရေပ။ မာမာစံက ႏုတို႔ကို မျပတ္သတိေပးေနသည္ကေတာ့ လိင္မဆက္ဆံမီ ေဖာက္သည္ကို ကြန္ဒုံးသုံးခိုင္းရန္ျဖစ္သည္။

ကြန္ဒုံးသုံးခိုင္းလၽွင္ အခ်ိဳ႕ကလက္ခံၾကေသာ္လည္း၊ အခ်ိဳ႕ကရန္ရွာၾကသည္။ ေဖာက္သည္က မသုံးခ်င္ေၾကာင္း အမူအယာျပလာလၽွင္လည္း လက္ခံလိုက္ၾကရသည္သာျဖစ္သည္။

မာမာစံကလည္း ေဖာက္သည္ကို ကြန္ဒုံးသုံးရန္ အတင္းအၾကပ္ေျပာေလ့မရွိ။ သူတို႔သည္ မာမာစံကေပးသည့္ေဆးကို တစ္ေန႔တစ္လုံးေသာက္ၾကရသည္။ သေႏၶတားေဆးျဖစ္သည္။

ဘားဆိုင္မွ မိန္းကေလးအားလုံးအတြက္ ကေလးဖ်က္ခ်ျခင္းဆိုသည့္အလုပ္သည္ ဘားေနာက္ခန္းထဲတြင္ အလြယ္ေလး ကိစၥၿပီးႏိုင္သည္။ ကိုယ္ဝန္ရွိလာေၾကာင္း မာမာစံ သိသြားလို႔ ကေတာ့ ေဒါသူပုန္ထသြားမည္ျဖစ္သည္။ ၿပီးလၽွင္ ဆရာဝန္ေခၚၿပီးျပမည္။ သူတို႔စရိတ္ထဲထည့္ေပါင္းၿပီး အေႂကြးစာရင္းမွတ္မည္။

သူတို႔သည္ STDS/AIDS ေတြကို မေကာင္းဘူးဆိုတာ ေလာက္ကလြဲၿပီး ဘာမၽွမသိ။ ကိုယ္ဝန္ရွိသည့္သူမွာ ဘားခန္းေနာက္တြင္ ဆရာဝန္လက္စြမ္းျပတာ ခံလိုက္ရပါက မတ္တပ္ မရပ္ႏိုင္သည္အထိ ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ သူတို႔တစ္ေတြအဖို႔ အျခားခံစားၾကရသည့္ ေဝဒနာမ်ားမွာ ဗိုက္နာျခင္း၊ အဖ်ားတက္ျခင္း၊ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရလာျခင္း၊ စိတ္ကစင့္ကလၽွား ျဖစ္လာျခင္း၊ ဝမ္းနည္းျခင္း၊ စိတ္ေဖာက္ျပန္ျခင္းမ်ား ျဖစ္လာၿပီး ေနာက္ဆုံး ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသသည္အထိ ျဖစ္လာၾကသည္။

ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ ေတြေအာက္တြင္ လႈပ္ရွားေနၾကရသျဖင့္ စိတ္သိပ္မရွည္တတ္ၾက။ သို႔ျဖစ္ရာ ထစ္ကနည္းျဖစ္လိုက္လၽွင္ အခ်င္းခ်င္း႐ိုက္ႏွက္ခ်င္၊ ေအာ္ဟစ္ခ်င္သည္အထိ ျဖစ္လာ ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဘဝတူခ်င္းျဖစ္ေနျပန္သျဖင့္ အခ်င္းခ်င္း႐ိုင္းပင္းၿပီး ျဖစ္ေအာင္ေနၾကရျပန္သည္။

မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဆိုလၽွင္ စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး ကိုယ့္လက္ေကာက္ဝတ္ကို ပုလင္းကြဲစျဖင့္ျဖတ္ကာ ေသေၾကာင္းႀကံသည္။ သို႔ေသာ္ဒဏ္ရာကသိပ္ၿပီးမနက္သျဖင့္ အသက္ ေသေလာက္ေအာင္မျဖစ္ေပ။ သူ႕အေျခအေနက ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ အေတာ္ေလးဆိုးလွသည္။ ေနာက္ဆုံး ေဖာက္သည္လည္း မရေတာ့ဘဲ ဘားဆိုင္တြင္စားပြဲထိုးကာ အေႂကြး ဆပ္ရင္း ဘဝကိုကုန္လြန္ရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ ေဘးနားရွိတိုက္မွ မိန္းကေလးတစ္ဦးကမူ တိုက္ေပၚမွ ခုန္ခ်ၿပီး ေသေၾကာင္းႀကံသည္။ သူက်ေတာ့ ပြဲခ်င္းၿပီးသြားသည္။

တစ္ခါတစ္ရံ ရဲမ်ားက ဗီဇာကုန္လြန္ၿပီး ေရွာင္တိန္းေနသူမ်ားကို လာရွာတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဆိုင္ရွင္တြင္လည္း ရဲသတင္းေပးမ်ားရွိသျဖင့္ ထိုသို႔လာရွာမည္ကို ႀကိဳသိၿပီး ေရွာင္ခိုင္း ထားတတ္သည္။ ႏုတို႔လို အိုဗာစေတးျဖင့္ေနသူမ်ားကို ဆိုင္ရွင္က ဘတ္စ္ကားအပ်က္မ်ားထားသည့္ေနရာတြင္ လည္းေကာင္း၊ အနီးရွိတည္းခိုခန္းတစ္ခုတြင္ လည္းေကာင္း ပုန္းခိုင္း ထားတတ္သည္။ ရဲလာလၽွင္ ဗီဇာရွိသူေတြကို တန္းစီထုတ္ျပထားတတ္သည္။ ရဲကလည္း လာဘ္ယူၿပီး ျပန္သြားတတ္သည္က မ်ားသည္။

ဘားဆိုင္တြင္ မိန္းကေလး ၃ဝ ေလာက္ရွိသည္။ ႏွစ္ေယာက္သာ သူတို႔ေဖာက္သည္ေတြက ကူညီသျဖင့္ လြတ္သြားဖူးသည္။ က်န္ႏွစ္ေယာက္မွာ ရဲကဖမ္းမိၿပီး ဆိုင္သို႔ျပန္ပို႔သျဖင့္ ေသလုေျမာပါး အ႐ိုက္ခံလိုက္ရသည္။ မာမာစံကေတာ့ လြတ္သြားသည့္မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္အား တစ္ေနရာတြင္ သတ္ပစ္လိုက္ၿပီဟုေျပာသည္။

ႏုတို႔လိုမိန္းကေလးေတြအားလုံး၏ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္သည္ လြတ္ေျမာက္ထြက္ေျပးေရးျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံဆုံမိၾကလၽွင္ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အႀကံအစည္ေတြ ခ်မွတ္ ၾကေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံး ေၾကာက္႐ြံ႕လြန္းသျဖင့္ ပ်က္သြားရသည္ကမ်ားသည္။

အခ်ိဳ႕ကထိုင္းသံ႐ုံးသို႔သြားၿပီး ခိုလႈံခြင့္ေတာင္းရန္ စိတ္ကူးၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သံ႐ုံးကအရာရွိမ်ားသည္ ထိုသို႔တရား မဝင္လာေရာက္ေနထိုင္သူမ်ားကို ဆံပင္ေတြျဖတ္ၿပီး ေထာင္ထဲ ပို႔တတ္သည္ဟု ေျပာသျဖင့္ မလႈပ္ဝံ့ၾကေတာ့။

အခ်ိဳ႕မိန္းကေလးမ်ားသည္ အေႂကြးကိုေက်ေအာင္ဆပ္ၿပီး ဘားဆိုင္မွထြက္ကာ လြတ္လပ္စြာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾကသည္။ ထိုမိန္းကေလးမ်ားမွာလည္း မၾကာမီ ရဲကျပန္အဖမ္းခံ ရၿပီး ဒဏ္႐ိုက္၊ ေထာင္ခ်သည့္အျပင္ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ ျပန္မပို႔မခ်င္း မုဒိမ္းအက်င့္ခံရဖို႔ေသခ်ာသေလာက္ျဖစ္သည္။

ဆိုင္ရွင္က အျပစ္မရွိအျပစ္ရွာ၊ အက်င့္ပ်က္ရဲေတြက ၿခိမ္းေျခာက္ မုဒိမ္းက်င့္၊ ေဖာက္သည္ေတြက လူမဆန္စြာ ႏွိပ္စက္က်င့္ႀကံၾကေသာ္လည္း သူတို႔ကို အေရးယူအျပစ္ေပးမည့္ သူေတြမရွိ။

တစ္ေန႔တြင္ ထိုင္းစားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္၌ စာတစ္ေစာင္ကပ္ထားသည္ကို ႏုျမင္လိုက္ရသည္။ စာတြင္ ''အကူအညီလိုေနသလား။ ဒီဖုန္းနံပါတ္ေလးကိုသာဆက္လိုက္ပါ'' ဟူ၍ျဖစ္သည္။ ႏုလည္း စိတ္ကူးေပါက္ၿပီး ထိုဖုန္းနံပါတ္အတိုင္း ဆက္လိုက္ရာတြင္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွ သီလရွင္တစ္ပါးျဖစ္ေနသည္။

ႏုက သူ႕အေၾကာင္းကို သီလရွင္အားေျပာျပၿပီးလၽွင္ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ျပန္ပို႔ေပးပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံ လိုက္သည္။ သီလရွင္ႀကီး၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ႏုသည္ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ျပန္ေရာက္လာၿပီး NGO တစ္ေယာက္ႏွင့္ ဆက္သြယ္မိသည္။ ငါးႏွစ္ခန္႔ ခက္ခဲစြာ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားၿပီးမွ ႏုထံတြင္ပါလာသည့္ ေငြမွာ ထိုင္းဘတ္ေငြ သုံးေသာင္းခန္႔သာျဖစ္သည္။

အမ်ိဳးသမီးမ်ားဘဝသည္ ပညာလည္းတတ္၊ ဘဝလုံၿခဳံမႈအတြက္ သင့္တင့္ေလၽွာက္ပတ္သည့္ လုပ္ငန္းႏွင့္ ဝင္ေငြေလးရွိမွသာ ျပည့္တန္ဆာဘဝသို႔ အလြယ္ေရာက္မသြားႏိုင္ မည္ျဖစ္သည္။

ျပည့္တန္ဆာဘဝသည္ ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္သည့္ ဘဝေသမဟုတ္ပါ။ ႏု ယခုျပန္လည္စတင္ေနရသည့္ ဘဝေလးတစ္ခု အတြင္းသို႔ လူတိုင္းျပန္လည္ဝင္ေရာက္ႏိုင္ပါသည္။ ရဲေတြက ရဲအလုပ္ကို တကယ္လုပ္လၽွင္ မာမာစံလိုလူမ်ိဳးေတြက ႏုတို႔လိုအမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ လုပ္စားႏိုင္ခြင့္ရွိပါမည္ေလာ။ ရဲေတြက လာဘ္စားၿပီး ကိုယ္တိုင္လည္းဝင္ကာႏႊဲေနသည့္ပြဲတြင္ မိန္းကေလးတိုင္း၏ဘဝသည့္ အျပည့္အဝ လုံၿခဳံမႈရွိႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။

ဂ်ပန္ႏိုင္ငံတြင္ မုန္းစရာေကာင္းသည္က ႏုတို႔လိုႏိုင္ငံျခားသူေတြအတြက္ အာမခံခ်က္မရွိျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘဝက မိန္းမပ်က္ဘဝျဖစ္ေနၿပီး ရွက္စရာ ႐ြံစရာမည္မၽွေကာင္းသည္ဆိုေစ ေ႐ြးခ်ယ္စရာ လမ္းက အတိတ္မွာမေပးခဲ့။ ထိုင္းမွ အႀကံအဖန္ျဖင့္ေရာက္လာသည့္ မိန္းကေလးတိုင္းကို သူတို႔က ျပည့္တန္ဆာလုပ္စားရန္ေရာက္လာၾကသည္ လိင္ကုန္သည္ မ်ားဟူ၍သာ စိတ္ထဲတြင္ စြဲမွတ္ထားၾက သည္။

ဂ်ပန္ႏိုင္ငံေရာက္ ေရာင္းစားျခင္းခံလိုက္ရသည့္ ထိုင္းမိန္းကေလးေတြ၏ဘဝသည္ ႐ြက္ေျခာက္ေလး ေတြပမာ ျဖစ္ခဲ့ရရွာသည္။ ညအသေခ်ၤတြင္ ေလေဝ့တိုင္းေျမာပါေနၾကရသည့္ သစ္႐ြက္ေျခာက္ ေလးေတြမွာ နင္းခ်င္သူနင္းေစဘ၀ေရာက္ၾကရရွာသည္။ မေႂကြသည့္ဘဝကိုေမၽွာ္လင့္မိေသာ္လည္း ဘဝၾကမ္းတြင္ မႏြမ္းေရးသည္ ကုသိုလ္ကံအေပၚ ပုံခ်လိုက္႐ုံသာ။

ဘဝကိုမည္မၽွအသစ္ကျပန္စသည္ဆိုေစ ျပည့္တန္ဆာကို မင္းသမီးတစ္ပါးလို မည္သူမၽွ ျပန္ျမင္ၾကမည္မဟုတ္ေပ။ ဘဝတူ႐ြက္ေျခာက္ေတြခ်င္းကေတာ့ စာနာျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ နားလည္ ေပးႏိုင္ေသာ္လည္း ေႂကြခဲ့ၿပီေလ။

တင္ညြန္႔

ေမာကၡ - အနင္းခံ႐ြက္ေႂကြ